Περίοδος δικτατορίας σε μια επαρχιακή πόλη κι ένας δάσκαλος μουσικής προετοιμάζει τους μαθητές του για το έπαθλο της 50ης Ολυμπιάδας χορωδιών.

Μια φιλήσυχη κωμόπολη της ελληνικής επαρχίας. Ενας ασυμβίβαστος και φιλελεύθερος γυμνασιάρχης (σε εποχές οι οποίες ελάχιστα ευνοούν τη χρήση τέτοιων λέξεων) που επικοινωνεί με τους μαθητές του σχολείου του και μέσα από τις νότες της μουσικής. Μια ιστορία αγάπης, πίστης και αφοσίωσης μέσα από τα μάτια ενός 12χρονου αγοριού που βιώνει κι εκείνο τα πάντα για πρώτη φορά. Μια Ελλάδα πνιγμένη στις μυρωδιές και τις λιακάδες εκείνης της Ανοιξης του 1968, καθώς η δικτατορική σκιά σέρνεται ολοένα και πιο απειλητική πάνω από το κεφάλι της. Αυτό είναι το γραφικό και άκρως δελεαστικό σκηνικό γύρω από το οποίο πλέκεται ανάλαφρα ο ιστός της ταινίας. Το πλαισιώνει μια ζηλευτή πλειάδα ηθοποιών και μια ζωηρή πινακοθήκη χαρακτήρων, οι οποίοι εισφέρουν τα μέγιστα προκειμένου να καλύψουν τον κωμικοτραγικό καμβά του φιλμ.

Ποια είναι, τότε, η ουσιαστική κακοφωνία στην καρδιά της φροντισμένης αυτής ηθογραφίας; Ενα σενάριο, καταρχάς, που αφήνει το πλήθος των ιστοριών και των δευτερευόντων χαρακτήρων που επικαλείται να μείνουν ελλιπείς και αναξιοποίητοι. Ενας Γιώργος Χωραφάς υπερβολικός σε έναν ούτως ή άλλως γραμμένο στη διαπασών και φορτωμένο γραφικότητες ρόλο. Μια χαλαρή αφηγηματική γραμμή που δεν βοηθά τις αλλαγές στη διάθεση και τις πολλαπλές υποπλοκές του φιλμ να δέσουν μεταξύ τους. Μια πολυαναμενόμενη, τέλος, κορύφωση στη δράση που είναι γραπτό να μην έρθει ποτέ. Ευγενών προθέσεων και άριστων μέσων παραγωγής, η φιλόδοξη ταινία είναι φτιαγμένη από αλάθητα υλικά και φιλικές στο ευρύ κοινό συνταγές.

Φαίνεται, όμως, πως κάτι στη διαδικασία παρασκευής δεν λειτούργησε, αφήνοντας την καλόκαρδη ετούτη Χορωδία να δουλέψει με καλογραμμένα κουπλέ και ελκυστικό ρεφρέν, εξαιρετικά αδύναμη όμως μελωδία.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ