ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ta καλά νέα είναι ότι το πρόγραμμα του Φοίβου Δεληβοριά είναι όπως όλα σχεδόν τα προγράμματα του, καλοδομημένο, καλοσχεδιασμένο και με όλα τα απαραίτητα συστατικά: ωραία τραγούδια, ωραία αστεία, καλοί μουσικοί, κ.λπ.
Τα επιτυχημένα τραγούδια του Φοίβου είναι όλα εκεί (από όλα τα δισκάκια που έχει κυκλοφορήσει), εκεί και τα αισθηματικά του, εκεί και η «Γυναίκα του Πατόκου», εκεί και τα καινούρια από το «Έξω».
Τα «δύο κορίτσια» από την άλλη, (τα οποία έχουν φέτος μία τάση να υπάρχουν σε κάθε ‘εντεχνοροκ’ πρόγραμμα και να συνοδεύουν τον άνδρα-όνομα), είπαν σπάνια τραγούδια που δεν έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε σε προγράμματα. Etta James («Damn Your Eyes», εξαίσιο), Edith Piaf (και όχι το «Non, rien de rien», αλλά το «Johnny tu n’ es pas un ange»), Amy Winehouse (και όχι το «Rehab», αλλά το «You know I’m no Good»), και ο κιθαριστής και ενορχηστρωτής του προγράμματος, Βασίλης Πιερρακέας, είπε Creedence Clearwater Revival και Bruce Springsteen.
Για να μάθεις όμως τι δουλειά έχει στο κέντρο της Πλάκας το «Εγώ δε θέλω μεροκάματο/ θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο», του Γαρδέλη, πρέπει να έρθεις κι εσύ εδώ, διότι το «σκεπτικό» είναι πλήρες και δεν σκοπεύω να σου το εξηγήσω τώρα..

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-32.41.610
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κυδαθηναίων 22, Πλάκα
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Δευτέρα-Τρίτη (μέχρι 18 Δεκεμβρίου)
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 21:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φοιτητικό: 10 ευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
Ωραία εικαστικά ανάβουν στους τοίχους, η ορχήστρα είναι εύηχα αναρχική (αν και όχι όλη την ώρα εύηχη), η ροή καλοσχεδιασμένη, το χιούμορ στη θέση του.. δεν έχω πολλά να πω γι’ αυτό το πρόγραμμα.
Διότι ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα.
Ίσως να πρέπει να μείνω λίγο πάνω σε αυτό το «ακριβώς» που μόλις έγραψα, διότι το να πατάς πάνω σε μία υπάρχουσα δομή (δοκιμασμένη και προφανώς επιτυχημένη), έχει τα καλά του, αλλά κρύβει και τις παγίδες του.
Ενδέχεται, δηλαδή, να κάνει το πρόγραμμα να φαίνεται «ίδιο» με κάποιο προηγούμενο, ενώ, από άποψη περιεχομένου είναι διαφορετικό.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή και αν έχει κάποια σημασία αυτή η παρατήρηση για τον ακροατή που πάει να ακούσει τον Φοίβο γιατί ο Φοίβος του αρέσει.
Εμένα πάντως (που ο Φοίβος μου αρέσει ως τραγουδοποιός), τα κοινά στοιχεία με τα προηγούμενα προγράμματά του, με ψιλο-ενόχλησαν. Διαφορετικές οι χιουμοριστικές πρόζες, αλλά στο ίδιο σημείο της ροής. Διαφορετικά τα κορίτσια, αλλά στον ίδιο ρόλο.
Σαν μετρημένο με μεζούρα, δηλαδή, κι εμένα τα ‘μετρημένα’ δεν μου αρέσουν (αν και θέλω τα προγράμματα να είναι με σκέψη και ‘πρόθεση’ φτιαγμένα και καλοπροβαρισμένα).
Αυτά τα ‘έτοιμα’ κουτάκια όμως, τα οποία κάθε σεζόν τα γεμίζεις απλώς με καινούρια στοιχεία σημαίνουν ελάχιστα περιθώρια για ‘ανατροπές’, μουσικές και άλλες.
Σωστά ή μήπως είμαι εκτός.. γηπέδου;
Δεν ξέρω και δε με νοιάζει, διότι αυτό που ξέρω είναι ότι ο Φοίβος είναι ένας από τους πολύ λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που προσπαθούν τα προγράμματά τους να είναι πιο ολοκληρωμένα θεάματα_ακροάματα και είναι κρίμα όταν το αποτέλεσμα του υπολείπεται του.. τέλειου.
Πολύ γκρίνια έπεσε όμως και δεν είναι καθόλου δίκαιο εκ μέρους μου.
Διότι ως προς το περιεχόμενο (τα τραγούδια, τις φωνές, τους μουσικούς, τους ήχους, τους ρυθμούς, και όλα), το πρόγραμμα αυτό είναι πολύ καλό, που σημαίνει ότι σε κάνει να περνάς ωραία και σου βάζει και πολλά εξαιρετικά τραγούδια να ακούσεις!
Το καλύτερό μου βεβαίως είναι ότι σε κάνει να γελάσεις. Διότι είναι πρόγραμμα ακατάλληλο για τύπους με μυαλά κάτω των 13 ετών, ή homo sapiens που αρνούνται το sapiens κομμάτι τους.
Κι επειδή έχει πάρει άδεια ως «Κ_13», μπορεί να σου τραγουδάει ΚΑΙ αθάνατα σουξέ όπως το :
«Come with me για να τη βρεις
Να γλεντήσουμε together
Η ανάμνηση από τη Greece
Να σου μείνει για forever»
κι αμέσως μετά να σε συγκινεί με το:
«Κι αν είμαι σε κάτι στ’ αλήθεια καλός
φοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμα
Μα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως
που δείχνει πως είσαι ο προορισμός
κι αν είναι ένας τρόπος για να ρθω είν αυτός
να αλλάζω στη διαδρομή συνεχώς
Το σίγουρο είναι ότι πηγαίνω στην ομορφιά
Μα ο μέσα μου αντίπαλος βιάζεται, τρέχει να φτάσει
Κοιτάω τ όνομά του που αστράφτει στην αγορά
Ακούω το τραγούδι του που θέλει απλά να σου μοιάσει
Κι αν είναι σε κάτι στ αλήθεια καλός
Φοβάμαι πως είναι ο μηχανισμός του
[..]
Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σιγουριά
Στο δρόμο αυτό δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη
Μονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά
Κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια κι ακούραστα θέλει»
Να σε συγκινεί, λέω, για την ευαισθησία της ματιάς του και την οξύτητα της σκέψης του. Μπράβο!

Τελικά αξίζει να πάω;
Φυσικά και θα έρθεις. Γιατί θα περάσεις όμορφα, επαναλαμβάνω.
Και γιατί πρέπει να ακούσεις την υπέροχη φωνή (με την ζεστή & μαλακή φόδρα και την ωραία άρθρωση) της Πέννυ Μπαλτατζή.
Θα έρθεις βασικά για να νιώσεις ότι αξίζει να.. περιμένεις τον άνθρωπο που κλείνει το τραγούδι του λέγοντας:
«Κι αν είμαι σε κάτι στ αλήθεια καλός
Το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω
Κι εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως
Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός
Θα φτάσω εκεί κάποτε _θα ρθει ο καιρός_
Να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως
Να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως»
Και καλύτερο δε γίνεται από κάποιον που κάνει αυτό που τραγουδάει..

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ
Βασίλης Πιερρακέας κιθάρες, τραγούδι, ενορχηστρώσεις
Γιώτης Παρασκευαϊδης διαφορετικές κιθάρες, κι άλλο τραγούδι
Γιώργος Γιαννόπουλος πνευστά, κρουστά, που και που τραγούδι
Δημήτρης Κουζής βιολί, μαντολίνο (και λίγο τραγούδι)
Χρήστος Ζερβός μπάσο και καθόλου τραγούδι
Γιώργος Καρλής ντραμς και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς εκτός από τραγούδι
Τραγούδι: Πέννυ Μπαλτατζή και η νέα τραγουδοποιός Μάρω Μαρκέλλου
Ελένης Στρούλια σκηνικό
Αλέξανδρος Σαγιάς φωτισμοί
Γιάννης Πετρόλιας ήχος

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]