Η κινηματογραφική οθόνη υπάρχει για να μαγεύει τον θεατή, να υπερβαίνει την πραγματικότητα. Ταινίες σαν την ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΠΟΛΗ αποτελούν επιτομή τούτου του «λειτουργήματος» και η μαγεία τους αυτή καταφέρνει να επιζεί ακόμα και όταν συρρικνώνεται στις μικρότερες, οικιακές μας οθόνες. Η αισθητική και τεχνική τελειότητα της ταινίας του Ροντρίγκεζ και του δημιουργού της πρωτότυπης σειράς κόμικς Φρανκ Μίλερ υπερσκελίζουν άνετα το κάπως παραφορτωμένο ατακαριστό σενάριό της, ενώ η κάθε σκηνή της μοιάζει λες και είναι έτοιμη να στάξει μελάνι. Η πρώτη ταινία- κόμικς (στην κυριολεξία) έχει επίσης το προνόμιο ενός έξοχου καστ σουπερστάρ και καρατεριστών ηθοποιών οι οποίοι μαγνητίζουν περισσότερο ως παρουσίες/φυσιογνωμίες, παρά ως ερμηνευτές. Ο «αμαρτωλός» κόσμος ξεφεύγει αισθητά από την πλειοψηφία των υπολοίπων διάσημων κόμικς που έτυχαν ως τώρα κινηματογραφικής -επιτυχημένης ή μη- μεταφοράς. Αυτός φαντάζει πιο ενήλικος, πιο σκοτεινός, πιο μυστηριώδης, άλλοτε με μαύρο, μακάβριο χιούμορ, άλλοτε με την αναίσχυντη χρήση μελοδράματος, ενώ την ίδια στιγμή οι από μηχανής θεοί και τα -αναπόφευκτα;- χάπι εντ των περισσότερων ιστοριών της πόλης αυτής μας υπενθυμίζουν πως η αληθινή ζωή βρίσκεται σε μια άλλη διάσταση, μακριά από το ονειρικό, δισδιάστατο σύμπαν αυτής της μοναδικής Πόλης.

Κ.Α.