«Έχω διαγνωστεί με αυτή την ασθένεια, γιατί για ασθένεια πρόκειται, από τα τριάντα μου χρόνια. Και βγήκε ως καθυστερημένη αντίδραση στο θάνατο του πατέρα μου, που έγινε όταν ήμουν 10 χρονών και στη φυλάκιση της μητέρας μου από τη χούντα, όταν ήμουν 12 χρονών. Αυτά είχαν καθίσει μέσα μου, δεν εκτόνωσα ποτέ, κρυβόντουσαν καλά και έσκασαν στα 30. Τα τραύματα μαζευόντουσαν, συσσωρευόντουσαν και όλος αυτός ο πόνος και ο θυμός εκδηλώθηκαν. Η κατάθλιψη είναι πολύ ύπουλη, είναι όπως ο καρκίνος, δεν έχει συμπτώματα στην αρχή και για να σώσω τον εαυτό μου έπρεπε να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου. Καταρχάς, δεν μπορώ να ζήσω όπως ζούσα οικονομικά. Αυτά τα χρόνια για να συντηρήσω αυτό το σπίτι, που είναι το πατρικό μου και είναι ένα τεράστιο σπίτι – ελέφαντας, μου βγήκε η πίστη ανάποδα. Ίδρωσα. Με έσωσαν τα σίριαλ την περίοδο της κατάθλιψης άρχισα να δουλεύω πάρα πολύ ως αντίδραση.»

Διευκρινίζει δε πως:

«Δεν γιατρεύεσαι ποτέ από την κατάθλιψη, απλώς ανακάμπτεις. Εγώ θα ζω πάντα με την ασθένεια, απλώς τώρα την έχω σε καταστολή με την κατάλληλη βοήθεια, ψυχολογική και φαρμακευτική.»

Στην ε΄ρωτηση εάν παίρνει αγωγή απαντά:

«Φυσικά και παίρνω αγωγή. Η κατάθλιψη θέλει αγωγή. Ούτε ψυχολόγοι ούτε τίποτα δεν αντικαθιστά τη φαρμακευτική αγωγή. Εμένα ήταν χρόνια βαθιά κατάθλιψη και χρειαζόταν τα κατάλληλα φάρμακα. Χωρίς αγωγή δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση βελτίωσης, επειδή το ζήτημα είναι καταρχάς παθολογικό και όχι ζήτημα θέλησης.»