Ο Σον Γου είναι το πρωτοπαλίκαρο ενός μεγαλομαφιόζου της κορεατικής νύχτας - ενός κόσμου ατσαλάκωτων κοστουμιών, τυφλής υποταγής και αδίστακτης βίας. Μανατζάρει το αριστοκρατικό κλαμπ-βιτρίνα και τιμωρεί εν ψυχρώ όσους δεν υπακούουν στους νόμους της κάστας. Οταν το μεγάλο αφεντικό του τού αναθέτει να παρακολουθήσει την νεαρή ερωμένη του κι αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι του ότι τον απατά να τη σκοτώσει, ο Σον Γου υπακούει αδιαπραγμάτευτα. Μόνο που κάτι ανατρέπει τα σχέδιά του: μια απρόσμενη στιγμή ευσπλαχνίας τον μετατρέπει από θύτη σε θύμα και από έμπιστο πρωτοπαλίκαρο σε προδότη. Οσο πλέον μάχεται για τη ζωή του, συνειδητοποιεί τη μαγεία στα λόγια του παλιού Δασκάλου του: «Δεν σου έχουν πει ότι η ζωή είναι πόνος;».

Αυτό είναι το κλειδί για όσους ακόμα διστάζουν να αποδεχτούν το βίαιο φιλμικό κορεατικό ρεύμα που έχει εισβάλει στη ζωή μας. Ο Κιμ Τζι Γουν είναι αναμφισβήτητα άρτιος τεχνίτης: ατμόσφαιρα και φωτισμοί που δανείζονται στοιχεία από τον Ντέιβιντ Λιντς, καταιγιστική δράση που παραπέμπει σε Τζον Γου αλλά και Σέρτζιο Λεόνε, ωμή βία που θα έκανε τον Παρκ Τσαν Γουκ να χλομιάσει. Ομως τίποτα από αυτά δεν είναι η αιτία που καθιστά την ταινία αριστούργημα. Ο σκηνοθέτης της ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΩΝ επιμένει σε ψήγματα φιλοσοφημένων σκηνών που φτάνουν στα αυτιά του θεατή σαν θρόισμα - και πρέπει εκείνος να τις αφουγκραστεί όσο το εκκωφαντικό σάουντρακ ενορχηστρώνει το υπερθέαμα ξυλοδαρμού και φόνων. Οσοι καταφέρουν να διαβάσουν ανάμεσα στις γραμμές, δε θα γευτούν μόνο το γλυκό της δράσης και το πικρό της ωμότητας της εικόνας, αλλά και το αλμυρό της δυνατής συγκίνησης. Π.Λ.