Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται στις αρχές Ιανουαρίου από το θάνατο του Αλμπέρ Καμύ. Οι Γάλλοι, αλλά και ο κόσμος ολόκληρος, θα έχουν την ευκαιρία να τιμήσουν το σπουδαίο νομπελίστα συγγραφέα με μια σειρά εκδηλώσεων και αφιερωμάτων.
Ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί πρότεινε τη μεταφορά των οστών του μεγάλου συγγραφέα στο Πάνθεον, αλλά οι συμπατριώτες του, όπως και τα δύο παιδιά του φαίνεται να είναι διχασμένοι ως προς αυτή την πρωτοβουλά.
Ο γιος του συγγραφέα, συγκεκριμένα, διαφωνεί με την πρόταση του Γάλλου προέδρου γιατί έρχεται, όπως αναφέρει δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας Le Monde, σε πλήρη αντίθεση με τη ζωή και το έργο του πατέρα του. Στο γαλλικό Τύπο έχει ξεκινήσει μια σφοδρή αντιπαράθεση απόψεων και θέσεων: κάποιοι θεωρούν ότι πρόκειται για την ύψιστη τιμή που μπορεί ένα κράτος να κάνει σε ένα συγγραφέα, άλλοι ότι πρόκειται για μια πρωτοβουλία που συγκαλύπτει μια πολιτική ιδιοτέλεια από την πλευρά του Νικολά Σαρκοζί.
Οι Εκδόσεις Καστανιώτη, οι οποίες μετά από συμφωνία με τον εκδοτικό οίκο Γκαλιμάρ έχουν την αποκλειστικότητα της μετάφρασης στα ελληνικά των έργων του Καμύ (κυκλοφορούν ήδη 8 τίτλοι σε νέες μεταφράσεις της Νίκης Ντουζέ και της Μαρίας Κασαμπάλογλου-Ρομπλέν, ενώ μέσα στο 2010 θα κυκλοφορήσει και ο Ευτυχισμένος θάνατος) γιορτάζουν την επέτειο εκδίδοντας τη γνωστότερη βιογραφία του Καμύ με τίτλο "Αλμπέρ Καμύ: μια ζωή" (μετ. Ρίτα Κολαΐτη), καρπός πολυετούς μελέτης και έρευνας του δημοσιογράφου και συγγραφέα Ολιβιέ Τοντ.
Γράφοντας αυτή που θεωρείται η καλύτερη και πληρέστερη βιογραφία του Αλμπέρ Καμύ, ο Ολιβιέ Τοντ καταφέρνει, χωρίς να μεγαλοποιεί ή να απαλείφει τις αρετές ή τα ελαττώματα του ανθρώπου και του συγγραφέα, να συνταιριάξει άψογα τη ζωή, το έργο και τις ηθικές αρχές του δημιουργού του Ξένου, της Πανούκλας κ.ά, συνθέτοντας παράλληλα μια εξαιρετική τοιχογραφία της εποχής και των πρωταγωνιστών της.
Μεγάλες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών, της πολιτικής, και της μαχόμενης Αριστεράς ενσαρκώνουν ιδέες, κοσμοθεωρίες, οράματα, ελπίδες. Από το Οράν ως τη Σουηδική Ακαδημία, ο δρόμος του Καμύ ήταν μακρύς και επίπονος, ανεπανάληπτος και συγκλονιστικός.
