«Είναι «εύκολο να δεχτείς την οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση, αρκεί μέσα σου να ξέρεις ότι έχεις προσφέρει τον καλύτερο εαυτό σου σε αυτό για το οποίο σε στηλιτεύουν. Οταν γνωρίζεις ότι το γύρισες διατηρώντας μέχρι τέλους τον απόλυτο δημιουργικό έλεγχο και δεν το εγκατέλειψες προτού σιγουρευτείς πως όλα έγιναν όπως ακριβώς τα θέλησες, τότε μπορείς να αντέξεις την κάθε άσχημη κριτική. Η μοναδική φορά στην οποία έχω νιώσει ότι έφτασα σε σημείο να ξεπουλήσω κάτι από τον εαυτό μου και δεν υπήρξα ευχαριστημένος με αυτό που έκανα ήταν στην πραγματοποίηση του «Ντιουν». Στο «Fire Walk With Μe» έκανα τα πάντα όπως ακριβώς τα είχα σκεφτεί και τα είχα επιθυμήσει εξαρχής. Η ταινία δημιουργήθηκε κατά κάποιον τρόπο από μια ανάγκη που θέλησα να καλύψω: όταν η σειρά τελείωσε, αισθάνθηκα λυπημένος. Δεν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου να εγκαταλείψει οριστικά τον κόσμο του Τουίν Πικς. Ημουν από την άλλη ερωτευμένος με τον χαρακτήρα της Λόρα Πάλμερ και τις αντιφάσεις που κουβαλούσε: τη λάμψη που εξέπεμπε εξωτερικά, την ίδια ώρα που μέσα της πέθαινε. Ηθελα να δω ξανά τη Λόρα να αναπνέει, να κινείται, να μιλά...

Κοιτάζοντας την ταινία χρόνια μετά, πρέπει να πω ότι μου φαίνεται μάλλον δικαιολογημένη και κατανοητή η αντίδραση που έλαβε. Το γεγονός ότι δεν βρισκόταν στο ίδιο πνεύμα με την σειρά αναστάτωσε, νομίζω, πολλούς ανθρώπους και καταλαβαίνω την απογοήτευσή τους. Με τον καιρό, βέβαια, το φιλμ κέρδισε σιγά σιγά την αναγνώριση που ίσως άξιζε. Η εποχή του «Fire Walk With Μe» συμπίπτει με μια περίοδο στη διάρκεια της οποίας ένα μαύρο σύννεφο βρισκόταν πάνω από το κεφάλι μου και δεν έλεγε να φύγει. Μερικά πράγματα ήταν γραπτό να γίνουν άσχημα. Και τελικά έγιναν. Ουδέποτε έπαψα να αγαπώ, όμως, αυτή την ταινία...».

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΛΙΝΤΣ