Ο Αλμπερτ Νομπς, το σεμνό, υπάκουο, σιωπηλό γκαρσόνι που ζει και εργάζεται σ' ένα πολυτελές ξενοδοχείο του Δουβλίνου, στα τέλη του 19ου αιώνα, είναι στην πραγματικότητα... μία γυναίκα.

Το κρύβει καλά, κανείς δεν τον έχει υποπτευθεί. Χάρη στην αρκούντως αποτελεσματική δουλειά των μακιγιέρ του φιλμ του Ροντρίγκο Γκαρσία και την άψογα μελετημένη -σωματική κυρίως- ερμηνεία της ηθοποιού που τον υποδύεται, ούτε κι εμείς θα το είχαμε υποπτευθεί αν δεν ξέραμε εξαρχής πως πρόκειται για την προτεινόμενη για Οσκαρ Γκλεν Κλόουζ, που είχε προ 30ετίας πρωτοπαίξει τον ρόλο στο θέατρο και ήθελε από καιρό να μεταφέρει την, καταγόμενη από ένα διήγημα, ιστορία και στην οθόνη.

Για την ακρίβεια, είναι η δοσμένη με λανθάνον πάθος σύνθεσή της, σε συνάρτηση με το ψύχραιμο, χωρίς συναισθηματισμούς, αλλά και ευθυγραμμισμένο με τον καταπιεσμένο ψυχισμό του Νομπς σκηνοθετικό βλέμμα που συντηρούν το ενδιαφέρον, και όχι τόσο το ίδιο το σενάριο που θέλει την ηρωίδα να απελευθερώνεται μετά τη γνωριμία με έναν ελαιοχρωματιστή (επίσης γυναίκα και... παντρεμένο με γυναίκα) και να ξεκινά σχέδια για μια «φυσιολογική» ζωή, χωρίς ποτέ όμως να εμβαθύνει στους λόγους -προσωπικούς ή πολύ περισσότερο, κοινωνικούς- της καταπίεσης αυτής, συνεπώς ούτε και στα κίνητρα της επιθυμίας της για αλλαγή.

Εστω πάντως κι αν η ασάφεια υπονομεύει τις δυναμικές του δράματος, η συγκίνηση εκπέμπεται διά των ερμηνειών, όχι μόνο της Κλόουζ, αλλά και της έξοχης καρατερίστας Τζάνετ ΜακΤιρ σ' έναν «ανδρόγυνο» ρόλο που επίσης προτείνεται για Οσκαρ.

Ρόμπυ Εκσιέλ