Στην θεωρία, αυτό το οικογενειακό φιλμ φαντασίας θα ήθελε πολύ να είναι ένα μικρό ξαδελφάκι του «εξωγήινου» παραμυθιού του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Ε.Τ. O Εξωγήινος». Αυτό είναι εμφανές από το πρώτο κιόλας ημίωρο της ταινίας, με τα πιτσιρίκια μιας «κλασσικής» αμερικάνικης οικογένειας να έρχονται σε επαφή με παράξενα παιχνίδια και αντικείμενα αγνώστου προελεύσεως, τα οποία και κουβαλούν μαγικές-υπερφυσικές ιδιότητες.
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η θεωρία φαίνεται να απέχει πολύ από την πράξη. Το φιλμ καταπιάνεται με πολλά θέματα, συνυφασμένα με το είδος της παιδικής φαντασίας (η έννοια της οικογένειας, η παιδική αθωότητα, η διαφορετικότητα, η πίστη στο «αδύνατο»), δυστυχώς όμως το κάνει με έναν ανέμπνευστο τρόπο. Η αφήγηση είναι κουραστική και ειδικότερα μετά την εισβολή της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, το φιλμ αναμοχλεύει όλα τα γνωστά κλισέ του είδους. Οι ηθοποιοί, με εξαίρεση τις χαριτωμένες παιδικές φάτσες, δείχνουν να βαριούνται θανάσιμα (με πρώτο τον Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν), ενώ και οι απαραίτητες δόσεις χιούμορ χαρακτηρίζονται από έλλειψη πρωτοτυπίας.
Επιπλέον, η ταινία υποφέρει από έναν διχασμό στο ύφος της, αποτέλεσμα της προσπάθειας να αγγίξει τόσο τα παιδιά όσο και ένα πιο ενήλικο κοινό. Έτσι, κάποιες σκοτεινές στιγμές με το παιχνίδι(;)-λαγό φέρνουν στο νου τον εφηβικό εφιάλτη του «Ντόνι Ντάρκο», ενώ κάποιες επεξηγηματικές σκηνές μοιάζουν περιττές και κουράζουν με τον «επιστημονικό» διάλογο τους. Είναι και αυτό το εκνευριστικά μονότονο μουσικό θέμα του Χάουρντ Σορ που επαναλαμβάνεται συνεχώς...
Πέρα από τα πολλά μειονεκτήματα, οι προθέσεις του άπειρου στην σκηνοθεσία Μπομπ Σάιε (υπεύθυνος παραγωγής στην τριλογία του «Αρχοντα Των Δαχτυλιδιών») είναι τουλάχιστον καλοδεχούμενες: καταφέρνει να κάνει ένα πικρό σχόλιο για την ανθρώπινη φύση, την εξάρτηση από την τεχνολογία και συγχρόνως να κάνει και μια μικρή κριτική για τις φοβίες του μέσου Αμερικανού απέναντι σε οτιδήποτε άγνωστο. Λείπει όμως η αφηγηματική ρευστότητα, η οποία θα ένωνε αυτές τις ιδέες με μια συναρπαστική και παραμυθένια πλοκή. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο Σάιε δεν είναι Σπίλμπεργκ. Γιατί έστω και μια αχτίδα από το σεληνόφως του ταξιδιού του Ε.Τ. θα ήταν αρκετή για να δώσει στο «Μίμζυ» τη μια στάλα μαγείας που έχει τόσο ανάγκη.
ΝΩΝΤΑΣ ΜΕΡΜΙΓΚΗΣ
