Δυο ταινίες έκανε όλες κι όλες στα 90s ο Φίλιπ Ρίντλεϊ ("Το Διάφανο Δέρμα", "The Passion of Darkly Noon") κι όμως άφησε ανεξίτιλο στιγμά στη σύγχρονη κινηματογραφική ιστορία. Παίζοντας πάντα με τα αρχέτυπα. Όπως και εδώ: η Φαουστική αφετηρία της "Σκοτεινής Καρδιάς", έκδηλη και καλοβαλμένη.

‘Ηρωας ένα αγόρι σημαδεμένο. Από ένα γεννετήσιο «κουσούρι» που του «στολίζει» το πρόσωπο. Στο σχήμα της καρδιάς. Ζει στο ανατολικό Λονδίνο, μια πόλη βλοσυρή, ερεβώδης και στοιχειωμένη, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μια από τις συμμορίες που λειμαίνονται την περιοχή δολοφονεί τη μητέρα του. Και ένας παράξενος επισκέπτης - που, ο ήρωας μας, μέχρι τότε μονάχα στα όνειρα του συναντούσε - του προσφέρει το δώρο της ομορφιάς. Μόνο που, όπως όλοι ξέρουμε, ο Σατανάς, συνηθίζει τις ζαβολιές.

Εδώ, ο Ρίντλεϊ θέτει το ερώτημα: είναι ο Διάβολος κακός; Ή μήπως αποτελεί απλά το «κλειδί» για τους πιο σκοτεινούς διαδρόμους της ανθρώπινης (και δη, της αληθινής μας) φύσης; Κι αν αυτό ισχύει, γιατί να κατηγορήσουμε Αυτόν, και όχι τον Θεό που μας έπλασε τόσο ατελείς;

Βγάλτε τον Διάολο από την εξίσωση και θα βρεθείτε αντιμέτωποι με το αιώνιο Κιουμπρικ-ικό θεώρημα της χαιρεκακίας του Δημιουργού μας, το οποίο ο Ρίντλεϊ διεστρεβλώνει για να αφηγηθεί μια ιστορία αστικού και συνάμα μεταφυσικού τρόμου που συνεχώς σε εξαπατά. Κάθε σεκανς που μοιάζει αναμενόμενη για το είδος δίνει τη θέση της σε αναπάντεχες ανατροπές και σε jump-scares που ενδέχεται να στείλουν την καρδιά σας στη Κούλουρη και το σαγώνι σας στο πάτωμα. Μόνο που κάτω από όλη αυτή τη φρίκη (και υπάρχουν κάποιες αβάσταχτες στιγμές εδώ) κρύβεται μια αληθινή τραγωδία που απογειώνεται (ή βυθίζεται) θεαματικά στο φινάλε.

Εν ολίγοις, μπορεί να περιμέναμε δεκαπέντε χρόνια για την (γυρισμένη σε φιλμ και όχι σε ψηφιακό βίντεο) "Σκοτεινή Καρδιά" αλλά... Διάολε, άξιζε τον κόπο.

Άκης Καπράνος