ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-89.41.033-35
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Λ. Ποσειδώνος 18, Ελληνικό
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τετάρτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 150 ευρώ (κομπλέ)

Ημουν κι εγώ εκεί...
Ας πιάσω όμως το θέμα από την αρχή.
Μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα εμφανίζεται το πρώτο προεόρτιο. Ο "Τουίτυ χωρίς το κλουβί του" που προανέφερα μας εισάγει στον κόσμο του Γκούφυ με την επιτυχία των C:Real "Μην ανησυχείς, μην ανησυχείς/ για μένα τώρα πια/ αν έχει συννεφιά".
Από αυτό το σημείο πας έχων σώον το έσω ους και τας φρένας του αρχίζει να ανησυχεί σοβαρά.
Διότι από φόρεμα μπορεί να είναι καναρίνι η ύπαρξη, από φωνή όμως φέρνει εμφανώς προς τον γάτο Συλβέστρο με την τρίχα όρθια λόγω οξείας φαρυγγίτιδας.
Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το πρώτο πλήγμα σκάει μύτη και το αγόρι νούμερο ένα (με λευκό κοστούμι και ασορτί παπούτσι-τσαρούχι επίσης σε λευκό) και θέτει εκτός τροχιάς το σουξέ: "Μη σταματάς/ μέσα στα μάτια σαν παιδί να με κοιτάς/ ο έρωτας γεννήθηκε για μας", ζωή σε λόγου μας.
Μετά από ένα ίντρο της ορχήστρας τύπου "Shaft", το πρόγραμμα παίρνει τα επάνω του με την εμφάνιση γιγαντιαίου επείγοντος περιστατικού με τζην σκισμένο και κεφάλι ξυρισμένο ο οποίος επιδίδεται στο κάτωθι:
"Έτσι, έτσι, νομίζεις πως μαζί μου έχεις μπλέξει, έτσι
έτσι, μα εγώ θα πω την τελευταία λέξη, έτσι
έτσι σκοτώνεις έναν άντρα που Θεό σ' έχει πιστέψει, έτσι,
έτσι, μα αυτό ο Θεός δεν θα το επιτρέψει, έτσι".
(Και, όχι, δεν υπερβάλλω, ακριβώς έτσι το λέει).

00.18: επανεμφανίζεται το λευκό τσαρούχι με γκρι κοστούμι και κάνει το ντουέτο Νταλάρας-Ρέμος, μόνο του(!). Λέει και το Ρέμειο "Χαμογέλασε
πάει πέρασε
ό,τι έγινε, έγινε μωρό μου
τώρα είμαι εδώ
να σου τραγουδώ
το πόσο σ' αγαπωωώ", με το παπούτσι να του κάνει τις δεύτερες.

Σε αυτό το σημείο κανονικά θα έπρεπε να έρχεται η Express Service, ως από μηχανής Θεός, και να μαζεύει τα τρακαρισμένα από το οδόστρωμα, αλλά αντ' αυτής προσγειώνεται μελαχρινό, γένους θηλυκού, ντυμένο με φουφούλα μωρού αλά '50s, και τσαχπινο-ανανταριάζει το μέσα μας με Χατζηγιάννη (που φοριέται παντού φέτος).
Όταν είπε "Ψάξε με μεσ' στο σκοτάδι" έσβησα αμέσως το φακό με τον οποίο φωτίζω το μπλοκ των σημειώσεων μου.
Διότι μετά ήξερα ότι θα ερχόταν ο στίχος "Πάρε με αγκαλιά και πάμε" και φοβήθηκα μη γίνει καμιά στραβή και αντί αγκαλιά την πάρει κανείς με τη γαρυφαλλόσκουπα στο κατόπι.

Η πίστα φωτίζεται φούξια όταν επανακάμπτει ο τύπου Φασούλας, φτυστός η μπάλα του Τομ Χανκς-ναυαγού, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει: "Σ' έχω ερωτευτειιιί/σ' ό,τι έχω σκεφτειιιί" (στίχος ο οποίος έκτοτε έχει πάρει άλλη διάσταση μέσα μου).
Μετά μου είπε επίσης το "Επικίνδυνα αγαπααάς/δε με νοιάζει πια για μααας" και συνετρίβημεν αμφότεροι επί του "Ένοχος στα μάτια μου εγώ", το οποίο ερμήνευσε δείχνοντας με το χέρι το μάτι του -νεορεαλισμός.

Η φουφούλα ξανά, η οποία χτυπάει με υπονοούμενο τις νότες του "Γίνε απόψε φωτιά να καώ στο κορμί σου απάνω", αλλά, τελικώς, δεν πετυχαίνει καμία.
Περασμένες δωδεκάμισι αρχίζουν να βγαίνουν από τα μανίκια του προγράμματος οι άσσοι-εκπλήξεις που κανείς δεν περιμένει.

Πρωτοεμφανίζεται θήλυ απόφοιτος γυμναστηρίου με γραμμωμένο μπούτι και σώμα τυλιγμένο σε μαύρο ση-θρου ύφασμα (σούρα γύρω-γύρω και ουρά πίσω), κάτι σαν παραδείσιο πουλί που του πέσανε τα χρώματα και κάνει τα εξής: λέει το "Δε θα πας x 2/ πουθενά",χάνει λάδια, γκαζώνει το "Γίνε έρωτας μου γίνε", καίει τη μηχανή, κάνει ντουέτο (με ένα αναγραμματισμένο που εμφανίζεται στο μεταξύ), μαρσάροντας στο "Δώσε στην ευτυχία/ ακόμα μια ευκαιρία", βαράει μπιέλα και αποσύρεται για αλλαγή εμβολοχιτώνος στο πλησιέστερο συνεργείο.

Παραλίγο να χάσω κι εγώ τους προφυλακτήρες μου, όταν έπεσε πάνω μου το αρχικό καναρίνι ντυμένο γύλος με καυτό σορτς από πλουμιστή πούλια, ντεμί μπότα άσπρη, και cool κασκέτο χαρά γεμάτο.
Το πρώην φτερωτό και νυν ψάρι, όση ώρα ερμήνευε ένα "ξένο" σε πολύ Lower αγγλικά, χόρευε εκτός ρυθμού ενώ εμείς ακούγαμε τις νότες της ορχήστρας να περνούν αμέριμνες από δίπλα του.

Τελικά έχασα τους πλαϊνούς καθρέφτες, την πίσω ρόδα και την πόρτα του πορτ-μπαγκάζ μου, όταν εμφανίστηκε το επόμενο νούμερο, το οποίο συμφωνήσαμε με τη φίλη μου τη Λένα ότι είναι το χειρότερο από όσα έχουμε δει (κι έχουμε δει πολλά, στην υγεία μας).

Θηλυκιά διασταύρωση της τηλεοπτικής Ζήνα με την Γιουροβιζιονιστική Ρουσλάνα αποκορύφωσε τις ανησυχίες τις οποίες προανέφερα. Φορούσε ντε-πιες από ξεσκισμένα κουρέλια κρεμ-τιγρέ: κρεασιόν φούστα στιλ λεοντή και τοπάκι κεκοσμημένο με κροταλίζουσες χάντρες εκ του οποίου ξεχείλιζαν τα ετοιμοπόλεμα στήθη της Ζήνας με την μπροστινή κίνηση.

Είπε: "Άλλο να στο λέω, μάτια μου γλυκά
Έλα και τα λόγια είναι περιττά
Άλλο να στο λέω κι άλλο να το δεις", επί του οποίου δεν έχω τίποτα να προσθέσω.

Χόρεψε επίσης. Σάμπα ή μάλλον κάτι παντελώς άρρυθμο το οποίο παράπαιε μεταξύ λεσβίας πολεμίστριας Ζήνας και αναστενάρισσας αγριο-Ρουσλάνας που χοροπήδαγε πάνω στα αναμμένα κάρβουνα για να μην της τσουρουφλίσουν τα πόδια.
(Είναι και ολίγον S&M το πρόγραμμα, διότι ενώ καίγεται δείχνει ότι και καλά τσιρίζει από ηδονή).
Αλλά είναι και "έντεχνο" άμα θέλει. Απόδειξη: τα δυο σκαμπό που στήθηκαν στην πίστα αμέσως μετά την αποχώρηση της πυρπολημένης. (Ως γνωστόν στις πίστες, τα "έντεχνα" τα λένε καθιστοί).
Εξ ου και ο τονικώς τρεκλίζων νέος, ο οποίος πήρε παραμάσχαλα μία ακουστική κιθάρα και βάλθηκε να βαράει δεξιά κροσέ σε αγνώστου προελεύσεως άσμα, μέχρι που το ξάπλωσε τ' ανάσκελα στο ρινγκ. Μετά εμφανίστηκε και ο "δύο σε ένα" γίγας και μας είπε σκαμνάτο Ρέμο (ο οποίος από προχτές ανήκει πλέον στην κατηγορία των εντέχνων). "Θέλω να μάθω ποιος σ' αγαπάει". Κι εγώ.

Στο μεταξύ έχει πάει η ώρα μία...
Σε ακούω να αναρωτιέσαι γιατί γράφω τόσα πολλά για τα παρατράγουδα κι ακόμα δεν έχω μπει στο ψητό.
Μια πρώτη επιπόλαιη ματιά στα δρώμενα μπορεί να οδηγήσει τον μη μυημένο φίλαθλο στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι το σχήμα "Βέρτης-ΦέιμΜάρω-ΣούπερΆιντολΣταύρος" είναι ίδιο με όλα τα άλλα του είδους.
Αμ δε..
Διότι στο "Posidonio" φέτος το καλοκαίρι έχουν πρωτοτυπήσει.
Το κύριο πιάτο είναι τα ορντέβρ (βλ. λεπτομερώς περιγραφέντα δονούμενα δείγματα σε όλες τις αποχρώσεις του παράφωνου), ο σταρ είναι το επιδόρπιο και τα μικρομεσαία ονόματα (Μάρω & Σταύρος) διαθέτουν τις μόνες καλές φωνές.
Καθώς λοιπόν η παρούσα περιγραφή είναι από "ζωντανή σύνδεση" αποφάσισα να κρατήσω τις αναλογίες όπως τις έζησα.

Σταύρος Κωνσταντίνου & Μάρω Λύτρα
Εμφανίζεται πάνω στα συντρίμμια που έχουν αφήσει οι προηγούμενοι φωνητικά πάνοπλος. Με τα γυρίσματά του αλάνθαστα, με εντυπωσιακό όγκο και έκταση στη φωνή του, με αριστούχες χαμηλές, το συναίσθημα στη θέση του και ρίχνει λαϊκά με φουλ γκάζια (επί 15 λεπτά).
Μόλις μάθει να διαχειρίζεται το δεξί του χέρι που προς το παρόν κουνάει σαν του Καραγκιόζη και να οργώνει λιγότερο τη σκηνή θα είναι έτοιμος να πει με μεγαλειώδη τρόπο τα ανόητα τραγούδια που θα του δώσουν.
Η Μάρω Λύτρα από την άλλη διαθέτει μία εντυπωσιακή φωνή με σταθερές και διαυγείς ψηλές νότες και καλή σκηνική παρουσία σε μίνι αλλά αποτελεσματική συσκευασία. Είπε Βανδή καλύτερα από τη Βανδή, Πρωτοψάλτη καλύτερα από την Πρωτοψάλτη και Παπαρίζου καλύτερα από την Παπαρίζου (που λέει ο λόγος).

Τα μπαλέτα
Τα βάφτισα "Μπαλέτα Κίσσοφ" (υποκατάστημα των διάσημων "Κίρωφ") διότι όποτε τα κοίταζα τα συνελάμβανα μονίμως στην ίδια στάση χρόνιας καψουρο-έξαψης.
Γέμισε ο τόπος ντεμί-μπότες, φούστες κουρελού, σουτιέν σε άθλιο μπεζουλί και (για τα αγόρια) εμπριμέ φαρδιά παντελόνια στιλ Κοζάκος λεβεντο-ντολμάς που παριστάνει τον τσιγγάνο (πού πας, αγόρι μου, με τη μπότα του Αττίλα; Δε βλέπεις τον τύπο που κοπανάει το νταούλι μπροστά σου και σφυρίζει πέναλτι κάθε φορά που έρχεται σε παροξυσμό με τη σφυρίχτρα που 'χει κρεμασμένη απ' το λαιμό;)

"Πολύ τσιγγάνικο λέει αυτός ο Βέρντης"
Αυτό συμπέρανε λίγο πριν φύγουμε ο φίλος μου Γιώργος.
Πριν φτάσω όμως στα τσιγγάνικα, να πω ότι εβαπτίσθη έτσι ο επί της αφίσας, διότι όσες φορές είπα σε φίλους "Θα πάω Βέρτη την Κυριακή" άκουσαν "Θα πάω Βέρντι την Κυριακή" και με κοίταζαν σα χαμένοι.

Ο σταρ-επιδόρπιο λοιπόν αφίχθη θριαμβευτικώς μετά από μία εισαγώγα της ορχήστρας η οποία συνδύαζε τα ακόλουθα μουσικά είδη: ανατολίτικο techno-κεμπάμπ μαζί με electrobeat σιχτίρ-νταλγκά και αφρο-ντους λάτιν σεφτέ.
Τα πλήκτρα έπαιζαν και κάτι από Goldfinger 007, αλλά αυτή τη στιγμή η απόλυτη μόδα είναι τα ανατολιτικοηλεκτρονικά οπότε μη ρωτάς λεπτομέρειες γιατί θα αρχίσω να γράφω πάλι στα τούρκικα και δε θα συνεννοηθείς ποτέ μαζί μου.
Όση ώρα ο εξαερισμός του καταστήματος με μετέτρεπε σε ημικατεψυγμένη κουτσομούρα, το σκηνικό άνοιγε ως πύλη του Κάτω Κόσμου Πάνω για να εμφανιστεί ο μίνι-Νίκος με την απορία:
"Πώς τολμάς να με συγκρίνεις
ό,τι ζήσαμε να κρίνεις
ξαφνικά την πόρτα κλείνεις
και ζητάς να με συγκρίνεις
πώς τολμάς".
(ποιος?)

Στο μεταξύ ο ήχος χτυπάει βουνοκορφή και το αυτί μου βουλώνει. Το αήττητο ιπτάμενο γαρύφαλλο (λευκό που κάνει πιο ποιοτικό, εδώ) πηγαινοέρχεται με ταχύτητες Μαχ 3 κι εγώ διαπιστώνω ότι αυτός ο Βέρντης, τον οποίο πρώτη φορά ακούω live, τραγουδάει σα να νανουρίζει, νιαουρίζοντας, τις κούκλες και τα αρκουδάκια του.
Κάποια στιγμή επικρατεί ένας χαμός στο κατάστημα (είναι και ο Καραφώτης απόψε εδώ, κορίτσια) και πέφτει ένα "Χανόμαστε, χανόμαστε
σ' όλους υποκρινόμαστε
κι όλο μετά βρισκόμαστε
αλλά δεν το σκεφτόμαστε".

Ο γνωστός-άγνωστος "ένας πελάτης" που πετάει ντουζίνες τους δίσκους με τα λέλουδα (απαντάται σε όλα τα καταστήματα πάντα πρώτο τραπέζι πίστα, πάντα με το ίδιο σκούρο κοστούμι) έχει δημιουργήσει κυκλοφοριακό πρόβλημα εντός του αγωνιστικού χώρου.
Πέντε γαρυφαλλοσκουπιστές αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο να ξεθάψουν το σταρ κάτω από το γαρυφαλλονεφέλωμα.

Παρόλο που δεν φαίνεται, ο Βέρντης δεν παραιτείται.
Συνεχίζει και ολοκληρώνει με το
"Με κατάντησες αλήτη
δεν πηγαίνω πλέον σπίτι
σε σοκάκια τριγυρίζω
μεθυσμένο και σε βρίζω", στίχο με τον οποίο θα έκλεινε και αυτή η ζωντανή μετάδοση αν δεν είχε στο μεταξύ επανεμφανιστεί το... (μάντεψε!) καναρίνι φυσικά, το οποίο είπε τα ρεφρέν των σουξέ της Κοκκίνου, της Πέγκυζήνας κ.λπ. έχοντας "φορτίσει" όλες τις λέξεις με τρία σίγμα την κάθε μια.
"Ανάβειςςς φωτιέςς και όλα, όλα τα καιςςς", αλλά να φύγω δεν έλεγα.
Με είχε συνεπάρει, φαίνεται, η πλοκή. Μέχρι που ακούστηκε το "Τσικουλάτα τσικιτάμ/ τσίκι, τσίκι ταμ" και ήρθε το μέσα μου κενό και μ' έβγαλε έξω.
Σηκωτή.

Τελικά αξίζει να πάω;
Πού;


Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]