Τυλιγμένο μέσα στο λεπτό αέρα των παραμυθιών και της αγάπης, η ρομαντική περιπέτεια «Αστερόσκονη» αναπόφευκτα σε «τραβάει» στο μαγικό κόσμο του Νιλ Γκάιμαν. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του καρτουνίστα - συγγραφέα (δημιουργού της σειράς «Sandman»), η ταινία (τουλάχιστον εικαστικά) προσεγγίζει την παραμυθένια υφή του βιβλίου. Τα απόμακρα τοπία της Σκοτίας και της Ισλανδίας δημιουργούν μια επική αίσθηση και προσφέρουν μια φωτογραφία πάνω στην οποία ο Μάθιου Βον χτίζει την ντελικάτη ατμόσφαιρα του φιλμ...
Δοσμένη μέσα από μια παιδική αθωότητα, η ιστορία του υπαλλήλου που ξεκινάει να φέρει ένα πεφταστέρι στην αγαπημένη του, περνάει μέσα από ένα μαγικό ταξίδι ανάμεσα σε θελκτικές μάγισσες, επικίνδυνους πρίγκιπες και ιπτάμενους πειρατές. Ο Μάθιου Βον φτιάχνει μια ευχάριστη ιστορία με ερωτικές επιθυμίες και άσημους ήρωες. Τι είναι όμως αυτό που κάνει ένα παραμύθι ενδιαφέρον;
Οι παιδικές μας αναμνήσεις μας θυμίζουν (χωρίς να το επιδιώκουμε καν) ότι μια γοητευτική ιστορία μυθοπλασίας είναι λιτή και απέριττη, γεμάτη ανατροπές, νεύρο και δυνατούς χαρακτήρες. Η «Αστερόσκονη» δυστυχώς δεν καταφέρνει να προσδώσει στην αφήγηση της αυτά τα στοιχεία. Το φιλμ που διαρκεί πάνω από δύο ώρες κάνει ασυγχώρητες «κοιλιές», οι οποίες μάλλον προκύπτουν από την εξουθενωτική (για το ύφος της ταινίας) διάρκεια του. Ο Μάθιου Βον τυφλωμένος από την αστερόσκονη ασχολείται περισσότερο με τις λεπτομέρειες που γυαλίζουν, παρά με τα στοιχεία που θα έδιναν στην ταινία μια σφικτή και ενδιαφέρουσα δομή. Ακόμα και όταν ο Βον προσπαθεί να μεταγγίσει λίγο από το χιούμορ του «Χάπια, Σφαίρες και 2.000.000 Λίρες» (κακή μετάφραση του «Layer Lake») στο «Αστερόσκονη» με την φιγούρα του «πολύχρωμου» καπετάνιου (Ντε Νίρο), αστοχεί χαρακτηριστικά να σπάσει την γλυκανάλατη δομή του φιλμ...
ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ
