ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-9248211-212
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Συγγρού 116
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 150-170 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 90 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Τέλος πάντων άσχετο εντελώς αυτό με τα forα το 'πα για να το βγάλω από πάνω μου και μια χαρά είναι τα (περισσότερα) παιδιά εκεί μέσα _ ε, κι αν υπάρχουν και ένα δυο χωρίς χιούμορ δε χάθηκε ο κόσμος.

Ούτε με τους τρεις πολυελαίους μέσα στο πλεξιγκλάς χάθηκε ο κόσμος, αλλά με το που τους είδα μπαίνοντας στο FIX να κρέμονται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας είπα "δεν πάμε καλά, Λένα μου, και πώς θα τη βγάλουμε κι απόψε;".

Η Λένα όμως εκείνη τη βραδιά είχε πάρει την απόφαση να τα αντιμετωπίσει όλα με ψυχραιμία οπότε τους κοίταξε άπαξ τους πολυελαίους και καθόλου εντυπωσιασμένη παρήγγειλε ένα μπουκάλι κρασί για να έχουμε κάτι να πληρώσουμε στο τέλος.
Αυτό το κρασί όμως έμελλε να τη σώσει από πολλαπλές σωματικές κακώσεις που παραλίγο να της προκαλέσει (μεταξύ άλλων) το νούμερο τέσσερα μικρόφωνο το οποίο έσκασε στην πίστα με εμφάνιση Χριστουγεννιάτικου δέντρου που ξέχασε να ξεστολιστεί.
Και να τη η χρυσόσκονη σε σπρέι πάνω στο μίνι, η οποία χρυσόσκονη εκτοξευότανε προς όλες τις κατευθύνσεις με κάθε φάλτσο που έβγαινε φρεσκοψημένο από το λαρύγγι της αοιδού.
Και τι ήταν αυτό που τραγούδησε;
"Άνοιξέ με να νιώσω ξανά πως δεν είναι ψέμα..???!!??" ή κάτι τέτοιο που επειδή η χρυσόσκονη είχε μπει στο μεταξύ στα ρουθούνια Μου δε καλοάκουσα διότι φτερνιζόμουνα χρυσά σταγονίδια.

Στο μεταξύ είχαν προηγηθεί οι νεόπαιδες ένα και δύο.
Ο πρώτος με μαλλί αλά Ντένις ο Τρομερός (κοκοράκι) μας είπε το "Επικίνδυνα αγαπααάς/ καταστρέφεις όπου πας" και το έκανε το μαγαζί εξοχικό με τα κορναρίσματα με τα οποία στόλισε το ρεφρέν.
Ο δεύτερος, με ενώτιο (σκουλαρίκι) στο αριστερό αυτί και βατραχοφωλιά στη δεξιά φωνητική χορδή, μας δήλωσε ότι: "Παντού θα σε ψάχνω/ παντού θα σε βρίσκω/ η αγάπη είναι ρίσκο", γεγονός που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είχαμε περάσει σε βαθιά φιλοσοφικά θέματα κι ακόμη η ώρα δεν είχε πάει ούτε δώδεκα.
Πάνω που είχα κατεβάσει τα άπαντα του Νίτσε από το σκληρό μου για να αντιμετωπίσω τις ανάγκες του παρόντος προγράμματος, τσουπ, εμφανίζεται και το λεγόμενο "Κατερινάκι" του Fame Story με παντελονάκι τρία τέταρτα και φωνή τελάλη της ψαραγοράς και μας λέει με σκέρτσο και νάζι το "Υπάρχει άλλη".
- "Υπάρχει άλλη; Φέρτε την αμέσως", λέω εγώ που ξέρω ότι άμα ξεκινάει ένα πρόγραμμα με τέτοια περιστατικά καλό είναι να ζητάει ο πελάτης αλλαγή παίκτη όσο είναι νωρίς ακόμη.
Δεν εισακούσθηκα όμως (η ιστορία της ζωής μου) εξ ου και ξαναέσκασε ο παις νούμερο ένα με "έντεχνο" τζιν, ριγέ πουκάμισο σε αποχρώσεις του καφέ, παπούτσι canoe-kayak, χωρίς ίχνος κουπλέ και με τα ρεφρέν σκέτα και μας δήλωσε ότι "Φοβάται".

Κι εμείς φοβόμασταν το χειρότερο (που ήρθε τ' άτιμο λες κι είχαμε ραντεβού) αλλά ο ευγενικός και εξυπηρετικότατος σερβιτόρος Γρηγόρης που μας φρόντιζε, όταν του ζήτησα ένα μικρόφωνο για να τραγουδήσω κι εγώ τους φόβους μου, κούνησε το κεφάλι με κατανόηση και πήγε και μας έφερε μια πιατέλα φρούτα.
Χάρη στην οξυδέρκεια του Γρηγόρη ήρθαν κι έδεσαν τα πάνω φρούτα με τα κάτω και γίναμε όλοι μια ασορτί παρέα.
Μόλις αποφάσισα να συγκεντρωθώ στα μήλα και στ' αχλάδια ξανατσούπ το "Κατερινάκι" ντυμένο με ένα τοπ με μαύρα και λευκά τετράγωνα, σαν πλακάκι μπάνιου ένα πράγμα, το οποίο τοπ δεν είχε πλάτη είχε όμως το ίδιο κουτσό παντελόνι από κάτω και μια ζώνη.. διακεκοσμημένη με στρας & τεράστια "καρφάκια" (αξεσουάρ υποσχόμενο πολύ ξύλο δηλαδή) και μας είπε σερί: το "Hotel California", το "Μην ανησυχείς" των C:Real και το "My number One".

Σ' αυτό το σημείο ήταν που εγώ μεν είπα καλά να πάθουμε αφού δεν προτιμήσαμε την "άλλη" την ώρα που έπρεπε η δε Λένα σήκωσε το άδειο ποτήρι του κρασιού της και μου έκανε νόημα με το ένα μάτι να της το γεμίσω.
Την είδα να πίνει μια κομψή γουλιά από το ποτό της τη στιγμή που εμφανίστηκε ο σκουλαρικάτος με πουκάμισο πήχτρα στην καφέ ρίγα (και αυτός) και να "σκορπίζει έρωτα στο διάβα" μιμούμενος τη garophon του Πετρέλη.

Με την επανεμφάνιση του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, το οποίο στο μεταξύ είχε αλλάξει και κυκλοφορούσε ως απλό διακοσμητικό χώρου με λαμέ ανισόρροπο μίνι και φανελάκι 100% Cotton από τα καλάθια της Ομόνοιας, η Λένα με ένα τίναγμα του ποτηριού έριξε έναν άσπρο πάτο και μου ξαναέκανε νόημα να της το ξαναγεμίσω.

Στο μεταξύ το διακοσμητικό πρόλαβε να μας χώσει στα μουλωχτά ένα "Ετοιμάζω ταξίδι για πάρτη σου" και "Μια φορά του κλέφτη κι άλλη μια του ψεύτη", "Το ναρκωτικό μου είσαι εσύ μωρό μου" και πάει η Χρύσπα, μέσα σε δυο ρεφρέν, την έχασε την πρώτη θέση στην κατηγορία "πιο παράφωνου β' γυναικείου ρόλου".

Στο μεταξύ έπεσε το μάτι μου πάνω σε κάτι χαβλιόδοντες που κρέμονταν από το ανισόρροπο μίνι κι είπα να ρωτήσω τη Λένα που ξέρει από Μόδα ίντα κάνουν αυτά τα δόντια άγριου θηρίου πάνω στην πίστα της Συγγρού, αλλά δεν με άκουσε διότι εκείνη την ώρα το διακοσμητικό κροτάλιζε ένα
"Έλα και πάμε φύγαμε καρδιά μου
Φύγαμε μακριά" και κάτι για μια βάρκα που πάει κάπου τα όνειρά της ή που είναι τα όνειρά της βάρκα και ένιωσα ότι το πάθαινα το πρώτο εγκεφαλικό.

Η Λένα στο μεταξύ είχε χτυπήσει και τρίτο ποτήρι κρασί κι έτσι όταν εμφανίστηκε το πλάσμα με το μπούστο τύπου S & M σε κορσέ του 15ου αιώνα και τη φούστα με το τριαντάφυλλο και τα κορδόνια (όλα σε καφέ) βάλθηκε να γελάει σα να της καθαρίζανε αυγά.

Διότι το εν λόγω πλάσμα έφερε επί της κεφαλής του και περί τα έξι κιλά μαλλί της γριάς σε απόχρωση σοκολατομελί (της μόδας) χτενισμένο σε στιλ κατσαρό ηλεκτροπληξί.
Με αυτό το θρίαμβο της κομμωτικής τέχνης πάνω στο κεφάλι μάς ερμήνευσε το "Δε θα παας πουθενά" (μεγάλη κλειστοφοβία), το "Άκουσε αγόρι μου απόψε θα μπούνε οι όροι μου" (μεγάλη απορία), και το "Μάγια, μάγια" (μεγάλη ανοησία) το οποίο είπε βάζοντας στα δεξιά και στα αριστερά του μαλλιού τα χέρια, ολοκληρώνοντας έτσι την εικόνα της άρτι αποδράσασας από ξεχασμένο ανοιχτό παράθυρο ευαγούς ιδρύματος.

Όταν μας είπε και το "Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα" έβαλα ένα ακτινίδιο στο ένα αυτί κι ένα κομμάτι αχλάδι στο άλλο, αλλά η ηχομόνωση δεν άντεξε τα vibrations της σεισμοφωνής και μετά από λίγο έπεσε.

Στο μεταξύ το θρίλερ συνεχίζεται...
Επί της πίστας κάνει υπέρλαμπρη εμφάνα μία εκπρόσωπος του ευγενούς είδους των καμηλοπαρδάλεων, ύψους δύο μέτρων, η οποία κάνει ειδικότητα στο βανδικό ρεπερτόριο.
Φοράει ένα ση-θρου αραχνοΰφαντο (καφέ!) φουστάνι το οποίο εκ κατασκευής είναι προορισμένο να πέφτει για να αποκαλύπτει το σουτιέν.
Το οποίο σουτιέν με τη σειρά του ίσα-ίσα που καταφέρνει να συγκρατήσει την επένδυση σε κρατικά ομόλογα σιλικόνης που έχει κάνει η ασματίας.
"Να τη χαίρεσαι την καινούρια σου αγάπη", λέει η σιλικόνη και κουνιούνται οι δίδυμοι πύργοι με απόλυτη δυσκαμψία.
Μαζί με το σιλικονάτο πάνω, η περί ου, φοράει και μπότα από κάτω που έρχεται και δένει με τη φούστα του φορέματος, η οποία είναι σε ασιδέρωτη διότι έτσι κυκλοφορούν οι.. νεόπλαστοι στην "Αυλή του Παραδείσου".

Σε λίγο η "Νταρντανογυμνή", όπως τη βαφτίσαμε άμα τη εμφανίσει, παράτησε για λίγο το βανδορεπερτόριο για να μας πει ότι (εκείνος) "έχει ταλέντο στα χείλη", "και έχει επίσης αυτό που δεν έχουν οι άλλοι" (πρόωρη εκσπερμάτιση?) και να του ζητήσει να κάνει κάτι "στο κορμί της το διψασμένο" που δεν το άκουσα, ευτυχώς.

Τελικά.. υποχώρησε από την πίστα αφήνοντας πίσω της συντρίμμια και μία κορώνα που μας πήρε τα γύρω-γύρω και γλιτώσαμε και τα 60 ευρώ της κομμώτριας: "Πώς τολμάς και με συγκρίνεις/ όσα ζήσαμε να σβήνεις/ πώς τολμααααΑΑΑς".

Κι εσύ τώρα νομίζεις ότι τέλειωσαν τα βάσανα σου με τα προκαταρτικά, ε;
Μικρό μου πόσο λίγο τις ξέρεις τις πίστες.

Πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα (κι ενώ εγώ ζητούσα επιμόνως ένα time out από τον διαιτητή που όμως την είχε κάνει), ξαναματασούπ το Κατερινάκι σε ένα ανεπανάληπτο ντουέτο με τον παίδα Νο 1.

Το Κατερινάκι αυτή τη φορά εμφανίστηκε με διάφορα μαύρα ση-θρου, με ένα σαν παντελόνι δεμένο με κάτι κορδόνια στα μπούτια και κάτι σαν σουτιέν πάλι χωρίς πλάτη αλλά με έτι περισσότερα κορδόνια από πίσω. Τρέχοντας πέρα δώθε από άκρη σε άκρη της πίστας μας είπε (μαζί με το δερματοφορέα Νο 1) το
"Θα σου ρίξω βρε κόσμε κλωτσιά
μήπως σπάσω και τη μοναξιά".
Για τη μοναξιά δεν ξέρω εμένα πάντως κάνα δυο δόντια από το πλάι μου φύγανε.
Τρέχανε λοιπόν τα πουλάκια μου από τη μία άκρη της πίστας στην άλλη και κάθε φορά που διασταυρωνόντουσαν στη μέση κοιτάζονταν με "νόημα" και ξανάφευγαν τρέχοντας προς την άλλη γωνία.
Λέξη δεν κατάλαβα εκ της χορογραφίας.

Στο μεταξύ πάνω που λέω ότι δεν είναι δυνατόν όπου να 'ναι θα βγουν και τα πρώτα ονόματα σκάει ως απαστράπτουσα φωτοβολίδα ο Ανδρέας Έκτορας στο σκηνικό, στα ολόμαυρα ντυμένος πλην μιας αγκράφας με καμιά δεκαριά κιλά στρας πάνω της, και μας φωνάζει "Πάμε να ανεβαίνουμε σιγά-σιγά!"
Τρία σουξέ αργότερα κι ενώ τα ντεσιμπέλ έχουν πάρει την ανιούσα, ο Έκτορας γκαζώνει και με το επόμενο "Ανεβαίνουμε πάλι!" βαρέσαμε ταβάνι και χρειάστηκε να βγει ξανά το Κατερινάκι και να πει σε ντουέτο μαζί του το "Σπασίμπα baby" για να ξαναπέσουμε στις καρέκλες μας.

Ο Έκτωρ μας απασχόλησε για κάνα μισάωρο ακόμη με αμέτρητα ρεφρέν και πάνω που ξαναείπαμε επιτέλους πάει το "πρώτο πρόγραμμα" να 'σου φρεσκοκομμένο φρούτο εντελώς παραφωνσέξ, με τζιν, σακάκι και κωλότσεπες με χοντρά διακοσμητικά καρφιά τα οποία πιθανολογώ ότι έφεραν μέρος της ευθύνης για τη διάθλαση της κάθε νότας προς όλες τις κατευθύνσεις.
Υποψιάζομαι δε ότι κάποιος αντίπαλός αυτού του παιδιού πρέπει να πήγε και να σήκωσε από το δρόμο με τις νότες όλες τις πινακίδες που λέγανε "Ευθεία" και τις αντικατέστησε με άλλες που έλεγαν "Παράκαμψη λόγω έργων" διότι αλλιώς δεν εξηγούνται οι συνεχείς "στροφές" που έπαιρνε χωρίς λόγο ούτε και τα απανωτά τετ-α-κε που έκανε στα φανάρια.
Με το "Πάμε καρδιά μου
Είσαι η γιατρειά μου"
ξεκινάει ένα ποτ-πουρί από φαλτσο-ρεφρέν, το οποίο αφού καταπόντισε την "Αυτοκαταστροφή" του Πλουτάρχου επιτέθηκε και στο Νταλάριο "Προαίσθημα" με κυριολεκτικά ολέθριες συνέπειες.
"Πόλος γίναμε" που λέει και η διαφήμιση.

Τσα έκπληξη!
Νομίζεις ότι φτάσαμε στη Μερκούρη ε;
Αμ δε.
Ξαναβγαίνει ο Έκτορας μαζί με όλο το τσίρκο:
το ηλεκτροπληξί μαλλί της γριάς που τώρα φοράει και αλλόφρων φόρεμα αποδράσασας, και η γυναίκα Τιτανικός με τη σιλικόνη στα αμπάρια, φέρουσα φούστα από φλούδες μαύρου κοκκοφοίνικα με κάτι που άστραφτε και βρόνταγε πάνω της.
Όλοι αυτοί μαζί μας λένε ένα: "Σ' αγαπώ../ κι όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν".. και (Ζήτω στο σουρεαλιστικό νεορεαλισμό) κάνουν μια έτσι τα φώτα και σβήνουν!!!
Πάνω στην απελπισία του μαύρου σκοταδιού δίνει μία και η Λένα και κατεβάζει και το τρίτο ποτήρι κρασί, γεμίζει το τέταρτο και είναι πανέτοιμη να υποδεχτεί αυτό που δεν υποψιαζόταν ότι είναι δυνατόν να υπάρχει.
Να 'ναι καλά το κρασί, λέω που την έσωσε διότι αμέσως μετά εξήλθε από τη σπηλιά της η Ειρήνη Μερκούρη μας, χαλιλοπούλου, όνομα και πράγμα.

Βρε ποιος τη σφάζει τη 'Ρηνούλα και σκούζει σαν ερίφι;
Κάτι άσχετοι τα είπαν αυτά τα λόγια, άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν πότε ένας καλλιτέχνης κάνει καταθέσεις ψυχής και πότε ο ηλεκτροκιθαριστής από δίπλα τού πάτησε τον κάλο και τον ανάγκασε να βγάλει μια στριγκλιά αγωνίας.

Στη μία και δέκα περίπου, ακούσαμε μία εισαγωγή από ηλεκτρική κιθάρα που ριφάριζε παταγωδώς και.. ολεθρίως.. την οποία ΙΔΙΑ εισαγωγή, που μοιάζει με κάτι σαν το θέμα από τα "Jaws", ακούω σε πολλά μαγαζιά τελευταίως.

Στην προκειμένη περίπτωση με ένα "γύρισμα-τούμπα" της ορχήστρας ήρθαν τα "Σαγόνια του καρχαρία" και μεταλλάχτηκαν σε "Άνετα μπορώ να κάνω το χαμόγελό σου δάκρυ".

Αυτό το τραγούδι πολύ της το εκτίμησα της τσαχπινομάτας Ειρήνης διότι την παρακολούθησα επί μία ώρα περίπου να κάνει το χαμόγελό μας δάκρυ απελπισίας με τον τρόπο που αντιμετώπιζε τις νότες σαν τοίχο προορισμένο για crash test του πενταγράμμου.
Λιώμα τα έκανε τα αυτοκινητάκια (κι όσο για τα τραγουδάκια ίχνος δεν έμεινε από ατσαλάκωτη λαμαρίνα).

Μετά μου είπε και το τραγούδι για το οποίο έχω επισκεφθεί ψυχολόγο, χαρτορίχτρα, γλωσσολόγο, μελλοντολόγο, μέντιουμ και πέντε φιλόλογους στην προσπάθεια μου να το ερμηνεύσω.. νοηματικώς:
"Κάτι έχω πάθει με τα μάτια σου
βλέπω στο κορμί μου τα σημάδια σου
από τα μάτια σου"
Παρακαλώ όποιον ξέρει με ποιον τρόπο αφήνουν σημάδια τα μάτια πάνω στο κορμί του άλλου να μου στείλει επειγόντως ένα e-mail διότι το έχω προσπαθήσει μόνη στο σπίτι αλλά έφυγε το έτερόν μου ήμισυ αλώβητο.

Το πρόγραμμά μας συνεχίστηκε με σκέρτσο, νάζι και ιπτάμενες νότες με "Νόημα" Πεγκυζήνας, "Πού να φανταστώ πως θα τρελαθείς/ πώς θα σου τη δώσει και θα εκραγείς" (ε, όχι και πού να το φανταστείς Ειρήνη μου, σκούζει το πράγμα), πράσινο κρόσσι επί του φορέματος που σειόταν όλη την ώρα και αλλεπάλληλα τρακαρίσματα που συνεχίστηκαν όλο το βράδυ.
Μετά έπιασε και το ζεϊμπέκικο του Βαρδή και της Αλεξίου και του άλλαξε τα εννέα όγδοα:
"Απόψε θέλω να πιω (τρία πουλάκια κάθονται)
Θ' ανάβω με τσιγάρα
Θα σβήνω με ποτά" (ψηλά και αγναντεύουν, Θεός σχωρέσ'τα)
Τζάμπα τα μαθήματα ορθοφωνίας Ειρήνη μου, τζάμπα τόσα λεφτά.

Έχουν εν τω μεταξύ εισβάλλει στο χώρο και τα ντεσιμπέλ οπότε το σουξέ "Έο, εό
πες μου αν έχεις κρυφό δεσμό
εκεί που τρέχεις θα βρεις γκρεμ
τι θα μου πεις για το σημάδι στο λαιμό" έρχεται και καρφώνεται στη βάση του κρανίου μου και αρχίζω να φωνάζω κάτι περί γκρεμού που βρήκα μεσ' στη μέση του καταστήματος και για να μην τα πολυλογώ η Ειρήνη Μερκούρη μας από φωνή δεν είναι ούτε καν κορμάρα καθότι ολίγον κοντούλα και παχουλουλοτέρα των λοιπών συναδέλφων της.

Είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης; Oh yes.
Ψηλός, Ευθυτενής και γοητέμπορας ο Νίκος Μακρόπουλος μπήκε με το
"Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης
Σε μία φάση τραγική
Κι η σωτηρία μου είσαι εσύ"
και μια ώρα περίπου αργότερα βγήκε στην ίδια κατάσταση, αφού μας είχε γεμίσει τις τσέπες με σκέτα ρεφρέν.
Ρεφρέν να φαν κι οι κότες.
"Αχάριστη αλήτισσα
Για πες μου τι σου ζήτησα
Για σένα καρδιοχτύπησα"
Και
"Έχω πετάξει μαζί σου" (αλίμονο)
Και
"Ύποπτο το αίσθημα σου ύποπτο
πάντα ήθελες να το 'χεις δίπορτο"
και
"Τι να σου λέω τώρα τι να σου πω
Ποιος απ' τους δυο μας φταίει
Που φτάσαμε ως εδώ"
Και
"Λίγο εγώ, λίγο εσύ λίγο κι οι δυο μαζί
Λίγο κι η κακιά στιγμή"
Δε θέλει πολλά ο άνθρωπος για να πάθει, ε, στο 658ο ρεφρέν ήρθα κι έπαθα.

Ο Νίκος Μακρόπουλος είναι ο μόνος "άρχων" της νύχτας ο οποίος λέει ΣΚΕΤΑ ρεφρέν και μάλιστα χωρίς να πάρει ανάσα όταν πηγαίνει από το ένα στο άλλο.
Δημιουργεί έτσι ένα μοναδικό και εντελώς δικό του "τραγούδι" που πάει κάπως έτσι:
"Τι κάναμε; τον πιο ωραίο έρωτα πικράναμε (μα) στο κάτω-κάτω της γραφής τα λόγια σου μαχαίρι στην καρδιά (για να μη σου πω ότι) έχει ένα φεγγάρι απόψε, (αλλά) πάλι μωρό μου φεύγεις, πάλι με αποφεύγεις (και χαλάλι σου) χτύπα κι άλλο θα τ' αντέξω (διότι) ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου (αλλά) σε χάνω και δεν ξέρω τι να κάνω, μα έχει σύννεφα απόψε, (και) καρδιά είσαι εσύ ή βάσανο στο λέω με παράπονο".. (ΟΥΦΦ).

Μεγάλο άγχος.
Ίδρωσα για να το παρακολουθήσω όλο αυτό και πάνω που πήγα να το συνηθίσω και άρχισα να χοροπηδάω κι εγώ από ρεφρενάκι σε ρεφρενάκι σαν μελισσούλα στον κάμπο, κάνει μια έτσι ο Νίκος και φεύγει διότι, όπως μας είπε ήταν "σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης" και ως γνωστόν when a man has to go a man has to go.

Τελικά αξίζει να πάω;
Σε αυτό σου το ερώτημα το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι:
Τι θα ακούσω ακόμα
Από σένα απορώ
Τα περίμενα όλα
Αλλά όχι κι αυτό
Μεταξύ μας όμως όλο κάτι τέτοια λέω και μετά πάω στο παρακάτω μαγαζί κι ακούω χειρότερα, οπότε καλό είναι να μην ξαναπω τίποτα. Εκτός ίσως από το:
"Έλα και πάμε φύγαμε καρδιά μου
Έλα και πάμε βάρκα τα όνειρά μου" κι όπου σε βγάλει..

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]