Το έργο, που βασίζεται στο παραμύθι των αδελφών Γκριμ «Ο ψαράς και η γυναίκα του», αφηγείται την ακόρεστη επιθυμία του ανθρώπου για όλο και περισσότερα αγαθά, το θυμό του όταν τελικά τα χάνει, αλλά και το σάστισμά του όταν έρχεται αντιμέτωπος με το αναπόφευκτο γεγονός του θανάτου. Το αδιέξοδο πάθος της απληστίας και η αποδοχή της απώλειας ως αναπόσπαστου μέρους του κύκλου της ζωής, είναι οι βασικές έννοιες που πραγματεύεται η παράσταση.
Εμείς μιλήσαμε με την Αντιγόνη Γύρα στην προσπάθειά μας να αποκρυπτογραφήσουμε το έργο αυτό λίγο παραπάνω…
Πείτε μας λίγα λόγια για το «Το δικό μου ψάρι». Πώς προέκυψε το έργο αυτό;
Το έργο προέκυψε σαν ιδέα όταν πρόπερσυ δούλεψα με τους μαθητές μου στον κινητήρα το παραμύθι που έχουν συλλέξει οι αδελφοί Γκριμμ «Ο Ψαράς κι η Γυναίκα του».Το παραμύθι μιλά για την απληστία η οποία είναι ένα θέμα που με έχει απασχολήσει πάρα πολύ σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου.Τη διακρίνω ασταμάτητα γύρω μου κι όταν πάει να ξεφυτρώσει μέσα μου με τρομάζει.Έτσι κάναμε μια έρευνα ανακαλύπτωντας ότι η απληστία είναι γραμμένη στο DNA μας κι άρα δεν είναι στοιχείο του χαρακτήρα μας απλά , είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό με το οποίο πρέπει να μάθουμε να ζούμε.Είναι μια ανθρώπινη πραγματικότητα και είναι καλό να την απενεχοποιήσουμε και να μάθουμε να τη διαχειριζόμαστε. Στη συνέχεια μετά από μια κουβέντα για την απώλεια με τον Αρη (Σερβεταλη) και την Εφη (Μπίρμπα) ,συνειδητοποίησα πόσο αμειγώς συνδεδεμένες έννοιες είναι η απληστία και η απώλεια....Κι έτσι απ΄τον Ψαρα και τη Γυναίκα του που συναντάνε το Ψάρι που όλο δίνει και δίνει,φτάσαμε στο δικό ΜΑΣ ψάρι το οποίο δίνει γιατί «έχει μόνο εφτά μέρες να ζήσει και μετά τη γή θα χαιρετίσει»
Γιατί το έργο αυτό αφορά τα σύγχρονα παιδιά;
Το ‘εργο –όσο κλισε κι αν ακούγεται αυτό-είναι διαχρονικό.Και η εκδοχή που φτιάξαμε με την ομάδα και τη συμβολή της Χαράς Γιαννακοπούλου το κάνει σύγχρονο και προσωπικό.Κάθε μέρα τα παιδιά πυρπολούνται απο τόσες διαφημήσεις, τόσες προκλήσεις ...Τα παιδιά σήμερα είναι μπερδεμένα σε σχέση με το ποιές είναι οι πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου για να έχει μια καλή ζωή.Ταυτόχρονα βιώνουν την απώλεια με τρόμο, έναν τρόμο που εμείς οι ενήλικες τους μεταδίδουμε...Σ΄αυτή την παράσταση η απώλεια, ο θάνατος του Ψαριού έρχεται ως φυσική συνέπεια και υπάρχει μεγάλη έμφαση στη συνειδητοποίηση,τον αποχαιρετισμό και το καλωσόρισμα της συνέχειας της ζωής.
Ποια ΕΚ ΠΛΗΞΗ βιώνουν τα παιδιά;
Αμα το μαρτυρήσω δε θα είναι πια εκπληξη!Πάντως όταν πάμε στο σχολείο διακόπτουμε το μάθημα εκεί που δεν το περιμένουν.Με σκοπό να πιστέψουν τα παιδιά ότι αναπάντεχα δεν είναι μόνο τα κακά πράγματα στη ζωή αλλά και τα καλά!
Διαβάζουμε πως για εσάς δεν υφίσταται «παιδικό θέατρο», αλλά μια παραστασιακή γλώσσα που απευθύνεται και στο παιδί. Πώς δηλαδή πιστεύετε πως πρέπει να απευθύνεται ένα έργο στο παιδικό κοινό;
Με σεβασμό ,φροντίδα ,σοβαρότητα και χιούμορ.Όπως ακριβώς και στο μεγάλους δηλαδή.Και φυσικά χωρίς να θεωρεί τα παιδιά ανθρώπους χωρίς νοημοσύνη.
Πώς κρίνετε το γεγονός της ιδιαίτερης άνθισης των παιδικών παραστάσεων τα τελευταία χρόνια;
Ως φαινόμενο των δύσκολων καιρών.Επενδύεις στο παιδί γιατί είναι η μόνη ελπίδα ν΄αλλάξει κάποια μέρα ο κόσμος προς το καλύτερο ή επενδύεις στο παιδί γιατί δε βρίσκεις αλλού δουλειά . Αυτό. Κι όπως κάθε «άνθιση» έχει μέσα τα λουλούδια και τις ...τσουκνίδες της...
Πώς και γιατί αποφασίσατε να ενταχθείτε και εσείς στο Rēs Ratio Network;
Όταν με προσκάλεσαν ν αναλάβω την παιδική σκηνή στις Ροές ήμασταν ήδη στα σκαριά για το νέο μας έργο...Η δράση ΕΚΠΛΗΞΗ για μένα είναι το νέο μου όραμα και τη θεωρώ ότι πιο σημαντικό έχω κάνει ώς καλλιτέχνης, ως γονιός και ως άνθρωπος. Ως εκ τούτου η ένταξη της σ΄ενα τόσο φρέσκο κι ελπιδοφόρο δίκτυο το οποίο απαρτίζεται από νέους ορεξάτους δημιουργικούς ανθρώπους δίνει ακόμη περισσότερες δυνατότητες στην ΕΚΠΛΗΞΗ να εξελιχθεί .
Ένιωσα εμπιστοσύνη κι έτσι δέχτηκα την πρόταση αυτή.Εύχομαι να είναι πραγματικά η αρχή για μια συντονισμένη συνδημιουργική πορεία μαζί με ανθρώπους που πιστεύουμε στην έρευνα και την παραστασιακή τόλμη.
Μελλοντικά σχέδια
Να κοιμηθώ....Να μαγειρεύω πιο συχνά για τα παιδιά και τον άντρα μου...Να πηγαίνω πιο πολλές βόλτες στη θάλασσα με το σκυλί μου...Να βρω χώρο να στεγάσει το νέο έργο της ομάδας ΑΝΥΠΟΠΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ...Να ανανεώσω την ιστοσελίδα μας για τα είκοσι χρόνια Κινητήρας...Να καταφέρω να δώ ΟΛΕΣ τις παραστάσεις στις Ροές...Να ξαναπάω το καλοκαίρι στην κατασκήνωση του Δικτύου για το Θέατρο στην εκπαίδευση...Να φέρω το SRT Training στην Ελλάδα...Σχέδια κι Όνειρα μαζι.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
