Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό αν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, αυτή τη φορά από την καρέκλα του παραγωγού, είχε καταφέρει να πείσει τελικά τον παλιό του φίλο Μάρτιν Σκορσέζε να σκηνοθετήσει την κινηματογραφική μεταφορά του «Rent». Ούτε φυσικά πόσο πιο κοντά στα άκρα θα έφτανε τον όλο μύθο ενός από τα πιο διάσημα μιούζικαλ στην ιστορία του Μπρόντγουεϊ ο Σπάικ Λι, ο οποίος εγκατέλειψε το project λόγω των οικονομικών περιορισμών αλλά και της άρνησης της Miramax να προσλάβει για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και την Μπρίτανι Μέρφι, όπως εκείνος επιθυμούσε. Πόσο μάλλον, αν τελικά στην καρέκλα του σκηνοθέτη είχε καθίσει, αντί του Κρις Κολόμπους, ο Σαμ Μέντες, ο Ρομπ Μάρσαλ του Σικάγο ή ο Μπαζ Λούρμαν του Moulin Rouge...

Αυτό που ξέρω είναι πως, ό,τι και αν αποτελεί το «Rent» για τα ιστορικά δεδομένα του Μπρόντγουεϊ (το έβδομο πιο πολυπαιγμένο μιούζικαλ σε όλη την ιστορία του, και το πρώτο, με εξαίρεση το «Κλουβί Με Τις Τρελές», που εισήγαγε ήρωες διαφορετικής κουλτούρας και σεξουαλικού προσανατολισμού!), αυτό δεν το χρίζει αυτόματα σημαντικό και, πάνω απ όλα, διαχρονικό.

Ειδικά όταν ο Κολόμπους μοιάζει να το μεταχειρίζεται σαν μία πιο σκοτεινή εκδοχή του τηλεοπτικού «Fame», με σαφείς επιρροές 80s αισθητικής και χωρίς καμία πρωτοτυπία που θα μπορούσε να δικαιολογήσει το γεγονός ότι στην πραγματικότητα αποτελεί τη μετα-μοντέρνα και κατά Νέα Υόρκη εκδοχή του «La Βoheme» του Πουτσίνι. Η ομάδα των νέων, ωραίων, άνεργων και τόσο χαρακτηριστικών ηρώων του, που στη διάρκεια ενός χρόνου (στα τέλη της δεκαετίας του 80) προσπαθούν να μας πείσουν για το «Υπάρχουμε μόνο εμείς. Υπάρχει μόνο αυτό. Αγνόησε τη μετάνοια ή το ότι η ζωή είναι δική σου για να τη χάσεις. Κανένας άλλος δρόμος. Κανένας άλλος τρόπος. Καμία μέρα παρά σήμερα», πείθουν τελικά μόνο ως μάρτυρες μίας ολόκληρης εποχής, η οποία σήμερα μοιάζει να μην υπάρχει πια. Στην ίδια λογική και η αγωνία του θανάτου (το AIDS παρουσιάζεται ως ύστατη τιμωρία) μέσα σε μία πόλη, που φυσικά σε προετοιμάζει για να πεθάνεις μόνος, δεν αρκεί για να προσδώσει «ζωή» σε ένα άνευρο δραματουργικά και τελικά απολύτως ανέμπνευστο μιούζικαλ. Το κινηματογραφικό Rent, στα χέρια ενός σκηνοθέτη «για όλη την οικογένεια» όπως είναι ο Κρις Κολόμπους, μοιάζει να παραδίδεται οριστικά και αμετάκλητα στην ανία από τα πρώτα του κιόλας λεπτά... Να γιατί μερικά πράγματα πρέπει να μένουν οριστικά και ερμητικά κλεισμένα στον μύθο τους, ή απλώς στο καλλιτεχνικό είδος και στις συγκυρίες της εποχής που τα γέννησε... Μ.Κ.