Μετά την Μήδεια που δημιούργησε ο Κώστας Τσόκλης το 1990, ο Οιδίπους είναι το δεύτερο έργο με πρόσχημα τις αρχαίες τραγωδίες. Πρόκειται για ένα έργο εμπνευσμένο από τις τραγωδίες του Σοφοκλή αλλά και από την καθημερινότητα.

Το έργο αποτελείται από δεκατρείς ζωγραφισμένους πίνακες (210x280 εκ.) που παρατίθενται δημιουργώντας ένα ημικύκλιο. Την οπτική επαφή του θεατή με τους έγχρωμους πίνακες κατά τα δέκα πρώτα λεπτά διαδέχεται η μεταμόρφωση κάθε πίνακα, ο οποίος "ζωντανεύει" κινηματογραφικά με τη βοήθεια προβολής μέχρι το σημείο όπου σταθεροποιείται ως φωτεινή πλέον, στατική ζωγραφική εικόνα. Με την ίδια διαδικασία μεταμορφώνονται, ο ένας μετά τον άλλον, και οι δεκατρείς πίνακες του έργου οι οποίοι αφηγούνται επεισόδια από την τραγική ζωή του Οιδίποδα.

Ο Κώστας Τσόκλης με αυτό το έργο εκφράζει την πεποίθησή του ότι η ζωγραφική ήταν η μάνα της φωτογραφίας και αργότερα του κινηματογράφου τα οποία σαν καλά παιδιά θέλησαν να την απαλλάξουν από την κουραστική προσπάθεια της διά χειρός απεικόνισης, που συχνά την αποπροσανατόλιζε και την καθυστερούσε. Θεωρεί όμως ότι οι ρόλοι έχουν πλέον αντιστραφεί και είναι πια η παθητική φωτογραφική εικόνα που έχει την ανάγκη της ζωγραφικής επέμβασης για να μπορέσει να μετουσιωθεί και να γίνει από απλή καταγραφή, δημιουργία.

Ο ίδιος γράφει για το ‘γιατί’ του έργου του, λογοδοτώντας στον εαυτό του και στους άλλους: «Κι εγώ πετάχτηκα ανυπεράσπιστος στην ερημιά κι όμως επέζησα . Κι εγώ έζησα χρόνια μέσα στην θεία άγνοια, έμαθα κάποτε κι εγώ την φρικτή αλήθεια, χωρίς όμως καλά να την καταλάβω, δυστυχώς. Κι εγώ άφησα την πατρίδα μου... στάθηκα αναποφάσιστος στα σταυροδρόμια του κόσμου... έλυσα κι εγώ κάποια αφελή αινίγματα... αυτοακρωτηριάστηκα, θύμωσα, αρνήθηκα την αλήθεια των άλλων, ακολούθησα αβέβαιους δρόμους, έφτασα στον δικό μου Κολωνό... είδα σημάδια του Θεού. Επεδίωξα την ανέφικτη Κάθαρση. Υποσχέθηκα...».

Η διάρκεια του θεάματος θα είναι 60 λεπτά. Η πόρτα θα ανοίγει για 20 λεπτά και στη συνέχεια θα παραμένει κλειστή επί 40 λεπτά που διαρκεί η δράση.