Μερικά κορίτσια δεν ικανοποιούνται με το γεγονός ότι έχουν γεννηθεί πανέμορφα και δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα άλλο σε αυτή τη ζωή. Για την Αζια Αρτζέντο, η ομορφιά είναι μάλλον προέκταση ενός ανήσυχου θηλυκού που, αφού φλέρταρε για λίγο καιρό με την ηθοποιία και τη μουσική, αποφάσισε να το γυρίσει και στη σκηνοθεσία. Και θέλησε η ταινία της να αποτελέσει όχι μόνο κάτι πλήρως ασυμβίβαστο με όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο σινεμά, αλλά και συγγενές της ατίθασης, grunge ιδιοσυγκρασίας της. Κάπως έτσι προέκυψε αυτή η επιθετική διασκευή στο πολυσυζητημένο βιβλίο του Τζέι Τι Λιρόι, το οποίο έγινε ακόμη πιο πολυσυζητημένο μόλις μαθεύτηκε ότι ο συγγραφέας του είναι ένας απλός απατεώνας. Η παιδική ηλικία ιδωμένη ως μια ατέλειωτη σωρεία τραυμάτων και πληγών, ο κόσμος των μεγάλων ως μια αποτρόπαιη τερατωδία και στη μέση ένας ανήλικος ήρωας που περνά τα πάνδεινα για να μπορεί η αφελής Αρτζέντο να καθαγιάσει κάθε ακρότητα που αυθάδικα κινηματογραφεί ως προκλητική τέχνη. Αυτά συναντά κανείς στην καρδιά αυτού του νευρωτικού φιλμ, που κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σε προβοκάρει, το μόνο όμως που κατορθώνει είναι να σου αποδείξει κάτι που δεν χρειάζεται πολλή σκέψη: ότι η Αζια Αρτζέντο θα ήταν καλύτερο να παραμείνει όμορφη και αποκλειστικά μπροστά από την κάμερα. Λ.Κ.