ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Όταν έχεις να παρουσιάσεις μουσικές συνθέσεις (που αναδίδουν αρώματα μπαχαριού, κανέλας και μοσχοκάρυδου) και εικόνες από μιναρέδες, φάρους και φουσκοθαλασσιές που σκαρφαλώνουν στον ορίζοντα (όπως φαίνονται από την προκυμαία της Αλεξάνδρειας) τι χρειάζεσαι για να το επιτύχεις?
Η σωστή απάντηση είναι: Δέκα καταπληκτικούς μουσικούς.
Κι αν συγχρόνως πρέπει να πηγαινοέρχεσαι από τους Έλληνες καημούς των παραλίων, στους με την ίδια αλμύρα συντηρημένους αναστεναγμούς Πορτογάλων νοσταλγών, με τι άλλο πρέπει να εξοπλιστείς? Με έναν κιθαρίστα (που παίζει πορτογαλική κιθάρα και λέγεται Φερνάντο ντα Σίλβα) κι έναν εξαιρετικό νέο fadista που ακούει στο όνομα Ντουάρτ.
Στο μεταξύ, μην ξεχνάς ότι αυτό το πρόγραμμα περιέχει και τραγούδια, οπότε έχει μεγάλη ανάγκη από μια πολύ καλή τραγουδίστρια.
Την Έλλη Πασπαλά, την ημέρα που πήγα σε αυτόν το «Χορό των Άστρων», την πέτυχα σε εξαιρετική φωνή, όπερ σημαίνει ότι ήταν άπαιχτη.
Και για να ξεκινήσουν όλα αυτά;
Τρία ακορντεόν που ανοιγοκλείνουν σαν πνευμόνια (λέξη που περιέχει και τα.. πνεύματα) και βγάζουν φυσητές φωτιές από τα κουμπιά τους και αέρινα λυγίσματα από τα πλήκτρα τους.
Χόρτασε η ψυχή μου ξεφουσκώματα, που να ‘ναι καλά όλοι αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι.
ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.52.527
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Πέτρου Ράλλη 18
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30 και τις Κυριακές 21:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 160 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 80 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Ξεκινάω, φυσικά από τους μουσικούς:
Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος (κλαρίνο)
Πάνος Δημητρακόπουλος (κανονάκι)
Κάρι Φέργκους (κοντραμπάσο)
Γιώργος Κοντογιάννης (μπουζούκι, κιθάρα, μαντολίνο, ούτι)
Κώστας Μερετάκης (πολλά κρουστά)
Νίκος Παπαβρανούσης (τύμπανα)
Πλούταρχος Ρεμπούτσικας (βιολοντσέλο & ακορντεόν)
Θάνος Σταυρίδης (ακορντεόν)
Ανδρέας Συμβουλόπουλος (πιάνο, πλήκτρα, μικρά κρουστά & ακορντεόν)
Ευανθία Ρεμπούτσικα (βιολί).
Τώρα που σου τους σύστησα μπορώ να δώσω από ένα Grammy: 1ον, στην Ευανθία Ρεμπούτσικα για ένα συγκλονιστικό σόλο που έπαιξε μετά το διάλειμμα το οποίο αν δεν κάνω λάθος (διότι δεν το έχω σημειώσει και δε θυμάμαι) είναι από καινούριο ορχηστρικό κομμάτι.
Και φυσικά για όλη την παρουσία της και τις συνθέσεις της.
2ον, στον Πάνο Δημητρακόπουλο για δύο τουλάχιστον ‘κεντητά’ σόλο στο κανονάκι του.
3ον, στον Ανδρέα Συμβουλόπουλο, για τα αιλουροειδή δάχτυλα πάνω στο πιάνο, και τη συνολική συνεισφορά του στα ανεβάσματα του προγράμματος (κι αν τον έπιασα κάνα δυο φορές εκτός ρυθμού με τα κρουστά του είναι επειδή καθόμουν πολύ κοντά του και επειδή είμαι πολύ στριμμένη).
4ον, στο Νίκο Παπαβρανούση, που γίνεται όσο περνάει ο καιρός ο αγαπημένος μου drummer διότι παίζει κομψά, λιτά, ουσιαστικά και αβίαστα ενώ κουβαλάει έναν ‘βουβό’ ρυθμό στο DNA του κι έναν παριζιάνικο αέρα ντεμπονέρ στην κίνησή του, απίστευτος. (Και να φανταστείς ότι τη μέρα που ήμουν εγώ εκεί δεν πρέπει να ήταν καθόλου στα κέφια του).
5ον, στον Γιώργο Κοντογιάννη δίπλα στο όνομα του οποίου βλέπω στις σημειώσεις μου κάτι θαυμαστικά σαν βροχή (για την κιθάρα του την ώρα που συνόδευε τον Φερβνάντο ντα Σίλβα και για ένα υπέροχο σόλο του).
6ον Για τον Θάνο Σταυρίδη (με το χαμόγελο και την ανεβασμένη διάθεση), τον Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο (με τα λυρικά φυσήματα) και τον Κώστα Μερετάκη (με τα παιχνίδια και τις μικρές πινελιές που έβαζε με τα κρουστά του.
Από τον Πλούταρχο Ρεμπούτσικα, ο οποίος είναι ένας πολύ καλό τσελίστας και συνθέτης, έχω παράπονο, διότι δεν κατάφερε να με κάνει να ακούσω το τσέλο. Πεσμένος και διεκπεραιωτικός μου φάνηκε. Όπως και ο καθ’ όλα άριστος κοντραμπασίστας Κάρι Φέργκους που τονέχω παρακολουθήσει άλλες φορές να δίνει τα ρέστα του.
Σε ζάλισα μάλλον, αλλά σε ένα πρόγραμμα που κυριαρχούν τα ορχηστρικά κομμάτια, δε γίνεται να μην παρακολουθήσεις τον κάθε μουσικό ξεχωριστά. Όπως δε γίνεται να μην θαυμάσεις τα ωραία κρεσέντι ολόκληρης της ορχήστρας, τις επιταχύνσεις του ρυθμού, πάνω που νόμιζες ότι το πράγμα είχε αρχίσει να πλατειάζει ή, αντίθετα, τα λυρικά και με σωστές βαθιές ανάσες ερμηνευμένα πιο μελωδικά κομμάτια.

Χρειάζονται όλοι οι συντελεστές αυτού του προγράμματος ένα μπουκέτο συγχαρητήρια για την τόλμη του να βγαίνουν σε αθηναϊκό μαγαζί αυτή την εποχή με πλατφόρμα ορχηστρικών κομματιών, με fados, με τραγούδια του Χατζιδάκι, του Καλανζτόπουλου και της Ρεμπούτσικα.
Και να κερδίζουν το παιχνίδι με τη δύναμη της δεξιοτεχνίας, της μουσικότητας και της Τέχνης τους.

Φυσικά και ο Ντουάρτ είναι πολύ μικρός σε ηλικία για να είναι τόσο καλός φαδίστας. Κι όμως είναι. Εντυπωσιακή φωνή, με δύναμη, εξαίσια λυγίσματα και γυρίσματα που καταφέρνει να μεταφέρει όλη την παθιάρικη νοσταλγία και όλη τη σοφία των πορτογαλέζικων μπλουζ. Είπε δικά του κομμάτια, είπε Πεσσόα, είπε και το: «Στο τσιγάρο που κρατώ
Στον ένα μου Θεό
Στο κορμί αυτό τ’ αγγελικό
Έτσι μια ζωή θα σ’ αγαπώ» γεγονός που μ’ έκανε να αναφωνήσω επί του τετραδίου μου «Επιτέλους βρήκε κι αυτό το όμορφο τραγούδι τον ερμηνευτή που του αρμόζει». Παρά τα «αβέβαια» ελληνικά (που μια χαρά ήτανε, εδώ που τα λέμε), το απογείωσε το τραγούδι.
Εξαιρετικός!
Να σου πω ότι στο πρόγραμμα (με τα πολύ καλοσχεδιασμένα φώτα και την ‘κλασική’ τεράστια κουρτίνα για ντεκόρ) θα ακούσεις επίσης και πολλά καινούρια τραγούδια της Ευανθίας Ρεμπούτσικα σε στίχους Ελένης Ζιώγα, τα οποία θα κυκλοφορήσουν συντόμως.
Και να σε διαβεβαιώσω ότι ο μεγάλος και καθόλου ‘στενάχωρος’ χώρος του Polis Theater σε προδιαθέτει για ωραίες μουσικές βραδιές.
Και καθώς είσαι μισοξαπλωμένος στη μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα σου κι ακούς όλους αυτούς τους χρυσοδάκτυλους μουσικούς να σου στρώνουν ιπτάμενα χαλιά και να σε κερνάνε γλυκά τσάγια, έτσι και κάνεις ότι έκλεισες τα μάτια βρέθηκες στην Αλεξάνδρεια, στην Πόλη ή στην αγορά της Φεζ να ψωνίζεις λυχνάρια που άμα τα τρίψεις βγάζουν από μέσα τζίνια.
«Μια ευχή μόνο», μου είπε το δικό μου.
Κι εγώ ζήτησα να μπορώ να ακούω μόνο ωραία μουσική και να μην χρειάζεται να ξαναπάω στα κουλά, στα πολτοποιημένα και στα ανελέητα μουρλομάγαζα που με σέρνει η δουλειά μου.
Τώρα κάθομαι εδώ, μπροστά στην οθόνη μου και περιμένω να δω αν πότε θα γίνει η ευχή μου πραγματικότητα.
Λες;

Τελικά αξίζει να πάω;
Θα πας, σου λέω. Για ν’ ακούσεις Μουσική και για να διαπιστώσεις για μία ακόμη φορά ότι δεν είναι μόνο τα τραγούδια που μπορούν να σε συγκινήσουν ή να σε ξεσηκώσουν για χορό. Διότι, δεν στο είπα πιο πριν, αλλά σε αυτό το πρόγραμμα χορεύουν οι άνθρωποι. Μουσικοί και θεατές. Χορεύουν και γελάνε και χειροκροτούν και ακούνε και μετά, περνάει κάποια στιγμή ο Συμβουλόπουλος με το ακορντεόν αγκαλιά, σε αρπάζει από το χέρι και σε ταράζει στη στροφή..
Τι ωραία.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]