Ο Τάσος Κωστής και η σύζυγός του Μαριάννα από το ξεκίνημα της σχέσης τους δεν χώρισαν ποτέ. Ήταν πάντα μαζί φτιάχνοντας μια όμορφη και αγαπημένη οικογένεια αποκτώντας κι έναν γιο. Όταν εκείνη έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο χτυπημένη από τον καρκίνο με τον οποίον είχε έρθει κι ο ίδιος αντιμέτωπος στο παρελθόν η απώλεια ήταν τεράστιο βάρος.
Και όπως είπε ο ίδιος στον Παναγιώτη Βαζαίο στο Λοιπόν που κυκλοφορεί ήταν λόγος να φύγει από την Ελλάδα για να αλλάξει παραστάσεις και να ξεχαστεί.
-Πού σας συναντώ αυτόν τον καιρό; Μιλήστε μου για τα νέα επαγγελματικά σας σχέδια
«Με βρίσκεις στην Κύπρο! Μετά τον θάνατο της γυναίκας μου πήρα την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα για λίγο καιρό. Δέχτηκα μια πρόταση εδώ που με ενθουσίασε κι έτσι έφυγα. Μαζί με τον Λώρη Λοϊζίδη επιστρέφουμε πίσω στον χρόνο και ανεβάζουμε επί σκηνής την δημοφιλέστερη και εμπορικότερη κωμωδία του ελληνικού κινηματογράφου τον «Μπακαλόγατο».
Να αναφέρω ότι στην παράσταση λαμβάνουν μέρος οι ηθοποιοί, Λώρης Λοϊζίδης, Χρίστος Γρηγοριάδης, Μιχάλης Σοφοκλέους, Γιάννης Κόκκινος, Μαρία Μαστρίδου, Μαρία Παπακώστα, Σαββίνα Γεωργίου, Κωνσταντίνος Σωκράτους και Κωνσταντίνος Τσίτσιος και εγώ. Η σκηνοθεσία και η διασκευή κειμένων θα φέρουν την σφραγίδα του Λώρη! Θα κάνει πρεμιέρα τον ερχόμενο Δεκέμβριο στο δημοτικό θέατρο Λατσιών ενώ με την νέα χρονιά θα περιοδεύσουμε σε όλη την ελεύθερη Κύπρο».
-Φύγατε από την Ελλάδα για να διαχειριστείτε τον θάνατο της συζύγου σας;
«Η αλήθεια είναι αυτή. Ήθελα να φύγω για να αλλάξω παραστάσεις. Όταν ήμουν στο σπίτι, όπου και να κοίταζα μου θύμιζε τη γυναίκα μου. Τα πάντα γύρω μου ήταν εκείνη. Πήρα λοιπόν την απόφαση να πάω στην Κύπρο και για ψυχολογικούς λόγους. Πίεσα τον εαυτό μου να το κάνω για να ξεχαστώ. Μετά τον θάνατο της συζύγου μου άδειασε το σπίτι. Ήμουν δίπλα στη γυναίκα μου όλο το 24ωρο, μέχρι και το τέλος».
-Είστε δηλαδή σε φάση προσαρμογής τώρα…
«Ναι ακριβώς αυτό. Προσπαθώ να πάω παρακάτω. Ενώ τα τελευταία τρία χρόνια πηγαίναμε πολύ καλά το τελευταίο εξάμηνο ήρθαν τα πάνω κάτω. Ξεκίνησε μία κάθοδος προς τον θάνατο και αυτό με τάραξε πάρα πολύ. Ήμασταν μαζί 45 χρόνια. Ζω ακόμη και τώρα την αγάπη της συζύγου μου, ήταν τα πάντα για μένα. Στεκόταν δίπλα μου, όχι πίσω μου, και με στήριζε».
-Προλάβατε να της πείτε όσα θα θέλατε;
«Ποτέ δεν προλαβαίνεις να πεις όσα θα ήθελες. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε έρχεται το τέλος και είναι πολύ ψυχοφθόρο να κάνεις αποχαιρετισμούς σε αυτές τις περιπτώσεις».
-Ο γιος σας είναι κοντά σας, σας στηρίζει;
«Φυσικά είναι πάντα δίπλα μου το παιδί μου. Συνέχεια μιλάμε στο τηλέφωνο πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Αυτό που μου λέει είναι να κάνω πράγματα για μένα που θα με ευχαριστήσουν. Να μην κλειστώ και να προχωρήσω τη ζωή μου. Το παλεύω όσο μπορώ. Κρατάω τις καλές αναμνήσεις, συγκινούμαι κάθε μέρα… Δεν υπάρχει άλλη επιλογή όμως. Αλλιώς θα έπρεπε να πάω κι εγώ μαζί της και να τελειώνουμε. Αυτό δεν είναι λύση σε καμία περίπτωση»!
-Χρειαστήκατε τη βοήθεια κάποιου ψυχολόγου;
«Δεν αφήνω τον εαυτό μου να με πάρει από κάτω. Έχω το θέατρο που είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία για εμένα. Επίσης αφήνω την συγκίνησή μου ελεύθερη, ξεσπάω και μετά ξαναστέκομαι στα πόδια μου. Ο πρώτος χρόνος είναι ο πιο δύσκολος».
-Είχατε περάσει κι εσείς αντίστοιχο πρόβλημα με την υγεία σας, τώρα είστε καλά;
«Τώρα είμαι καλά! Στην αρρώστια του καρκίνου είχαμε 50% επιτυχία μέσα στο σπίτι μας. Ο δικός μου καρκίνος ήταν στο έντερο και μπορούσε να αντιμετωπιστεί πιο εύκολα. Της γυναίκας μου ήταν στον πνεύμονα που ήταν πολύ πιο δύσκολη περίπτωση. Όταν τον ανακαλύψεις, είναι αργά»!
