Πιστή στην παράδοση της οικογένειας, η Χάνα Μαλμαλμπάφ (κόρη του Μοχσέν) ξεκίνησε να κάνει ταινίες πριν αποκτήσει δική της άποψη για το σινεμά. «Ο Βούδας Λιποθύμησε Από Ντροπή» είναι βασισμένο πάνω σε ένα απόφθεγμα του διάσημου μπαμπά της, που συντετριμμένος μπροστά στις απάνθρωπες μεθόδους των Ταλιμπάν είχε δηλώσει ότι «Ακόμα και τα αγάλματα ντρέπονται μπροστά σε τόση βία και σκληρότητα και λιποθυμάνε». Ο λόγος για τα δύο γιγάντια ομοιώματα του Βούδα που κατασκευάστηκαν πριν από 2.000 χρόνια και καταστράφηκαν πριν από 7, όταν οι Ταλιμπάν αποφάσισαν να άρουν το δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία. Ενα μάλλον απλοϊκό σχόλιο πάνω στην εξάλειψη του πολιτισμού και του στοιχειώδους σεβασμού απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα, η ταινία επιλέγει ως μέσο το νατουραλισμό και όχημα τη μικρή Μπακτάι για να διεισδύσει στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.

Με φόντο το κενό που άφησαν πίσω τους τα καταστραμμένα αγάλματα- η Μπακτάϊ ξεκινάει με αποφασιστικότητα αντιστρόφως ανάλογη με το μπόι της, να γραφτεί στο σχολείο. Ωστόσο, όσο η μικρή πλησιάζει στην ολοκλήρωση του σκοπού της, τόσο χάνει τη σκηνοθετική της ψυχραιμία η Μαχμαλμπαφ, με αποτέλεσμα αμφότεροι να φτάσουν στο τέρμα παραπατώντας. Ενα αμιγώς φεστιβαλικό προϊόν με έντονες δραματουργικές αδυναμίες και εύλογες αντιπολεμικές ευαισθησίες, ξεχειλίζει από καλές προθέσεις αλλά αποδεικνύεται υπερβολικά εύθραυστο μπροστά στη σκληρότητα που θέλει να καυτηριάσει και συντρίβεται μέσα στην ίδια του την αθωότητα.

Δέσποινα Παυλάκη