«Άνοιξε τα μάτια κάποια στιγμή, τους έδιωξε όλους από το δωμάτιο και μείναμε οι δυο μας. Του λέω «τι θες; θες κάτι να μου πεις;» και μου λέει «Μαρία θέλω να κάνουμε έρωτα, ξάπλωσε δίπλα μου να σε αγγίξω». Του λέω Αντρέα δεν γίνεται γιατί αναπνευστικά δεν είσαι καλά δεν κάνει. Εκεί κατάλαβα ότι θα έφευγε. Πάω στο σπίτι να μαγειρέψω κάτι στο Νίκο. Με το που έφυγα εγώ άρχισε να παρουσιάζει επιδείνωση. Με παίρνει ο γιατρός τηλέφωνο, μου λέει «Που είσαι Μαρία; Έλα γρήγορα.»

Με το που φτάνω στο νοσοκομείο, μου λένε «έφυγε». Μπήκα μέσα και έτσι όπως τον είδα ακούνητο λέω «Μπα, θα ξανασυνέλθει, θα μιλήσει. Έπεσα κάτω, κατέρρευσα, άρχισα να τον φωνάζω, να του λέω «Γιατί έφυγες, εγώ δεν κουράστηκα να σε φροντίζω, κι άλλα τόσα χρόνια να ζούσες εγώ πάλι εκεί θα ήμουν».

Αλλά εκείνος δεν με άκουγε. Πήρα το παιδί μου, του λέω «Νίκο ο μπαμπάς έφυγε». Άρχισε να φωνάζει, να τα σπάει όλα μέσα στο σπίτι. Και ξεκινήσαμε ένα δρόμο μοναχικό εγώ κι εκείνο. Η μόνη μου έξοδος είναι στο νεκροταφείο και μόνο εκεί θα πηγαίνω» εκμυστηρεύεται η Μαίρη Μπάρκουλη.