ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Πολύ φοβάμαι ότι αυτό το κείμενο δεν θα είναι αντάξιο της μουσικής που άκουσα την Πέμπτη το βράδυ, οπότε, για να μπορώ να συνεχίζω να συμβιώνω με τη συνείδησή μου, σου λέω από τώρα ότι την επόμενη Πέμπτη πρέπει να βρίσκεσαι εδώ.
Για να ακούσεις ‘αχνιστή’ μουσική που θα σε κάνει λίγο ευγενέστερο άνθρωπο, και να παρακολουθήσεις δάχτυλα μουσικών να περπατάνε πάνω σε χορδές και πλήκτρα σαν καλογυμνασμένοι ακροβάτες. Θα είσαι εδώ (υποχρεωτικό μάθημα) για να μάθεις πως η μουσική μπορεί να κυλάει, να φωτίζει, να πηγαινοφέρνει ένα κτίριο σα φουσκοθαλασσιά (όμορφα crescendi) και να καρφώνει στους τοίχους παιδικές ζωγραφιές.
Θα είσαι εδώ για να θυμηθείς πως έχεις ξεχάσει να ΑΚΟΥΣ μουσική, να την αφήνεις να μπαίνει εντός σου και να ανακουφίζει σαν πολύχρωμο χανζαπλάστ ό,τι κομμένο, γδαρμένο ή τρυπημένο κρύβεις. Μόνο πρόσεξε! Ετούτο εδώ είναι ένα δυναμικά ‘βουβό’ πρόγραμμα που δεν του ταιριάζει ούτε του αξίζει κοινό που μιλάει, φωνάζει και συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο σχολαριόπαιδο. Αν αποφασίσεις να έρθεις λοιπόν, θα πρέπει να μην πάρεις μαζί σου τον μαγαζοποιημένο εαυτό σου. Αλλιώς μείνε σπίτι σου.
ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-92.26.975 & 210-92.39.031
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Κάθε Πέμπτη για 3 Πέμπτες μόνο
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30
ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 10 ευρώ
1ο Ποτό στο τραπέζι: 25 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 130 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 65 ευρώ (κομπλέ)
Ήμουν κι εγώ εκεί...
Εννοείται ότι ξεκινάω από τους μουσικούς, διότι αυτοί οι έξι κύριοι (μαζί με τον Παύλο Παυλίδη στην κιθάρα του) έδωσαν ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας και κατάφεραν να εκπέμψουν μουσική που ξέρει να ‘πέφτει’, να σηκώνεται, να σβήνει σαν κουρασμένη αναπνοή και να έχει μια «λύπη σα θυμό». Με άριστα το δέκα πρέπει να τους βάλω γύρω στο είκοσι για να σου πω ακόμη μια φορά πόσο καλοί ήταν:
Άρης Χατζησταύρου (κιθάρες), Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου (κιθάρες), Τόλης Δεληγιάννης (μπάσο), Αλέκος Σπανίδης (Τύμπανα), Ορέστης Μπενέκας (πλήκτρα). Και οι έξι ήταν όλη την ώρα καθισμένοι (μήνυμα πρώτο, που το κοινό μάλλον δεν κατάλαβε). Καθισμένοι και συγκεντρωμένοι στις νότες τους, ακόμη κι όταν έπαιζαν κάποια μέρη πιο ‘δυναμικά’ ηλεκτρικά ή ρυθμικά που δίνουν την ευκαιρία στους μουσικούς γενικώς να τη δουν επ’ ολίγον «Jimi Hendrix».
«Εσωστρεφές» και «άτονο», σ’ άκουσα να λες για το πρόγραμμα?
Αν με αυτό εννοείς ότι πρέπει να είσαι προσηλωμένος στη μουσική για να μπορέσεις να ακούσεις τον ήπιο ήχο της, όταν χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού, τότε ναι. Γιατί αν δεν ακούσεις το κουδούνι ενδέχεται να μην ανοίξεις την εξώπορτα και να αρκεστείς σε μακρινούς απόηχους και αποσπάσματα των πολλών που έχει να πει, αντί να την αφήσεις να γεμίσει τα δωμάτια μέχρι το ταβάνι.
Άκου και κολύμπα, είναι το σύνθημα εδώ, για όποιον θέλει και μπορεί.
Ο Παύλος Παυλίδης (ο οποίος, όταν δεν παίζει κιθάρα, δένει τα χέρια γύρω του, σαν να παίρνει κάποιον αγκαλιά), μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου που έχει καταλάβει πως καλύτερα βλέπει όποιος έχει τα μάτια κλειστά. Διότι πίσω από τα βλέφαρά του μπορεί να παίζει σε ιδιωτικές προβολές όλες τις εικόνες που αγαπάει, και αποκαλύπτει με τα στιχάκια του: καράβια, θάλασσες (& κύματα σαράντα), ναύτες, άνεμοι, μάγια, φόβοι, ήττες, κήποι (με πουλιά και άνθη φροντισμένα), φως, πολύ κι από όλες τις κατευθύνσεις, ακροβάτες, δέντρα (ωραίο τραγούδι), τάστα που πέφτουν στο νερό και κάνουνε κύκλους, μεθυσμένες εικόνες με τα σύννεφα κάτω, και χάρτες. Πολλοί χάρτες που τις πιο σημαντικές χώρες δεν τις περιέχουν. Και ναυαγοί που στέκουν όρθιοι πάνω σε ακίνητες ημέρες και καπετάνιοι που κυνηγάνε κάποιο φως στο λιμάνι, και: «Εμένα ο ουρανός αυτός μου φτάνει».
Να σου πω την αλήθεια, κι εμένα.. ακόμα κι όταν είναι λίγο γκρι ή μοβ.
Διότι μ’ αρέσει όταν οι καλλιτέχνες ανοίγουν τις αυλόπορτες τους και με αφήνουν να μπω για λίγο μέσα στους κήπους τους, να κάτσω κάνα δυο ωρίτσες να γεμίσω τα ρουθούνια μου με παράπονα αλλονών.
Ειδικά, αν αυτά τα παράπονα πατάνε πάνω σε ρυθμούς ska, λένε Χατζιδάκι, παίζουν με τρεις κιθάρες ή χορεύουν σε ηπειρώτικα τοπία.
«Τώρα στον ήλιο καίγομαι
και στη σκιά παγώνω
κι όσο ακούω κελάηδισμα
νιώθω διπλό τον πόνο».
Αυτά..
ΥΓ.
Όχι, δεν θα μπω στον κόπο να συζητήσω μαζί σου το αν η εσωστρέφεια του Παυλίδη είναι υπερβολική ή ο κόσμος του πολύ θλιμμένος. Γιατί, έτσι κι αλλιώς η ακρόαση της μουσικής είναι ζήτημα εντελώς στιγμιαίο και προσωπικό κι ο ήχος που μπορεί να λυτρώνει κάποιον μπορεί να αποσυντονίζει κάποιον άλλον.
Άρα, τζίφος, τα εκατέρωθεν επιχειρήματα.
Η καλοκουρδισμένη και δεξιοτεχνικότατα παιγμένη μουσική όμως δεν είναι «υποκειμενικό» στοιχείο και δε χωράει κατσουφιάσματα. Είναι απλώς εκεί για να την απολαύσεις.
Τελικά αξίζει να πάω;
Στις σημειώσεις μου βρήκα το στιχάκι που λέει: «Σκέφτομαι ότι η χώρα που έχω μέσα στο μυαλό μου δεν υπάρχει σε κανένα χάρτη». Και καλύτερο λόγο από αυτόν για να σε πείσω να έρθεις, δεν έχω.
Θα σε δω την Πέμπτη.
