ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: «Στα παιδιά που χρωστάω τη νιότη μου/ στα παιδιά που πηγαίνουν μπροστά/ στους μικρούς επιβάτες του χρόνου χρωστάω δυο λέξεις..».
Σ’ αυτήν την παράσταση δεν ανεβοκατεβαίνουν πλατφόρμες και κουρτίνες. Και ο ήχος, τουλάχιστον εκεί που καθόμουν εγώ, δεν ήταν κατάλληλος για τραγούδι, γεγονός που, περιέργως, δε με θύμωσε. Με στενοχώρησε όμως όσες φορές δεν κατάφερα να ακούσω τα λόγια των τραγουδιών ή άκουγα τον ήχο των οργάνων ρηχό κι επίπεδο.
«Α, το σκοτάδι η αλήθεια νικάει/ Α, μεσ’ απ’ το αίμα η ζωή προχωράει»
Στο μικρό, ζεστό και με αγάπη φροντισμένο ‘Νέο Ελληνικό Θέατρο’ του Γιώργου Αρμένη, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, βγαίνει από τη μέσα του κρυψώνα ένας ροκάς-γιος και απλώνει τα όνειρά του να στεγνώσουν ενώπιον των υγρών ματιών ενός κοινού που ‘ξέρει’. Ξέρει πόσο σπαρακτικά παρών μπορεί να είναι ένας νεκρός πατέρας και πόσα μπορούν να μάθουν αν στήσουν αυτί και ακούσουν όσα τους λένε τα παιδιά τους.
Σε αυτήν την παράσταση υπάρχει μια βιντεο-οθόνη επί της οποίας εμφανίζονται δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί που υποδύονται δύο απόντες γονείς. Ένας νεκρός πατέρας που περιμένει μέχρι να κοιμηθεί ο γιος του για να εισβάλλει στα όνειρά του και να του ξαναπει όσα είναι σίγουρος ότι ο ‘μικρός’ του έχει ξεχάσει.
Και μια μάνα, που θέλει να βεβαιωθεί ότι ο γιος της θυμάται την αγάπη.
Για τα παιδιά αυτού του ‘γιου’ θα σου πω πιο κάτω..

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-8253489
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Σπ. Τρικούπη 34 & Κουντουριώτου, Εξάρχεια
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Δευτέρα & Τρίτη
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 21:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 20 ευρώ

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Ιδού και μία παράσταση που κατάφερε το πολύ δύσκολο. Να αποφύγει το «μελό» (πράγμα που αυτό το κείμενο ενδέχεται να μην καταφέρει), ενώ διαχειρίζεται μία σειρά από πολύ φορτισμένες συγκινησιακά σχέσεις.
Να ξεκινήσω λοιπόν βάζοντας ένα Άριστα δέκα στο συνολικό αποτέλεσμα για το χιούμορ, την ειλικρίνεια, την διάθεση αποκάλυψης των αισθημάτων (φανερών τε και υφέρποντων), τα καλά τραγούδια (που δεν ακούγονται καλά, δυστυχώς) και το μετρημένο, λιτό και ουσιαστικό στήσιμο αυτής της παράστασης_συναυλίας.
Σημείωση: Άριστα θα βάλω επίσης στο Γιώργο Κιμούλη, στην Ταμίλα Κουλίεβα και στον Παντελή Παπαδόπουλο για την υποκριτική τέχνη με την οποία ‘συνομιλούν’ μέσω οθόνης με τον ζωντανό γιο (και μεταξύ τους). Εξαιρετικές ερμηνείες με θαυμαστικό.
Πριν πάω παρακάτω, οφείλω να σου γράψω λίγα λόγια για το έργο, για να σε βάλω στο κλίμα: Πατέρας που «αγνοεί» το γεγονός ότι ο γιος του είναι πλέον μεγάλος (κι έχει 4 παιδιά και δύο συζύγους στο ενεργητικό του) και τον αντιμετωπίζει ως 14χρονο παιδί. Ο γιος από την άλλη, προσπαθεί να τον επαναφέρει στο σήμερα, αλλά η ανάμνηση του εφηβικού θυμού σε συνδυασμό με το σεβασμό και την αγάπη για τον πατέρα τον παρασύρουν σε απαντήσεις που αφορούν σε επιλογές που έκανε πριν από πολλά χρόνια. Όπως, για παράδειγμα, «Αυτή η επιλογή της απασχόλησής του με τον τομέα της μουσικής, ήταν λάθος».. Ο πατέρας θα ήθελε ο γιος του να γίνει μαθηματικός ή κάτι που να έχει σχέση με τις θετικές επιστήμες».
Μέσα από αυτήν την συνομιλία, τις πρόζες και τα τραγούδια, δημιουργείται ξαφνικά μπροστά στα μάτια σου ένα ανάγλυφο κολάζ, μια πολύχρωμη εικόνα, η οποία στα ‘λευκά’ που δημιουργούνται ανάμεσα στα σώματα των γονιών, του γιου και των παιδιών του, κρύβει όλες τις εντάσεις και τις δυναμικές των αισθημάτων που ρέουν από το ένα πρόσωπο στο άλλο.
Παράλληλα, σκιαγραφείται και μία ολόκληρη εποχή, την οποία οι άνω των σαρανταφεύγα θα θυμούνται.
Πολύ ‘βαριά’ τα γράφω και φοβάμαι ότι με αυτό το κείμενο θα προδώσω την μεγάλη αρετή του εγχειρήματος. Η λέξη που κυριαρχεί εδώ είναι: Λιτότητα! Σε όλα τα επίπεδα. Στα κείμενα, στη σκηνοθεσία στις ερμηνείες.. Και η λιτότητα που συνδυάζεται με το ουσιαστικό, ως γνωστόν, κάνει τέχνη.
Το παίρνω αλλιώς λοιπόν, διότι αν συνεχίσω έτσι θα το φουντάρω το βαπόρι:
«Relax.
I need some information first.
Just the basic facts:
Can you show me where it hurts?

There is no pain, you are receding.
A distant ships smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move but I cant hear what you ‘re sayin’
When I was a child I caught a fleeting glimpse,
Out of the corner of my eye.
I turned to look but it was gone.
I cannot put my finger on it now.
The child is grown, the dream is gone.
I have become comfortably numb.
Αυτό το συγκλονιστικό τραγούδι των Pink Floyd («Comfortably Numb») ακούγεται επίσης στην παράσταση μαζί με τα τραγούδια που έχουν γραφτεί ειδικά γι’ αυτήν και κάποια παλιότερα του Διονύση Τσακνή.
(Να ρίξω κι άλλο ένα άριστα για την επιλογή του; Το ‘ριξα).
Και να σου πω τι μου άρεσε σε όλο ‘αυτό’ (που θα μπορούσε να περιγραφεί ως παράσταση, συναυλία, κύκλος τραγουδιών ή εξομολόγηση)?
Με ενθουσίασε το γεγονός ότι κάποιος είχε κάτι να πει και βγήκε και το είπε. Έτσι, χωρίς πολλά πολλά, σα να μίλαγε στο φίλο του, στην αγωνία του να μην ξεχάσει ή στον ύπνο του.
Μεγάλο πράγμα αυτό σήμερα, που πήζουμε στις προσχεδιασμένες «ροές» μουσικών προγραμμάτων με στόχο τη «διασκέδαση» (και πόσο μου τη δίνει αυτή η λέξη) και ξεροσταλιάζουμε για μια σταγόνα μουσικής κι ένα ποτηράκι του κρασιού τραγούδια, που να μπορούν να πάρουν λίγο τις σκόνες από το «στρογγυλοκαθισμένο μούδιασμά» μας.
Χωρίς πολλά πολλά.
«Άμα φοβάσαι και τη σκιά σου
Κι αν δεν μπορείς να μοιραστείς τα όνειρά σου
[.. .]
Άμα δεν έχεις ούτ’ ένα δάκρυ
Και το εγώ σου δεν αφήσεις σε μιαν άκρη
Κι αν το μυαλό σου δεν προλαβαίνει
Να δει τι γίνεται και δεν καταλαβαίνει
[.. .]
Αν δεν μπορείς για ένα τραγούδι να πεθάνεις
Κι άμα σκορπίζεσαι, μοιράζεσαι και τρέχεις
Φύγε από μένα, μακριά από μένα
Δεν είμ’ αντίδοτο εγώ στα περασμένα»
[Αφιερωμένο σε όλους. Γραμμένο από τον Διονύση Τσακνή, στον οποίο χρωστάω ένα από τα Όσκαρ μου..
«Φύγε από μένα», τιτλοφορείται κι είναι κι αυτό τραγούδι που ακούγεται στην παράσταση.]
Όπως και το παρακάτω.. .

Τελικά αξίζει να πάω;
Αν είσαι πατέρας, γιος, μάνα, κόρη θέλεις σίγουρα να πας.
Μόνο και μόνο, ίσως, για ν’ ακούσεις την ατάκα του πατέρα: «Ήσουν πρώτος κι έγινες από τους τελευταίους». Και την απάντηση του γιου:
«Και τι έχουν οι τελευταίοι, πατέρα;»
«Το τελευταίο θρανίο στην τάξη
Θα το κοιτάζουν οι πρώτοι με δέος
Κι εγώ που σ’ έχω μη βρέξει και μη στάξει
Δεν είμαι ο πρώτος μα θα ‘μαι ο τελευταίος
Η τελευταία μου σκέψη κι ωραία
Είναι η ελπίδα πως πεθαίνει τελευταία
Πόσες φορές να στο πω πως τα τραγούδια κάνουν καλό στο καρδιαγγειακό σου;

«Τι Γυρεύεις στον ύπνο μου πατέρα...»:
Η παράσταση_συναυλία ήταν παραγγελία του οργανισμού «Πάτρα _ πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης 2006» και η πρεμιέρα της έγινε στις 11 Δεκεμβρίου στο «Εργοστάσιο Τέχνης» στην Πάτρα.
Κείμενα: Διονύσης Τσακνής, Θανάσης Νιάρχος
Στίχοι & μουσική: Διονύσης Τσακνής
Σκηνοθεσία: Παντελής Παπαδόπουλος, Γιώργος Αρμένης
Τηλεσκηνοθεσία : Κώστας Κιμούλης
ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Πατέρας: Γιώργος Κιμούλης [βιντεοσκοπημένος]
Μητέρα: Ταμίλα Κουλίεβα [βιντεοσκοπημένη]
Ασφαλίτης, Γυμνασιάρχης, στέλεχος ΜΜΕ: Παντελής Παπαδόπουλος [βιντεοσκοπημένος]
Γιος: Στάθης Μαντζώρος [Επί σκηνής] Επαρκέστατος και κατά τόπους λίαν καλός.
Τραγουδούν: Διονύσης Τσακνής, Αποστόλης Ψυχράμης, Ειρήνη Ψυχράμη
Να πω δυο ότι και οι δύο νεαροί τραγουδιστές, Ειρήνη και Αποστόλης, είναι καλοί, επαρκείς και δοσμένοι σε αυτό που κάνουν. [ΥΓ. Το «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» είναι πολύ «ανδρικό» τραγούδι και κακώς μάλλον δόθηκε στην Ειρήνη, η οποία αδυνατεί, δικαίως, να το κουβαλήσει]
ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Κιθάρες: Δημήτρης Παπαλάμπρου
Πλήκτρα: Ανδρέας Τσιρούλης
Από την κίνηση των δακτύλων τους κατάλαβα ότι και οι δύο αυτοί νέοι πρέπει να είναι καλοί μουσικοί.. Αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να ακούσω τους ήχους που παράγουν σε όλες τις διαστάσεις τους.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]