ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Από το τελευταίο ημίωρο, περίπου, που η τρικυμία στο κρανίο καταλάγιασε κι άρχισαν οι ήχοι και οι λέξεις να αποκτούν εσωτερικότητα; Ή μήπως, για να συντηρήσω το κακό μου όνομα, να ξεκινήσω από την αρχή (23.30 έως 01.30) που είχα τραβήξει τα εξάσφαιρα και δεν ήξερα προς τα που να πρωτοπυροβολήσω:
προς τους ρυθμικά ζοριζόμενους μουσικούς, το ασυντόνιστο και κυρίως το «επιδερμικό» του ‘ορχηστρικού’ τους ήχου, προς τις ηχητικές εγκαταστάσεις ή προς τον Χαραλάμπους που έχει βάψει τους τοίχους καντίνα στρατοπέδου (γκριλαδί?!?!), επί των οποίων τοίχων, κάθε τόσο σκάνε μύτη διάφορα ρομποτικά φωτορυθμικοειδή εφφέ τύπου «ροζ αστεράκια», «βεραμάν πετί πουά» και «κίτρινοι κρίκοι αλυσίδας» που περιστρέφονται και περιφέρονται, ενώ κάποιος θα έπρεπε να τα έχει ήδη σκοτώσει;
Τελικά αποφάσισα να σεβαστώ την πινακίδα «Μην πυροβολείται τον πιανίστα» (αν και ακόμα το σκέφτομαι για τον σαξοφωνίστα), να μην καταλογίσω ευθύνες στον πολύ καλό ηχολήπτη Γιώργο Καριώτη, διότι το ροντάρει το μαγαζί ακόμα, κι όταν έκανα μία βόλτα διαπίστωσα ότι το σημείο που καθόμουνα εγώ ήταν ηχητικά πιο προβληματικό από κάποια άλλα, κι όσο για τον Χαραλάμπους (ξέρει εκείνος ποιος είναι δε χρειάζεται να μάθεις κι εσύ), έχει η σεζόν πολλές νύχτες ακόμη. Πού θα μου πάει κάποια από αυτές θα τον πετύχω :-).
Πριν αρχίσω όμως να σου λέω για ηχητικά «μπουκώματα» και μουσικά στριμώγματα μεταξύ των μουσικών, να ξεκινήσω από την αρχή: Ο Χρήστος Θηβαίος παρουσίασε επί 4 βραδιές στο polis Stage, παλιά και καινούρια τραγούδια του. Με την εξαιρετική φωνή που γνωρίζουμε, η οποία όμως, όταν συνοδεύεται από ορχήστρα που αντί να περνάει «μέσα» από τα τραγούδια περνάει από πάνω τους, δεν αρκεί για να φέρει τη συγκίνηση που οφείλει.
Από την άλλη, η χτεσινή βραδιά είχε κάτι στιγμές άριστες. Αλλά πολύ λίγες, βρε παιδί μου.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.76.316
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: πέτρου Ράλλη 18
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 120 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 60 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Λίγες, και στο τελευταίο κομμάτι του προγράμματος: εκεί που άρχισαν τα όργανα να ‘ζεσταίνονται’ και έπαψαν να ‘καβαλάνε’ ή να παρενοχλούν το ένα τ’ άλλο. Εκεί που ο κόσμος άρχισε να τραγουδάει δυνατά υποχρεώνοντας την ορχήστρα να ‘πέσει’ και το συναίσθημα να ζεστάνει λίγο τον ‘κρύο’ χώρο.
Κι εκεί που ανέβηκε ο τυχαίως παρευρισκόμενος Γιώργος Ανδρέου στο πιάνο κι έκανε με τρία κομμάτια και πέντε αγγίγματα των πλήκτρων, την καρδιά μου να ανοίξει και το μυαλό μου να ξεθολώσει.
Α, ναι. Και σε όσα σημεία ο Θηβαίος τραγουδούσε σχεδόν α capella και pianissimo.
Το μυαλό μου είχε πάρει πολλές ‘ανάποδες’ βράσεις, κυρίως για τον ‘εφετζίδικο’ και επιδερμικό τρόπο παιξίματος των κομματιών από την ορχήστρα, όταν ο Χρήστος Θηβαίος άρχισε να λέει τα καινούρια του τραγούδια που δεν είχα ξανακούσει.
Όσα κατάφερα να ‘ακούσω’ μου άρεσαν, αν και θα περιμένω να πάρω το δισκάκι για να σου πω περισσότερα επί του θέματος.
Όταν όμως λείπει η φόδρα από το διαφανές ρούχο, φαίνεται από μέσα ο άσαρκος σκελετός, κι όταν, αντί ν’ ακούγονται οι σφυγμοί των μελωδιών ακούγονται παιξίματα που έχουν σαν στόχο να εντυπωσιάσουν το κοινό (αντί να το συνεπάρουν), τότε προσωπικώς ζορίζομαι και θέλω να πέσει ένα χιόνι να με σκεπάσει.
[Άμα κρυώνεις πολύ απ’ έξω, καμιά φορά αισθάνεσαι λιγότερο το μέσα κρύο].
Λόγω της ρυθμικής δυσπραγίας (λες κι είχαν ξεκουρδιστεί τα μέσα τους χρονόμετρα) που υπέστην επί ώρα (ειδικά από την καλή κιθαρίστρια Βάσω Δημητρίου και τον πνευστό Δημήτρη Γιαννόπουλο) σημείωσα στο μπλοκάκι μου «Να θυμηθώ να μην ξαναπάω σε πρόγραμμα που παρουσιάζεται για λίγες μόνο βραδιές».
Διότι τι να το κάνω το ν’ ακούω ωραία και πολυαγαπημένα τραγούδια όταν η άγια, υπόγεια και «αόρατη’ συνομιλία μεταξύ μουσικής και ακροατή, είναι γεμάτη παράσιτα και ‘ψαλίδια’ που ξηλώνουν τα κομμάτια από τις ραφές.
Θέλω όταν ξεκορμίζουν ποιητικές λέξεις και μελωδίες να φτάνουν μέχρι τα μέσα μου δωμάτια σέρποντας και να κάνουν το στήθος μου να σφίγγεται και την ψυχούλα μου ν’ αγιάζει.
Ζητάω πολλά;
Όχι, αν σκεφτείς ότι ο Χρήστος Θηβαίος είναι ένας από τους πιο ευλογημένους με θεία χαρίσματα ανθρώπους στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.
Στο τέλος όμως, έμεινα με τη γεύση αυτού του υγρού τραγουδιού, η οποία γέμισε το στόμα μου με ωραία αρωματικά:
«Τον καιρό των ανέμων
σ’ αγαπούσα πολύ
Και κανείς μη σου πει
πως δεν ήσουν για μένα
Της ψυχής μου γαλάζιο
Μεθυσμένο πουλί
Ακριβή μου γιορτή
Δυο ζωές, σώμα ένα»
Στο πιάνο, ο Γιώργος Ανδρέου (προς μεγάλη μου τύχη).

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ
Βάσω Δημητρίου: κιθάρες, τζουρά, ενορχήστρωση
Ιωάννα Μιτσόγλου: τύμπανα
Δημήτρης Γιαννόπουλος: Σαξόφωνα και λοιπά μικρά και μεγάλα πνευστά
Λύδιος Δάμης: κοντραμπάσο και ηλεκτρικό μπάσο
Γιώργος Θεοδωρόπουλος: πλήκτρα.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]