Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να είναι κανείς επιφυλακτικός απέναντι στην δεύτερη σκηνοθετική δουλειά της ηθοποιού Σάρα Πόλεϊ: Παραπάνω της μίας συμπτώσεις εκβιάζουν σεναριακά την γνωριμία της ηρωίδας με τον άντρα που αναμένεται να κλυδωνίσει την εύθραυστη ισορροπία του γάμου της με έναν καλόκαρδο συγγραφέα βιβλίων μαγειρικής. Οι χαρακτήρες κουβαλούν μανιερισμούς και στερεότυπα που συναντάμε συχνά στο ανεξάρτητο σινεμά, φανερώνοντας καλλιτεχνικές ανησυχίες, εκδηλώνοντας ενημερωμένα μουσικά γούστα και βιώνοντας μια καθημερινότητα η οποία μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από κάποιο ζηλευτό μποέμικο όνειρο. Οι ήρωες ζουν σε πανέμορφα διαμερίσματα τα οποία σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το εισόδημα και η επαγγελματική τους κατάσταση. Ολόκληρη η ταινία, έπειτα, είναι γυρισμένη σε μερικές από τις πιο ακαταμάχητες και χιπ γωνιές του Τορόντο, κατά την περίοδο του ζεστού θέρους, γεγονός που κάνει την παρακολούθησή της να μοιάζει σε σημεία με τουριστική περιήγηση.
Για κάθε ολίσθημα που σημειώνει η σεναριογράφος και συγγραφέας στο φιλμ της, υπάρχει παρ’ όλα αυτά και μια γερή αποζημίωση, είτε αυτή βρίσκεται στον πλούτο των διαλογικών μερών, είτε σε ερμηνείες που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά, είτε στον αβίαστο και σχεδόν αιθέριο τρόπο με τον οποίο ξετυλίγεται αφηγηματικά το φιλμ, είτε σε πανέμορφες επιμέρους σκηνές (όπως το υποβρύχιο φλερτ των δυο ανεκδήλωτων εραστών στα νερά μιας πισίνας), οι οποίες επικοινωνούν ένα σωρό πράγματα χωρίς να χρησιμοποιούν καθόλου λέξεις. Η Πόλεϊ δεν ενδιαφέρεται να προσφέρει σαφείς συναισθηματικές κατευθυντήριες στο κοινό της, δεν τη νοιάζει να κάνει απαραιτήτως συμπαθή και μονίμως κατανοητή την κεντρική ηρωίδα της, δεν ακολουθεί καμιά ρομαντική πεπατημένη, δεν απλουστεύει την προβληματική της πάνω στις παραμέτρους που ενώνουν και χωρίζουν δυο ανθρώπους και δεν επιτρέπει στην πλοκή της να γίνει προβλέψιμη. Επιπλέον προσεγγίζει τα πάντα μέσα από μια ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθετική ματιά, η οποία προικίζει πολλές σκηνές με πολύτιμες και ασυνήθιστες λεπτομέρειες, καθώς και με έναν συνδυασμό χιούμορ και συμπάθειας για τους ήρωες που κρατά το κοινό διαρκώς προσκολλημένο επάνω σε αυτούς.
Το σημαντικότερο επίτευγμα της γλυκόπικρης μπαλλάντας που συνθέτει η Πόλεϊ είναι, παρ’ όλα αυτά, ο ενήλικος τρόπος με τον οποίο επιλέγει να θέσει ερωτήσεις πάνω στην ρευστότητα των σχέσεων, τις εύθραυστες δυναμικές της συντροφικότητας και τις πολλαπλές ψευδαισθήσεις της ανθρώπινης αφοσίωσης, δίχως να συλλέγει εύκολες απαντήσεις. Με όλα τα μειονεκτήματα και τις πολύτιμες μικρές στιγμές του, το «Δικό μας Βαλς» προσφέρει ένα δίωρο συναισθηματικό ταξίδι που κλείνει ζωντανό μέσα του κάτι από την ευφορική ζάλη ενός καινούργιου έρωτα, τον κόμπο που φέρνει στο λαιμό ένας αποχωρισμός, το βούρκωμα στα μάτια όταν κάτι όμορφο τελειώνει, το σκίρτημα της καρδιάς μπροστά στην προσμονή για κάτι που πρόκειται να αρχίσει, τον φόβο και την ανυπομονησία που βιώνει κανείς στον μοναχικό του δρόμο προς την αυτογνωσία.
