Η υπόθεση φαντάζει εκ πρώτης όψεως ολίγον κοινότοπη. Δύο παντρεμένα ζευγάρια μπλέκονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα ερωτικό γαϊτανάκι. Με τα ζευγάρια αυτά μπλέκεται αλλόκοτα μια γυναίκα που εξαφανίζεται σε μια ερημική τοποθεσία κοντά σ’ έναν αυτοκινητόδρομο. Ύποπτος για τον πιθανό φόνο της, ένας άνεργος πατέρας που αρνείται επίμονα την ενοχή του. Σιγά σιγά, καθώς το νήμα ξετυλίγεται μέσα από την αριστοτεχνική αφηγηματική δομή του Μπόβελ, μπλέκονται αρκετά ακόμη πρόσωπα γύρω από το συμβάν, όπως ο αστυνομικός που διερευνά την υπόθεση, η γειτόνισσα που κατέδωσε τον ύποπτο, οι σύζυγοι όλων αλλά και οι εραστές τους.

Το έργο αυτό του Μπόβελ θα μπορούσε να είναι μια απλή θεατρική σαπουνόπερα, στην οποία παντρεμένα ζευγάρια αλλάζουν συντρόφους και συζητούν τα συναισθήματά τους. Ο Αυστραλός συγγραφέας ωστόσο δεν αρκείται σ΄αυτό. Το προχωρά ακόμη παραπέρα. Εμποτίζει το κείμενο με ισχυρές δόσεις θρίλερ και μαύρου σαρκασμού και θέτει στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις σ΄ένα πιο σκοτεινό, σχεδόν ανείπωτο επίπεδο. Οι ήρωες του βασανίζονται από τους ίδιους τους εαυτούς τους και εν συνεχεία βασανίζουν αλλήλους. Τους οικείους τους, αυτούς που έχουν συνειδητά δεθεί με αόρατα νήματα πίστης και αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Το ερώτημα, ωστόσο, που προκύπτει είναι συνταρακτικό: Πόσο γνωστοί μας είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ζωές μας; Και πόσο σκοτεινές είναι τελικά οι γλώσσες που μιλάμε; Πόσο μοιραζόμαστε με τους οικείους μας τις σκέψεις μας και πόσο καλά τους γνωρίζουμε;

Η σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου ανέδυε ένα άρωμα κλασικού Αμόρε. Χωρίς καμία διάθεση εντυπωσιασμού, έριξε τους προβολείς του στον καθένα από τους πρωταγωνιστές της παράστασης ξεχωριστά και τους ψυχογράφησε ενδελεχώς μέσω των λόγων τους. Τους ανέκρινε κανονικά στην προσπάθειά του να αποκρυπτογραφήσει τις Σκοτεινές τους Γλώσσες, τα ανείπωτα συναισθήματά τους, την προσπάθειά τους για επικοινωνία. Τους εξέθετε στην αμηχανία τους, χειρουργούσε τις σιωπές τους και τα βλέμματά τους, «μιλούσε» με τις δικές τους ανάσες, με τις δικές τους σκιές.

Πολύ ενδιαφέρον το απλό, λιτό σκηνικό της Ευαγγελίας Θεριανού, καθώς τέσσερις οθόνες τηλεοράσεων δέσποζαν στο πίσω μέρος της σκηνής, δίνοντας κάθε φορά ισχυρό το στίγμα του σκοτεινού σκηνικού στα κανάλια τους.

Οι ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστών της παράστασης ήταν όλες εξαιρετικές, καθώς συνέθεσαν ένα σχεδόν μουσικό κουαρτέτο με αποκορύφωμα τις συγχρονισμένες ομιλίες τους στο πρώτο μέρος. Εκεί γίνεται εμφανώς διακριτό το αόρατο νήμα που τους συνδέει, καθώς μοιράζονται εν αγνοία τους τα ίδια αισθήματα, τις ίδιες ανασφάλειες. Αυτό που προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση - όχι απαραίτητα αρνητική- ήταν πως οι ερμηνείες όλων δεν είχαν εξάρσεις, με εξαίρεση ίσως κάποιες στιγμές της Αννας Μάσχα.

Ο Χρήστος Λούλης ήταν ιδανικός ως εύθραυστος και διστακτικός σύζυγος στο πρώτο μέρος και ως πιο δυναμικός σύζυγος στο δεύτερο μέρος. Η Αννα Καλαϊτζίδου έδειξε πιο απελευθερωμένη από ποτέ στα εκφραστικά της μέσα, ενώ η Αννα Μάσχα κατάφερε να ισορροπήσει με άνεση στους δύο πολύ δύσκολους ρόλους της. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου, τέλος, ενδύθηκε τους χαρακτήρες του με συνέπεια, όντας εμφανώς καλύτερος στο δεύτερο μέρος

%PHOTO5%

Αξίζει τελικά να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Το έργο αυτό του Μπόβιλ δεν είναι είναι εύκολο. Και αυτό γιατί είναι κατά κύριο λόγο συνειρμικό, απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση και αυτό ίσως κουράσει λίγο στη θέασή του. Είναι, όμως, ένα έργο που άπαξ και καταφέρει κάποιος να το παρακολουθήσει και να βυθιστεί στις ψυχές των ηρώων του, ταυτίζεται μαζί τους, γίνεται ένας από αυτούς. Γιατί, κακά τα ψέματα, πέρα από την οικονομική κρίση, η κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ακόμη πιο βαθιά και τη βιώνουμε καθημερινά σε συνειδητό και υποσυνείδητο επίπεδο. Και έχει μεγάλο ενδιαφέρον το γεγονός ότι τελικά δεν είμαστε μοναδικοί….

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]