Στον «ατελείωτο χειμώνα» σου στις ΗΠΑ σκεφτόσουν πως με την επιστροφή σου θα επιδιώξεις να κάνεις τηλεόραση;
Όχι, ποτέ. Δεν το είχα αυτό στο μυαλό μου, το αντίθετο… Θεωρούσα πως αυτό το κομμάτι είχε τελειώσει για πάντα από τη ζωή μου.
Περιμένεις πώς και πώς να ξεκουραστείς έπειτα από μια απαιτητική σεζόν;
Δεν θα έλεγα πως ήταν απαιτητική, αλλά διαφορετική. Και αυτό γιατί είχα συνηθίσει να περνάω αλλιώς τους χειμώνες μου. Περιμένω πώς και πώς το καλοκαίρι, για να πω και εγώ αυτό που τόσα χρόνια άκουγα από τους άλλους: «Αχ, θα ξεκουραστώ».
Τα παιδιά σου σε βλέπουν στην τηλεόραση;
Στην αρχή, ναι. Αλλά τώρα βαριούνται, δεν τους αφορά και η εκπομπή, λόγω θεμάτων. Δεν το είδαν με καλό μάτι, γιατί ξαφνικά έφυγε η μαμά από το σπίτι. Βέβαια, τις ώρες που λείπουν εκείνα λείπω κι εγώ. Στα μισά της χρονιάς με ρώτησε ο γιος μου «πότε θα τελειώσει αυτή η χαζοεκπομπή; Θα την κάνεις και του χρόνου;». Του απάντησα πως μου αρέσει αυτό που κάνω και του είπα πως, ούτως ή άλλως, τις ώρες που λείπω δεν είναι εδώ. «Θέλω να ξέρω πως είσαι σπίτι» μου απάντησε με τη σειρά του. Έτσι έχει συνηθίσει. Η κόρη μου ίσως και να το συζητάει με τις φίλες της: «Α, η μαμά μου είναι στην τηλεόραση». Το αγόρι έχει πάντα μια άλλη οπτική για τη μαμά του. Προσέχει τι θα φορέσω, αν είναι να πάμε κάπου με τον μπαμπά. Μου λέει μάλιστα «Α, έτσι θα βγεις;».
Και τι θα κάνεις του χρόνου;
Δεν ξέρω. Μου αρέσει αυτό που κάνω, «φτιάχτηκα». Αισθάνομαι πως κάτι κάνω, διαφορετικό. Αλλά ακόμη είμαι σε ένα στάδιο εξερεύνησης. Θέλω λίγο ακόμη χρόνο για να δω τι μου ταιριάζει.
Ο Πέτζα, στη συνέντευξη που είχαμε κάνει, είπε πως, αν έχει μια πρόταση από τις ΗΠΑ για να στήσει τη νέα καριέρα του, θα ήθελε να επιστρέψει. Και μάλιστα, όχι μόνος του… Πώς το σκέφτεσαι εσύ;
Ο Πέτζα έχει προτάσεις κάθε χρόνο από τότε που σταμάτησε. Και προσπαθεί να τα βάλει όλα κάτω, να δει ποιο είναι το καλύτερο βήμα για εκείνον. Αυτή τη στιγμή είναι «πρεσβευτής του NBA» και για αυτό κάνει ταξίδια σε όλη την υφήλιο, για να προωθεί το αμερικάνικο μπάσκετ. Το έχουμε συζητήσει και, ούτως ή άλλως, από την ώρα που ήρθαμε είμαστε με το ένα πόδι στις ΗΠΑ. Και για τα παιδιά μας μπορεί να χρειαστεί να πάμε, αν θελήσουν να κάνουν κάτι εκεί. Είμαστε ανοιχτοί σε όλα. Αισθανόμαστε πολίτες του κόσμου. Μπορούμε να ζούμε παντού, τα παιδιά μας προσαρμόζονται παντού, πια. Από μικρά ταξιδεύουν, κάνουν υπερατλαντικά ταξίδια. Το πιο σημαντικό είναι πως και οι πέντε λειτουργούμε σαν ομάδα.
Συνέντευξη-φωτογραφίες: περιοδικό people
