ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Στην οθόνη πορτρέτα παιδιών από την Αφρική. Οι λήψεις είναι κοντινές κι έτσι τα νιώθεις τα τεράστια μάτια με τα γεμάτα απορίες βλέμματα να ακουμπάνε το μάγουλό σου. Ένα από αυτά (παιδί με αδύνατο και όμορφο πρόσωπο) σε κοιτάζει κατ' ευθείαν στα μάτια και χαμογελάει. Κατάλευκα δόντια αστράφτουν πάνω στο σκούρο δέρμα. Αυτή η εικόνα, περισσότερο απ' όλες τις άλλες, με έκανε να συνειδητοποιήσω γιατί βρισκόμουν εκεί. Για να μάθω ότι στην Αφρική κάθε λεπτό ένα γελαστό παιδί πεθαίνει από Aids. Όμως όχι, σήμερα δε θα μιλήσουμε για φρίκη. Για μουσική θα μιλήσουμε. Τη ρυθμική και πάλλουσα μουσική του Salif Keita που κατάφερε να μετατρέψει το σοβαρό και πάντα συγκρατημένο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε ένα χώρο αφρικάνικης γιορτής και χορού. Δε νομίζω ότι έχει ξαναγίνει αυτό στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής.
Ήμουν κι εγώ εκεί...
Με όπλα ένα σετ από απίστευτα κρουστά, ένα "καλαμπάς" που παρήγε έναν υπέροχο ήχο τον οποίο αδυνατώ να περιγράψω, 2 ηλεκτρικές κιθάρες, μία αφρικανική κιθάρα (παράξενο όργανο που βγάζει έναν εξαιρετικά διαυγή "αφρικανικό" ήχο), ένα ηλεκτρικό μπάσο (που έπαιζε έναν αριστούχος μπασίστας) και δύο κοπέλες που έκαναν φωνητικά και χόρευαν σαν πουλιά ήρθε ο Salif Keita στην Ελλάδα για να βοηθήσει στον πόλεμο κατά του Aids που μαστίζει την αγαπημένη του Ήπειρο.
Τα πιο εύηχα, καλοκουρδισμένα, δυναμικά, τρυφερά, και εκρηκτικά όπλα που έχω δει ποτέ.
Μαζί με όλα αυτά η μοναδική φωνή του, που όποιος την άκουσε να προσεύχεται το "Folon" (συνοδεύοντας ο ίδιος τον εαυτό του με μια ακουστική κιθάρα) και δεν ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό, θα πρέπει μάλλον να είναι από άλλον πλανήτη.
Δύο ώρες τραγουδούσε ο Salif Keita μαζί με τις δύο κοπέλες που τον συνόδευαν και επί δύο ώρες αυτή η εξαίσια μπάντα μετέφερε από την Αφρική ρυθμούς, κινήσεις πουλιών και ζώων της στέπας και γέμιζε την αίθουσα με δονήσεις μέχρι που ήρθε και ..εξερράγη.
Έχεις ξαναδεί 1900 ανθρώπους στο Μέγαρο, όρθιους να χορεύουν και να προσπαθούν να πετάξουν?
Εγώ τους είδα χτες το βράδυ, για την ακρίβεια ήμουν ένας από αυτούς που άπλωναν τα χέρια στο πλάι και προσπαθούσαν να μιμηθούν την μοναδική κίνηση της χορεύτριας με το κίτρινο μαντήλι στο κεφάλι και τα μακριά μαλλιά που έκανε το σώμα να της να σπάει σε δέκα χιλιάδες κομμάτια _ όσα και οι ήχοι που κάνει η ραγισμένη καρδιά της Αφρικής.
Της Αφρικής που χορεύει όταν πονάει.
Της Αφρικής που τραγουδάει ενώ πεινάει.
Της Αφρικής που πεθαίνει από Aids, χωρίς φάρμακα, αβοήθητη, ξεχασμένη.
Ξέρεις τι άκουσα χτες το βράδυ εκεί ανάμεσα στα κρουστά και στις κιθάρες;
Την Αφρική να φωνάζει.
Όχι "λυπηθείτε με" ή άλλες τέτοιες ικεσίες.
Την άκουσα να φωνάζει υπερήφανα "Ενημερώσου", "Κοίτα γύρω σου", "Άκου" και "Επιτέλους κάνε κάτι αντί να κάθεσαι ακίνητο πάνω στον καναπέ".
Δε θέλω αυτό το κείμενο να βγει 'μελό'.
Προσπάθησα να περιγράψω μια εξαιρετικά συγκινητική βραδιά που συγχρόνως ήταν και μια βραδιά γιορτής.
Αλλά όσο κι αν ζορίζομαι μια ώρα τώρα κάνοντας ασκήσεις ισορροπίας πάνω στο πληκτρολόγιο, ομολογώ ότι είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσω τα μάτια των παιδιών που είδα χτες.
Και εντελώς αδύνατον, να προσπεράσω εκείνο το χαμόγελο που το βλέπω ακόμα απέναντί μου να με προσκαλεί σε ένα χορό ζωής και να με προκαλεί να κάνω κάτι για αυτά τα αναθεματισμένα τραγικά νούμερα των στατιστικών.
Μένω σ' αυτό λοιπόν: Για κάθε παιδί που πεθαίνει από Aids στην Αφρική υπάρχουν άλλα τρία που επιμένουν να χαμογελάνε, να σε κοιτάνε στα μάτια και να ελπίζουν.
Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]
