Κύριε Νανούρη, πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο;
Καταρχάς επειδή τα τελευταία χρόνια έκανα διάφορες δουλειές με λίγα πρόσωπα ή μονολόγους, είχα πολύ ανάγκη να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε κάτι με πολλά πρόσωπα. Οπότε έψαχνα να βρω ένα πολυπρόσωπο έργο. Από εκεί ξεκίνησε η πρώτη σκέψη.

Το αποτέλεσμα της δουλειάς σας είναι τελικά αυτό που είχατε στο μυαλό σας ; Είδατε κάτι στην παράσταση που να είπατε «αυτό θα μπορούσα να το έχω κάνει διαφορετικά»;
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που είχα στο μυαλό μου αλλά δεν σου κρύβω ότι αφού ανέβηκε η παράσταση κάναμε πολλές αλλαγές. Η παράσταση είναι ζωντανή, οπότε χρήζει διορθώσεων, βελτιώσεων. Κάθε Τετάρτη κάνουμε πρόβα επειδή μεσολαβεί το Δευτερότριτο. Έπειτα, αφού ανέβηκε η παράσταση όντως είδα πράγματα που ήθελα να διορθώσω και τα διόρθωσα όσο παιζόταν η παράσταση. Δηλαδή οι θεατές των δύο πρώτων εβδομάδων είδαν κάποια πράγματα διαφορετικά από αυτούς που βλέπουν την παράσταση τώρα.

Δουλεύετε με 11 πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς. Υπάρχει κάποιος λόγος που το κάνατε αυτό; Ίσως κάποιος στη θέση σας να επέλεγε γνωστά ονόματα. Σας φόβισε καθόλου αυτή η επιλογή ή ήταν και ένα στοίχημα με τον εαυτό σας;
Καταρχάς είτε κάνω μια παράσταση με ένα μεγάλο όνομα είτε τώρα που δούλεψα με άγνωστα ονόματα, πάντα φοβάμαι και έχω τεράστια αγωνία για το αποτέλεσμα γιατί έχεις πάντα ευθύνη και απέναντι στον καινούργιο και απέναντι στον καταξιωμένο ηθοποιό. Από τη μία στον παλιό πρέπει να αποδείξεις ότι τελικά έκανε καλά που σε εμπιστεύτηκε και από την άλλη στον καινούργιο οφείλεις να δείξεις και σε εκείνον και στον κόσμο, ότι τελικά τα καταφέρνει μια χαρά. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι ο τρόπος που ήθελα να ανεβάσω την «Κουζίνα» ήθελε τόση πολλή δουλειά, τέτοια αφοσίωση και πάθος που νομίζω ότι μόνο νέοι ηθοποιοί που βγαίνουν τώρα να δουλέψουν θα είχαν όλον αυτόν τον χρόνο, το μεράκι και το πάθος να κάτσουν να ασχοληθούν όσο εμείς. Γιατί ήταν μια πολύμηνη δουλειά. Και ο τρίτος λόγος, και πολύ βασικός για εμένα, είναι ότι όταν σε εμάς η ζωή κάπως τα φέρνει καλά –θα τολμήσω να πω- οφείλουμε και έχουμε χρέος με τη σειρά μας να δώσουμε χώρο –όταν μπορούμε- και σε άλλους ανθρώπους. Για όλους αυτούς τους λόγους και ειδικά για τον τελευταίο λόγο, με ένα δηλαδή εσωτερικό δικό μου χρέος που ένιωθα απέναντι στη ζωή που μου έχει φέρει καλά τα πράγματα –σαν μια οφειλή θα το χαρακτήριζα- αποφάσισα να κάνω το έργο με ολοκαίνουργιους ηθοποιούς. Και βεβαίως ήμουν πολύ τυχερός που δέχτηκαν την επιθυμία μου τα Αθηναϊκά Θέατρα και θέλησαν και εκείνοι να δώσουν χώρο σε νέους ανθρώπους.

Γιατί επιλέξατε να μην παίζετε στην παράσταση;
Στη συγκεκριμένη παράσταση δεν θα μπορούσα να παίξω. Είναι τόσο δύσκολο αυτό που είχα στο μυαλό μου να κάνω που δεν θα μπορούσα να είμαι και μέσα. Θα έπρεπε να είμαι απ ’έξω για να έχω τον απόλυτο έλεγχο. Επίσης, εφόσον αποφάσισα να κάνω το έργο με καινούργιους ηθοποιούς, νομίζω δεν θα ήταν σωστό να υπάρχει ένας άνθρωπος με περισσότερη εμπειρία από αυτούς. Θα ήταν λίγο άνισο.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Νομίζω χιλιάδες πράγματα που βλέπω και μπαίνουν στο μυαλό μου, καταγράφονται, φιλτράρονται και υποσυνείδητα μου βγαίνουν. Ποτέ όμως δεν έχω πει συνειδητά «θα κάνω ότι κάνει αυτός». Δηλαδή να επηρεαστώ από κάποιον άλλο. Ποτέ.

Τη μουσική την επιλέγετε εσείς στα έργα σας;
Ναι. Έχω πολύ έντονη σχέση με τη μουσική και στη ζωή μου και στις παραστάσεις μου. Υπάρχει φορά που έχω ξεκινήσει ολόκληρη σκηνοθεσία από κάποιο τραγούδι που έχω ακούσει και μου έχει δώσει γραμμή για όλη την παράσταση. Παίζει τεράστιο ρόλο η μουσική στις παραστάσεις μου. Όμως στην «Κουζίνα», ένα με δύο κομμάτια τα επέλεξαν τα παιδιά. Δουλέψαμε πολύ ομαδικά, εγώ δεν είχα κάποιο βοηθό. Τα κάναμε όλα μόνοι μας, τους ρυθμούς, τις χορογραφίες…

Αυτή την καταπληκτική σκηνή με την «αργή κίνηση» πώς την πετύχατε τόσο καλά; Ένιωσα ότι έβλεπα κάποιο βίντεο σε slow motion και όχι ότι όλο αυτό γινόταν live μπροστά μου.
Αν ήξερες πόσες μέρες τη δουλεύαμε, μόνο αυτή τη σκηνή! Πράγματι, μας λέει πολύς κόσμος ότι όσοι έχουν δει ανάλογη σκηνή είτε εδώ είτε στο εξωτερικό, είναι η καλύτερη που έχουν δει ποτέ στο θέατρο. Και χαίρομαι πάρα πολύ γιατί έχουμε πραγματικά δουλέψει πάρα πολύ και έχουμε κουραστεί πολύ όλοι μας για να βγει αυτό το αποτέλεσμα.

Όταν σκηνοθετείτε ένα έργο ενός θεατρικού συγγραφέα όπως του Άρνολντ Βέσκερ, περνάει μέσα από το μυαλό σας τι θα έλεγε αν το έβλεπε;
Τι ενδιαφέρουσα ερώτηση! Θα σας πω για την «Κατερίνα» του Κορτώ γιατί αφενός ο Κορτώ που το έχει γράψει το βιβλίο ζει, αφετέρου είναι Έλληνας και η συγκεκριμένη παράσταση αφορούσε τη μητέρα του. Είχα τεράστια μα τεράστια αγωνία όταν έκανα την συγκεκριμένη παράσταση.. Οπότε ήταν πολύ μεγάλη η αγωνία μου, όχι μόνο να του αρέσει αλλά να νιώσει ότι σεβαστήκαμε την ιστορία του. Θυμάμαι την μεγάλη αγωνία που είχα με τη Λένα (σ.σ. Παπαληγούρα) για το τι θα πει ο άνθρωπος όταν το δει. Ομολογώ ότι μας είχε δώσει μια απόλυτη ελευθερία, δεν ήρθε δηλαδή σε καμία πρόβα μας, παρά μόνο την ημέρα της πρεμιέρας. Εμένα όταν ένας καλλιτέχνης μου εμπιστεύεται να κάνω τη δουλειά του το πρώτο που επικρατεί είναι η ευθύνη, δηλαδή να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης και μετά η χαρά. Οπότε ναι, έχω πολύ μεγάλη αγωνία για το αποτέλεσμα είτε είναι του συγγραφέα, είτε είναι του παραγωγού είτε είναι του καλλιτέχνη που μου το έχει εμπιστευτεί και φυσικά ανακουφίζομαι περισσότερο παρά χαίρομαι όταν όλα πάνε καλά.

Σας ενδιαφέρουν οι κριτικές; Σας επηρεάζει τι γράφεται για τη δουλειά σας;
Φυσικά και με ενδιαφέρουν, φυσικά και με επηρεάζουν αλλά τόσο οι καλές και οι όποιες κακές με επηρεάζουν για λίγο. Δηλαδή δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να με επηρεάσουν πάρα πολύ. Μετά συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου.

Η καταξίωση σας θα λέγαμε ότι ήρθε με την «Κατερίνα» του Αύγουστου Κορτώ και με τη συνεργασία σας με την Χαρούλα Αλεξίου. Και οι δύο παραστάσεις ήταν sold out. Ύστερα από αυτές τις τόσο μεγάλες επιτυχίες, πιστεύετε ότι έχετε ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών ψηλά; Δηλαδή ο κόσμος έχει πλέον μεγαλύτερη απαίτηση από εσάς;
Καταρχάς η λέξη καταξίωση μου φέρνει τρόμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι απλά έχουν πάει καλά τα πράγματα. Κάτσε να συνεχίσουν για τα επόμενα 20 χρόνια να πηγαίνουν καλά τα πράγματα και μετά θα δούμε αν θα μιλήσουμε για καταξίωση. Ακόμα είναι πολύ νωρίς. Οπότε θα πω καλύτερα ότι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που του έχει δοθεί η ευκαιρία να δουλέψει με αυτούς τους ανθρώπους και που του έχουν πάει αφενός και τα πράγματα καλά. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι στην πραγματικότητα αλλάζει η προσδοκία των άλλων απέναντί μου και εμένα αυτό είναι που με αγχώνει. Δηλαδή όταν κάνεις κάποια πράγματα που πάνε καλά όπως και με τον «Αφέντη και Δούλο» με τον Δημήτρη Λιγνάδη που πήγε και αυτό 2 χρόνια και όταν σε εμπιστεύεται ένας τέτοιος άνθρωπος που είναι πράγματι πλήρως καταξιωμένος, αυτό αυτομάτως ανεβάζει τον πήχη της προσδοκίας των άλλων. Και του κόσμου, και των παραγωγών και των καλλιτεχνών που θέλουν να συνεργαστούν μαζί σου. Εγώ μέσα μου ξέρω ότι η κάθε παράσταση είναι αυτόνομη, είναι τελείως διαφορετική από την άλλη – έτσι είναι καταρχάς το θέατρο- και ότι όπως μια παράσταση μπορεί να πάει πολύ καλά έτσι μια άλλη παράσταση μπορεί να μην πάει καθόλου καλά.

Φαίνεστε ότι είσαστε ένας άνθρωπος πολύ προσγειωμένος.
Η αλήθεια είναι ότι έτσι είμαι. Σίγουρα δεν έχω έπαρση, το νιώθω αλλά θα σου πω γιατί γίνεται αυτό. Μέσα μου, στην πραγματικότητα δεν αισθάνομαι ακριβώς ότι ευθύνομαι εγώ για αυτό που συμβαίνει. Εννοώ ότι εγώ κάνω τη δουλειά μου – μου αναγνωρίζω ότι δουλεύω πάρα πολύ και το παλεύω πάρα πολύ – όμως για το πώς θα πάει η κάθε δουλειά μου δεν είναι πια δική μου ευθύνη. Αυτό είναι κάτι συμπαντικό. Δηλαδή το πώς αντιλαμβάνεται ο άλλος αυτό για το οποίο εσύ έχεις μοχθήσει δεν είναι δική σου υπόθεση. Άρα δεν μπορώ να πάρω εγώ πάνω μου εκατό τοις εκατό όλα τα credits. Γιατί να έχω έπαρση; Επειδή έκανα κάτι που αρέσει στον κόσμο; Και αν του χρόνου δεν αρέσει; Οπότε δεν λέω ούτε ότι είμαι ο τέλειος όταν κάτι θα πάει καλά ούτε ο άχρηστος αν κάτι δεν πάει.

Έχετε μια αισιοδοξία πάντως.
Είμαι αισιόδοξος αλλά όπως όλοι μας υπάρχουν περίοδοι που χάνω και εγώ την αισιοδοξία μου, για παράδειγμα όταν έχω κουραστεί από κάτι, αλλά σε γενικές γραμμές προσπαθώ να τη διατηρώ.

Τι μπορεί να σας κάνει ευτυχισμένο;
Το «ευτυχισμένος» νομίζω ότι όσο περνάει η ζωή και μέχρι να φύγω από αυτή τη ζωή θα το ψάχνω. Νομίζω στην πραγματικότητα ότι όλοι αυτό ψάχνουμε. Τρόπους για να είμαστε ευτυχισμένοι. Είτε μέσα από τη δουλειά μας, είτε μέσα από μια σχέση είτε από τους φίλους μας. Ένας υγιής ψυχικά άνθρωπος δεν ψάχνει κάτι που να μην τον κάνει ευτυχισμένο. Τώρα αυτό μπορεί να είναι κάτι που κρατάει από ένα λεπτό όπως το χειροκρότημα μιας παράστασης που εκείνη την ώρα είσαι σε μια τρομερή ευφορία η οποία μετά από πέντε λεπτά έχει τελειώσει και γυρνάς σπίτι μόνος σου.

Τι μπορεί να σας κάνει να αισθανθείτε άσχημα;
Η αγένεια, η αδικία, μια παρεξήγηση. Πράγματα που έχουν να κάνουν με τη συμπεριφορά των ανθρώπων.

Πιστεύετε ότι όταν είμαστε ερωτευμένοι είμαστε καλύτεροι άνθρωποι;
Όχι! Δεν το πιστεύω αυτό καθόλου! (γέλια) Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που είμαι πολύ προσηλωμένος στη δουλειά μου, τις πολύ σπάνιες φορές που θα μου συμβεί αυτό, με αποσυντονίζει. Επίσης, όπως είπες και πριν επειδή είμαι προσγειωμένος στη γη, όταν αποσυντονίζομαι δεν ξέρω πώς να λειτουργήσω και τα χάνω και δεν τα κάνω καθόλου καλά τα πράγματα.

Τι ρόλο παίζουν οι φίλοι στη ζωή σας;
Πολύ μεγάλο γιατί είμαι ένας άνθρωπος που ζει μόνος του δηλαδή δεν έχω κάνει οικογένεια, οπότε οι φίλοι μου είναι ένα είδος οικογένειας.

Τι ονειρεύεστε;
Σε προσωπικό επίπεδο ονειρεύομαι τα πράγματα να συνεχίσουν να πηγαίνουν το ίδιο καλά και να είμαι σωματικά και ψυχικά υγιής όπως τώρα. Επίσης, ονειρεύομαι τα πράγματα να φτιάξουν πια για αυτή τη χώρα γιατί είναι πολύ άσχημα αυτά που ζούμε γύρω μας. Αισθάνομαι δηλαδή ότι ζούμε σε ένας κράτος που δεν φροντίζει καθόλου τους πολίτες του, είμαστε δηλαδή ο τελευταίος τροχός της αμάξης και πραγματικά θα ήθελα αυτό κάποια στιγμή να αλλάξει.

Ιnfo:

Ο Γιώργος Νανούρης έχει κάνει την μετάφραση, την διασκευή και την σκηνοθεσία της παράστασης «Κουζίνα» που παρουσιάζεται στο θέατρο Αποθήκη (Σαρρή 40, Ψυρρή)

Παίζουν: Μαρία Αθητάκη, Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Απόστολος Καμιτσάκης, Φίλιους-Μιχαήλ Κανάκης, Χρήστος Καρνάκης, Τάσος Κορκός, Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριος Ράμμος, Σταύρος Τσουμάνης

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή: 21:00, Σάββατο: 18:00 & 21:00, Κυριακή: 20:00