Μιλώντας στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» και τη Μαρία Λεμονιά η ίδια είπε:

Έπαθα ελαφρά κατάθλιψη και με αυτογνωσία θεράπευσα την ψυχή μου. Οι αποχωρισμοί δεν είναι εύκολο πράγμα. Χάνεις τις σταθερές σου, τον άξονά σου. Το ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου όταν είδα τη μητέρα μου να μη με αναγνωρίζει. Επί δεκατρία χρόνια, όταν με έβλεπε, ρωτούσε ποιο είναι αυτό το κορίτσι. Παρ’ όλα αυτά, η ζωή κρύβει εναλλαγές χαράς και λύπης. Ποτέ δεν έρχεται το ένα χωρίς το άλλο. Έχεις επαγγελματική επιτυχία, αλλά χάνεις τον άνθρωπό σου και πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Αυτό συνέβη και με τον χαμό του Μάριου. Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου κι εγώ αναζήτησα τη «θεραπεία» μου σε σύμβουλο αυτογνωσίας. Ήμουν χειμαρρώδης στις πρώτες συνεδρίες γιατί ήθελα να απεγκλωβιστώ από το τούνελ. Βγήκα γρήγορα γιατί από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.