Μια βραχονησίδα γίνεται τόπος συνάντησης ανάμεσα σε έξι στρατιώτες και τους επιβάτες μιας τουρκικής θαλαμηγού.
Εχουν περάσει είκοσι ένα χρόνια από την φίνα χιουμοριστική επέλαση της Λούφας και η άτυπη αυτή συνέχειά της επικαλείται την ίδια φόρμουλα φανταρίστικου χαβαλέ και πολιτικής σάτιρας σε μια ιστορία που εμπλέκει το άγχος μιας πολεμικής σύρραξης με το ευρύτερο ελληνικό παράλογο - αγαπημένη θεματική και εμμονή του σκηνοθέτη. Το πρώτο που μπορεί να πει κανείς για την ταινία είναι πως αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα του πώς να σκιτσάρεις και να χειριστείς ακριβοδίκαια μια ολόκληρη πινακοθήκη χαρακτήρων, αντιμετωπίζοντας τους πάντες ως ένα οργανικό σύνολο. Οι Σειρήνες είναι ταυτόχρονα κι ένα μάθημα θαυμάσιας επιλογής ηθοποιών και διανομής ρόλων. Ο Περάκης αντλεί από το ταιριαστό ερμηνευτικό επιτελείο που έχει στρατολογήσει για να πλάσει αξιομνημόνευτες ιδιοσυγκρασίες, προικίζοντάς τες κατόπιν με ολοζώντανους και αυθεντικούς διαλόγους, σπιρτόζικες ατάκες και μια αίσθηση οικειότητας.
Η ταινία του χτίζεται γεμάτη σκηνοθετική σιγουριά γύρω από μια εξαιρετική πρώτη ώρα, όπου το κωμικό timing και η σκιαγράφηση του μικρόκοσμου και των σχέσεων μεταξύ των ηρώων έχει την αλάνθαστη ακρίβεια ρολογιού. Μπορεί το σενάριο να χάνει προοδευτικά τη διάθεση και τον αυθορμητισμό του, ο Περάκης δεν παύει ωστόσο λεπτό να αντλεί τη σωστή κωμωδία από τις σταθερές εγχώριές μας ψυχώσεις. Το φιλμ του δεν τρέφει παρόλα αυτά ψευδαισθήσεις: Αστεία ή σοβαρά, τα πάντα στην πλοκή, όπως και στη δική μας πραγματικότητα, κρέμονται διαρκώς από μια εύθραυστη, παρανοϊκή κλωστή. Αρκεί μια απότομη κίνηση και όλα καταλήγουν στο κενό. Αυτή είναι μολαταύτα και η ουσία της τέχνης του Περάκη. Περπατά άφοβα πάνω στο λεπτό σκοινί που χωρίζει το κωμικό από το δραματικό, ξέροντας πως πίσω από το διαβρωτικό χιούμορ καιροφυλακτεί άγρυπνο το μεγάλο εθνικό μας σαράκι.
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
