Από τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΥΡΙΔΗ
Πώς πενήντα χρόνια σπουδαίας καριέρας και ζωής να συμπυκνωθούν σε λίγες λέξεις; Η σπουδαία ηθοποιός Μέλπω Ζαρόκωστα ανοίγει για πρώτη φορά την καρδιά της και εκμυστηρεύεται στο ΛΟΙΠΟΝ πόσο δυνατή είναι σήμερα έπειτα από τις τραγικές περιπέτειες της υγείας της, αλλά και τα οικονομικά «χαστούκια» του παρελθόντος.
Γεννηθήκατε σε μια οικογένεια που μπορούσε να σας προσφέρει τα πάντα. Τα χάσατε, όμως, όλα και έπρεπε να πάρετε τη ζωή στα χέρια σας
«Πράγματι. Γεννήθηκα σε μια οικογένεια που είχε γερές οικονομικές βάσεις. Ο πατέρας μου είχε μια ασφαλιστική εταιρεία την περίοδο του πολέμου και μέναμε στην Αθήνα, στην πλατεία Αμερικής. Η επιχείρηση βομβαρδίστηκε και τα χάσαμε όλα Όλη η περιουσία μας και το βιος μας έγιναν σκόνη. Δεν έμεινε τίποτα. Έτσι, φύγαμε για την Αίγυπτο εγώ τότε ήμουν στα 14. Ο πόλεμος τότε μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ μας ανάγκασε να φύγουμε και πάλι, αυτήν τη φορά με προορισμό την Αυστραλία. Κι εκεί ήταν που έπεσα στα βαθιά. Έπρεπε να παλέψω, να κάνω το οτιδήποτε, να εργαστώ, γιατί αλλιώς θα πεθαίναμε της πείνας.
(σ.σ.: Συγκινείται. Στα μάτια της περνούν εικόνες και στιγμές που την έχουν σημαδέψει και μας τα διηγείται χωρίς να «φιλτράρει» τίποτα. Πώς από τα πλούτη άγγιξε πάτο και συνέχισε να ελπίζει... Αν δεν λέγεται αυτό «δύναμη ζωής», πώς να το χαρακτηρίσουμε;)
Ο πατέρας μου, παρόλο που είχε δυο τρία πτυχία, είχε συναντήσει πρόβλημα, καθώς δεν μπορούσε να αναγνωριστεί το γερμανικό πτυχίο του κι έπρεπε να ξαναπάει στα θρανία στα 45 του πράγμα αδύνατον. Έτσι, άνοιξε ένα κατάστημα, ένα μαγαζί που έφτιαχνε σάντουιτς για τους εργαζόμενους. Εκεί εγώ έκανα τα πάντα. Σφουγγάριζα πατώματα και το βράδυ πήγαινα σε νυχτερινό σχολείο. Με ισοπέδωσε, αλλά με έκανε να καταλάβω ότι όλοι ήμασταν ίσοι. η μητέρα μου δεν άντεξε. Τρελάθηκε, πήγε στο ψυχιατρείο, με ηλεκτροσόκ για να συνέλθει... Ήταν πολύ άγριο αυτό που μου συνέβαινε. Το ότι επιβίωσα το οφείλω στο θέατρο».
Μέχρι που γνωρίσατε τον πρώτο σας έρωτα...
«Ήμουν τότε 17 χρονών κι εκείνος δύο χρόνια μεγαλύτερός μου. Κρυφά από τους δικούς μας, που δεν ήθελαν ούτε να το σκέφτονται, παντρευτήκαμε και φύγαμε για το Λονδίνο, για να τελειώσει εκείνος σολίστ. Έφυγα από το Λονδίνο όταν δέχθηκα πολύ σημαντικές προτάσεις από την Ελλάδα. Ο άντρας μου έμεινε στην Αγγλία κι εγώ έκανα περιοδεία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Ο γάμος μου δεν μπορούσε να αντέξει την απόσταση. Μετά από λίγο και αφού είχα χωρίσει, γνώρισα το δεύτερο άντρα μου, τον Βίκτορα Παγουλάτο. Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Δούλευα 20 ώρες το 24ωρο. Έμεινα έγκυος και αποφάσισα να κρατήσω το παιδί. Απέβαλα, όμως, πάνω στο σανίδι... Ήταν παλίνδρομος κύηση. Το έχασα στον τέταρτο μήνα. Μετά φοβόμουν να ξαναμείνω έγκυος, ώσπου ήρθε ο γιος μου, ο Αλέξανδρος».
Τα «χαστούκια» της ζωής
Αποφασίσατε να μείνετε μόνη σας από τότε
«Μεγάλωνα το παιδί μόνη μου. Δεν μπορούσα διαφορετικά. Δεν το επεδίωξα κιόλας. Είχα δώσει όλο το βάρος στην καριέρα μου. Σήμερα χαίρομαι τα δύο εγγονάκια που μου έχει χαρίσει ο γιος μου με τη νύφη μου».
Πριν από λίγο καιρό περάσατε και πολύ δύσκολες στιγμές με την υγεία σας.
«Είναι αλήθεια. Το σημαντικότερο είναι ότι σήμερα είμαι πιο καλά από ποτέ. Σε καθημερινή βάση φροντίζω να ελέγχω τον εαυτό μου. Εμφανίστηκε τελείως ξαφνικά. Πριν από χρόνια ο γιατρός μου είχε βρει έναν όγκο στο στήθος μου, τον οποίο αφαίρεσα, και δεν ήταν τίποτα. Είκοσι δύο χρόνια μετά όμως και στο ίδιο σημείο βγήκε νέος όγκος. Ο φόβος μου ήταν τρομακτικός, δεν σας κρύβω. Το θετικό ήταν ότι δεν επρόκειτο για μετάσταση. Ήμουν 68 χρονών κι έλεγα μέσα μου ότι είμαι περήφανη που έχω ζήσει μια τόσο γεμάτη ζωή. Μόνο που ήταν έγκυος η νύφη μου και νιόπαντρος ο γιος μου και έλεγα ότι θα ήθελα να προλάβω να δω το εγγονάκι μου Δεν αμέλησα, όμως, το πρόβλημα. Όταν το ένιωσα, πήγα στο γιατρό μου και μπήκα κατευθείαν στο χειρουργείο. Από τότε ο φόβος είναι καθημερινός. Αλλά προσέχω πολύ».
Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να δει κανείς το θάνατο κατάματα και να ζυγίσει τη ζωή του...
«Το μεγάλο μυστικό μου, που ίσως να με κράτησε δυνατή σε όλη αυτή την περιπέτεια, είναι το γεγονός ότι ακόμη και το συναίσθημά μου ελέγχεται από τη λογική. Είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχω. Αλλιώς θα είχα τρελαθεί».
Τι μήνυμα θα δίνατε σε όλο τον κόσμο που παλεύει τις περισσότερες φορές άνισα με την ανίατη ασθένεια;
«Να μην το βάζουν κάτω. Θα ήθελα να πω σε όλους που ίσως να αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα με εκείνο που εγώ πολέμησα ότι όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν αν έχεις αισιοδοξία. Πιστεύω ότι όταν κάποιος που βρίσκεται σε αυτήν τη θέση είναι απαισιόδοξος για τον αγώνα του, ουσιαστικά επιταχύνει το τέλος και κάνει την ασθένεια ακόμη πιο επιθετική για τον οργανισμό. Ουσία δεν έχει το χρήμα, ούτε η δόξα. Ουσία έχει πάνω απ όλα να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου».
Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά σας και ποιος ο μεγαλύτερός σας φόβος;
«Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι να περνάω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τα εγγόνια μου. Ο μεγαλύτερος μου φόβος έχει να κάνει με το αύριο των δικών μου αλλά και όλων των αυριανών ενηλίκων της πατρίδας μας. Τι κόσμο αφήνουμε στους επόμενους. Παρόλο που δεν έχω τις ίδιες δυνάμεις σήμερα, εξακολουθώ να μαζεύω μπουκάλια και σκουπίδια από το δρόμο Φοβάμαι για το αύριο των εγγονιών μου».
Η τηλεόραση του σήμερα
Με τι ασχολείστε αυτή την εποχή;
«Είμαι μέλος της οργάνωσης Αθηνά, που μάχεται για τα πνευματικά δικαιώματα των συναδέλφων μου. Παράλληλα, συνεχίζω να γράφω και να μεταφράζω βιβλία. Αυτήν τη στιγμή γράφω ένα μυθιστόρημα και μια σειρά διηγημάτων που προορίζονται για την τηλεόραση».
(σ.σ.: Αξίζει να σημειωθεί ότι έχει μεταφράσει πάνω από 200 έργα για το θέατρο και έχει παίξει σε 56 ελληνικές και ξένες κινηματογραφικές ταινίες).
Γιατί δεν σας βλέπουμε στην τηλεόραση;
«Γιατί μάλλον είμαι πολύ ακριβή. Είχα προτάσεις και φέτος, αλλά σκέφτηκα ότι δεν με συμφέρει να σπαταλάω το λίγο μου χρόνο για σαχλαμάρες. Προφανώς δεν μου προτείνουν ρόλους που θα με έκαναν να τους πιστέψω και να μη λογαριάσω το αντίτιμο».
Σας αρέσουν οι ελληνικές σειρές;
«Παρατηρώ να γίνονται πάρα πολλές εκπτώσεις και από συναδέλφους μου και αυτό με πονάει. Μ αρέσει να βλέπω στην τηλεόραση ελληνικές ταινίες και με ενοχλεί όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα».
Γιατί πιστεύετε ότι εξακολουθούν να είναι τόσο δημοφιλείς οι παλιές καλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου;
«Δεν σας εκπλήσσει; Εγώ το ονομάζω αυτό παρακμή. Η εξέλιξη της τηλεόρασης θα έπρεπε να πηγαίνει προς τα εμπρός και προς τα πάνω. Ποτέ δεν πάει προς τα πίσω Παρ όλα αυτά, για να μην είμαι αχάριστη, νιώθω ευγνώμων, γιατί ζω μια τρίτη καριέρα χάρη στην τηλεόραση του σήμερα, που προβάλλει ξανά αυτές τις ταινίες».
Γιατί πιστεύετε ότι στις σειρές βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα και παράλληλα ολόκληροι θίασοι στηρίζονται σε τηλεοπτικά δοκιμασμένους ηθοποιούς;
«Οι άνθρωποι που έχουν μπει τα τελευταία χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο θέλουν να κάνουν μπίζνες εκ του ασφαλούς. Τα θέατρα είναι πάρα πολλά και πρέπει το καθένα να κόψει εισιτήρια για να βγάλει τα έξοδα. Είναι θέμα επιβίωσης. Και ο κακοποιός ο Αλ Καπόνε να έπαιζε σε μια παράσταση θα είχε επιτυχία, γιατί θα έλεγε ο θεατής κάπου τον ξέρω, ας πάω να τον δω και στο θέατρο».
Πώς κρίνετε τηλεοπτικά φαινόμενα όπως το «Πάρα πέντε» και η «Μαρία η άσχημη»;
«Ιδιαίτερα για τη Μαρία θα έλεγα ότι δεν κάνει καλό στον κόσμο και λυπάμαι που το λέω, γιατί εκτιμώ όλους τους συναδέλφους μου που παίζουν στη σειρά. Το μόνο που κάνει είναι να ενθαρρύνει τα νέα κορίτσια να ελπίζουν σε ένα βασιλόπουλο του παραμυθιού. Δεν υπάρχει σενάριο και η παραγωγή δεν θυμίζει καθόλου Ελλάδα και ποιότητα».
Αν σας πρότειναν να παίξετε στη «Μαρία την άσχημη», θα το κάνατε;
«Κατηγορηματικά όχι. Θα ήθελα να κάνω κάτι που να έχει ποιότητα, όχι όμως απαραίτητα βαρύγδουπο, να έχει κάτι να πει στον κόσμο, να τον ψυχαγωγήσει. Θα ήθελα να παίξω κάτι που να αξίζει, όχι κάτι που να είναι επανάληψη του ξένου».
