Έχοντας εργαλείο και όχημα τη σύγχρονη και ρέουσα μετάφραση του Διονύση Καψάλη, που εύστοχα εμβολίστηκε από ερωτική ελληνική ποίηση, αλλά και από τον Σοφόκλειο ύμνο της αγάπης στην “Αντιγόνη”, ο πολυσχιδής σκηνοθέτης και ηθοποιός ξεκίνησε μ΄ ένα εκ προοιμίου εγνωσμένο ρίσκο, καθώς επιχείρησε κάτι εξαιρετικά παράτολμο: Επέλεξε δύο 16χρονους έφηβους να ενσαρκώσουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας (οι ηθοποιοί έχουν, δηλαδή, σχεδόν στην ίδια ηλικία με τους Σαιξπηρικούς ήρωες) και προσπάθησε να αντιπαραβάλει δύο ξεχωριστούς κόσμους, τον σκοτεινό κόσμο των ενηλίκων και τον κόσμο της νιότης και της αγνότητας.
Οι σκηνοθετικές αυτές προθέσεις έγιναν από το πρώτο λεπτό της παράστασης απολύτως κατανοητές, καθώς ο κόσμος των ενηλίκων, του φαρισαϊκού καθωσπρεπισμού, της υποκρισίας και του φθόνου κατέκλυσε σας χείμαρρος την τεράστια σκηνή του Πάνθεον, μαύρος και επιθετικός «ζωγραφίζοντας» μία όμορφη αντίθεση με την πιο ήρεμη και γλυκιά γκρίζα εμφάνιση του νεαρού έφηβου ζευγαριού Ρωμαίου και Ιουλιέτας, που βιώνουν απρόσμενα τα συναισθήματα απόλυτου έρωτα στην πρώτη τους συνάντηση.
Ανάμεσά τους ο Στάθης Ψάλτης στο ρόλο- έκπληξη της παραμάνας. Ένα ρόλο που αρχικά φάνηκε να του ταιριάζει...γάντι, που δυστυχώς όμως, στην πορεία της παράστασης τον έπλασε με τα δικά του δεδομένα. Αντί, λοιπόν, για έναν σαιξπηρικό ήρωα, είδαμε έναν γνώριμο Στάθη Ψάλτη να κάνει τις γνωστές του αγαθές γκάφες και να προσθέτει τις δικές του χιουμοριστικές - για πολλούς- ατάκες, προσπαθώντας μεν να προκαλέσει το γέλιο του κοινού (κάτι που κατάφερε σε ένα επίπεδο), βγάζοντάς μας δε τελείως από το πνεύμα του έργου.
Ο 16χρονος Ρωμαίος -Γιάννης Τσουμαράκης και η 15χρονη- Ιουλιέτα Δανάη Βασιλοπούλου «έλαμψαν» με τις ερμηνείες τους αναβλύζοντας μια «γλυκιά επιδέξια αδεξιότητα» και μας εντυπωσίασαν με το πόσο πολύ είχαν δουλέψει τους ρόλους τους. Προεξάρχων ο 16χρονος Ρωμαίος που κατάφερε να ισορροπήσει στις πολλαπλές ψυχολογικές μεταπτώσεις του ρόλου του δίνοντας όλη του την ψυχή πάνω στη σκηνή. Εξαιρετική η σκηνή που πέφτει οργισμένος μέσα στο λάκκο των λεόντων- ενηλίκων προκειμένου να εκδικηθεί το θάνατο του φίλου του Μερκούτιου.
Ο υπόλοιπος θίασος «χάθηκε» μέσα στην υπερβολή των αδικαιολόγητα βροντερών και άκρως υπερκινητικών ερμηνειών του που πολλές φορές διανθίστηκαν από αψυχολόγητους στίχους στην αγγλική γλώσσα. Σώθηκε κάπως η ερμηνεία του εμπρηστικού με τα ποίηματά του Μερκούτιου, Θάνου Τοκάκη, πιο μετρημένη ήταν ερμηνεία του Δημήτρη Πιατά στο ρόλο του πατέρα Λαυρέντιου, ενώ η Ελισάβετ Μουτάφη παρασύρθηκε τελικά από την δίνη της επικρατούσας έντασης.
Τελικά μέσα στους άπειρους συμβολισμούς των δύο κόσμων, αλλά και μέσα στις φωνές χάθηκε η ουσία και το νόημα του σαιξπηρικού λόγου. Χάθηκε η γλυκύτητα της νιότης και η αγνότητα του έρωτα δύο νέων παιδιών που δε διστάζουν ακόμη και να πεθάνουν...
Αξίζει να δει κανείς το έργο αυτό; Αν θέλει να δει έναν διαφορετικό, σκοτεινό και καταιγιστικό Ρωμαίο και Ιουλιέτα, ναι. Προς Θεού όμως! Μην πάρετε μαζί σας παιδιά. Η παράσταση έχει άπειρες βωμολοχίες που την καθιστούν απόλυτα ακατάλληλη γι΄αυτά.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
