Είδαμε Αρβανιτάκη - Πορτοκάλογλου: Μας τραγούδησαν We Will Survive [photos+vds]

18.01.2016

Ανομολόγητοι έρωτες, γλυκά απωθημένα, παραπονιάρικες εκμυστηρεύσεις, κρυφά μηνύματα σε πρώην αγαπημένους, υποσχέσεις σε νέους έρωτες και ολίγη από αυτοκριτική... όλα αυτά με τη μορφή αγαπημένων τραγουδιών «στριμώχτηκαν» σε μία χορταστική μουσική συνάντηση, δύο φαινομενικά αντίθετων, αλλά ουσιαστικά "αδερφών" ερμηνευτικών κόσμων.

Η απλόχωρη σκηνή του Βοτανικού Live Stage αγκάλιασε αγαπησιάρικα την πληθωρική κι αγέραστη(!) Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον ντροπαλό αυθεντικό ροκά Νίκο Πορτοκάλογλου στην πιο ταιριαστή και καλοδουλεμένη σύμπραξή τους.

Η «Του πόθου τ' αγρίμι» Αρβανιτάκη και ο «Βαλκανιζατέρ» Πορτοκάλογλου είναι ολοφάνερο πόσο σέβονται και εκτιμούν ο ένας τη μουσική πορεία του άλλου. Τρεις ώρες γεμάτες διαχρονικές στιγμές από τα νεανικά μας χρόνια σε ερμηνείες "σαν να μην πέρασε μια μέρα". Λαϊκά και ροκ, η Δύση συναντά την Ανατολή, το σήμερα συναντιέται με το χθες (κυρίως με το χθες) σε ένα πρόγραμμα με ένταση, ηλεκτρισμό και… αγγλόφωνες εκπλήξεις!

Από τη θρυλική εποχή των «Φατμέ» μέχρι τις ηλεκτρικές μπαλάντες του σήμερα και από τις ρεμπέτικες κομπανίες μέχρι τη Ζωή Κλεμμένη, ακούσαμε πασίγνωστα κομμάτια … ολόκληρα – με αρχή μέση και τέλος – και χορτάσαμε με την ψυχή μας στίχους και μουσικές!

«Σε μια ατέλειωτη παρτίδα σε κερδίζω και σε χάνω, και ποντάρω τη ζωή μου στην αγάπη σου απάνω, Ερωτόκριτος θα γίνω και το δράκο θα ξεκάνω, γιατί σε θέλω.» Με το μάλλον αδύναμο για αρχή κομμάτι «Σε Θέλω» του Βαγγέλη Γερμανού οι δύο καλλιτέχνες συστήθηκαν πάνω στη σκηνή, για να συνεχίζει ο Πορτοκάλογλου με μια αφιέρωση για το 2016 στους απανταχού γκαντέμηδες: «Γιατί ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.»

Στις δυνατές στιγμές, το φορτισμένο «Χωρίς αμορτισέρ» – το οποίο ενθουσίασε … «Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά. Είμαστε πρώτοι και τελευταίοι, είμαστε αθώοι, απατεώνες και γενναίοι. Είμαστε πρώτοι και τελευταίοι, αριστοκράτες και φριχτοί μικρομεσαίοι, ακροβάτες και λαθραίοι, προδότες, Σουλιώτες κι αδέσποτοι κι ωραίοι.»

Δεν θα μπορούσε να λείπει και το κομμάτι του Πορτοκάλογλου που δημιούργησε τόσες αντιδράσεις την περασμένη χρονιά… το προλόγισε ο ίδιος: «Άλλοτε δεν ήμουν συνεπής ροκάς, άλλοτε δεν ήμουν συνεπής αριστερός, εμένα με ενδιέφερε πάντα να είμαι συνεπής στον εαυτό μου και όχι συνεπής στις "απόλυτες" αλήθειες»… το εν λόγω κομμάτι «Θα περάσει και αυτό»! Στο ίδιο πλαίσιο η παράφραση «Τι λείπει τι φταίει και η καρδιά Μας κλαίει.»

Το γνωστό κομμάτι του Χαρούλη «Τι λάθος κάνω κι όταν φτάνω είν’ αργα» - που μόνο εμείς δεν θυμόμασταν ότι είναι του Πορτοκάλογλου - καταχειροκροτήθηκε.

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη αφιέρωσε σε όλες τις γυναίκες, Κραουνάκη: «Άλλο δράμα δε θα ζήσω, φτάνει αυτό το τωρινό, Μόνη μου θα διασχίσω πάλι τον ωκεανό, Κι άμα τύχει και λυγίσω, Θεέ μου ‘σχώρα με, κι άμα πιω κι άμα μεθύσω παρηγόρα με.»

Για να ερμημεύσει κατόπιν το νέο της κομμάτι «Μη Με φωνάξεις» γραμμένο από τον Θέμη Καραμουρατίδη, ο οποίος την χειροκρότησε από το πρώτο τραπέζι. Η πληθωρική και αέρινη Ελευθερία σόλαρε σε ένα τραγούδι που της άλλαξε τη ζωή - και τη δική μας - «Το παράπονο» σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη και μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου. «Όσο κι αν το κυνηγά, πάντα θα ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει». Το κοινό βέβαια έκοψε τις φλέβες του με το «Να μ’αγαπάς χίλιες φορές» σε μια υπέροχη ατμοσφαιρική ενορχήστρωση.

Αφού ακούσαμε πραγματικά όλα τα κομμάτια που περιμέναμε από τη δισκογραφία των δύο καλλιτεχνών [μεταξύ αυτών τα: Κλείνω κι έρχομαι, Καρδιά μου Εγώ, Θέλω να σε Δω, Τα Καράβια μου Καίω, Τι λείπει τι φταίει, Τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά, Μόνοι πάνω στη Γη, Αν σ’αρνηθώ, Να με προσέχει και τη, Δίψα] για το τέλος μας φύλαξαν μια ενδιαφέρουσα μουσική διελκυστίνδα … εκείνη ξεκίνησε από ρεμπέτικη κομπανία, εκείνος από ροκ μπάντα …. Εκείνος «Phycho Killer fafafa» και «Should I Stay or Should I Go»… και εκείνη σαρώνει με ικαριώτικο παραδοσιακό.

Και για την αυλαία πολύ προσεκτικά επιλεγμένο το We will survive (ήτοι Θα επιβιώσουμε)… ένα μπουστ αυτοπεποίθησης για τη δύσκολη χρονιά που μας περιμένει.