Είναι απο τις πιο δύστροπες και ιδιαίτερες ποικιλίες του ελληνικού αμπελώνα, αλλά και πολλά υποσχόμενη. Ζει και αναπτύσσεται κυρίως στη Σαντορίνη, με μερικές συστάδες σε πολύ επιλεγμένα μέρη εκτός νησιού. Θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει λίγο με το Ξινόμαυρο, όσον αφορά την αγριότητα στις τανίνες του, όμως με στιβαρότερο και πλουσιότερο σώμα. Χαρακτηρίζεται από το έντονο και σκούρο κόκκινο χρώμα του, από τις ορυκτές του νότες, από τα μπαχαρένια αρώματά του και την υψηλή οξύτητά του.

Μαυροτράγανο παράγουν ο Σιγάλας, που φαίνεται ότι είναι και το καλύτερο, κάτι που απόλαυσα πριν από λίγες μέρες σε ένα Magnum του 2012, που ακούγεται φρέσκο, αλλά η οινοποίηση του Πάρη το είχε έτοιμο για κατανάλωση, αν και μπορούσε να παλαιώσει για περίπου 5-6 χρόνια ακόμη. Απολαυστικά επίσης είναι και τα Μαυροτράγανα του Αργυρού, του Συνεταιρισμού και του Χατζηδάκη. Σημειώστε δε ότι Μαυροτράγανο περιέχει και το μοναδικό Αβατον (Κτήμα Γεροβασιλείου).