H Ελίνα Ρίζου προκάλεσε φέτος ιδιαίτερη αίσθηση με την ερμηνεία της ως Chloe στο έργο της Charlotte Josephine, Bitch Boxer, γι΄αυτό και μιλήσαμε μαζί της προκειμένου να ρίξουμε λίγο ακόμη φως πάνω στην ενδιαφέρουσα αυτή παράσταση.
Σκιαγραφήστε μας λίγο για την ηρωίδα του έργου αυτού
Η Chloe Jackson είναι ένα κορίτσι 21 ετών… και πυγμάχος. Προπονείται εντατικά από τον πατέρα της για να διεκδικήσει τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012. Δυο εβδομάδες πριν από τον πιο σημαντικό της αγώνα, το τηλέφωνο χτυπάει και η ζωή της αλλάζει δραματικά. Μέσα εκεί, και με αποσκευές γεγονότων και προσώπων που την έχουν σημαδέψει, η Chloe προσπαθεί να μείνει πιστή στο στόχο της.
Πώς προσπαθήσατε να την προσεγγίσετε; Διάβασα πως κάνατε κανονικές προπονήσεις στο μποξ….
Ναι. Δεν είχα μέχρι τώρα κάποια επαφή με το μποξ, και από τη στιγμή που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της ηρωίδας, ήταν απαραίτητο να μπω σε μια διαδικασία κανονικής εκπαίδευσης, όχι μόνο για να μπορώ να αποδώσω τεχνικά κάποιες κινήσεις της, αλλά κυρίως για να κατανοήσω τον τρόπο λειτουργίας του κορμιού της και κατ' επέκταση της σκέψης που κατοικεί σ΄ ένα τέτοιο κορμί.
Βρήκατε στοιχεία του εαυτού σας σ΄αυτήν;
Στην προσπάθεια σου να συναντηθείς με ένα ρόλο, όσο μακριά κι αν βρίσκεται αυτός με την πρώτη ματιά, μπαίνεις στη διαδικασία να "δανείσεις" το σώμα σου σε μια ακολουθία δράσεων του ήρωα, που μοιραία σε εμπλέκουν πολύ προσωπικά. Έτσι δεν μπορώ να πω αν βρήκα κοινά στοιχεία με την Chloe ή αν αφέθηκα στο άνοιγμα εκδοχών που, έτσι κι αλλιώς, υπό κάποιες συνθήκες είναι πιθανές για τον καθέναν μας.
Τι το ιδιαίτερο έχει το Bitch Boxer ως έργο;
Νομίζω ότι έχει δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πρώτον, έχω την αίσθηση ότι είναι σαν το μποξ να έχει ποτίσει με το ρυθμό του το ίδιο το κείμενο, με έναν τρόπο που τελικά το σώμα και οι λέξεις γίνονται ένα. Και δεύτερον, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πώς ξετυλίγει μια αφήγηση που τρέχει ταυτόχρονα σε δυο χρόνους: στον ρεαλιστικό-σκηνικό, που έχει μια γραμμική πορεία αρχής, μέσης και τέλους και σε έναν εσωτερικό, που κάνει ξαφνικές επιθέσεις σε αυτή τη γραμμικότητα με έναν τρόπο κατακλυσμιαίο.
Πού αγγίζει το σήμερα το έργο; Γιατί μας αφορά;
Αν κάτι είναι σαφές στο έργο, αυτό είναι ο σκληρός αγώνας για έναν δύσκολο στόχο, που απαιτεί πειθαρχία, συγκρότηση, επιμονή, ατσαλένιες δυνάμεις, δεξιότητες που αποκλείουν μια σειρά ανθρώπινων χαρακτηριστικών όπως αδυναμία, αφέλεια, ευαισθησία, παιδικότητα και που όσο η Chloe τα αρνείται, τόσο αυτά ξεφεύγουν απ' τις τρύπες. Αυτές οι "τρύπες", αυτές οι ρωγμές - που πάντα υπάρχουν, ακόμα και στις πιο γερές κατασκευές, ακόμα και στους πιο αποφασισμένους αγώνες, δημιουργώντας μια σειρά αντιφάσεων μέσα μας-, είναι και αυτό που κάνει τελικά οικουμενική αυτήν την πολύ ειδική ιστορία της Chloe.
Αγαπημένη σας ατάκα….
«Σπρώχνω τα χέρια μου δυνατά και αναγκάζω τον εαυτό μου να σηκωθεί».
Τελικά η ίδια μας η ζωή διαδραματίζεται σ΄ ένα …ρινγκ;
Μπορείς σίγουρα να το δεις και έτσι. Η ζωή μας είναι γεμάτη μικρούς και μεγάλους αγώνες από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Και είμαστε κυκλωμένοι. Όμως αυτό το "ρινγκ" έχει στιγμές, φαντάζομαι, που γίνεται αγκαλιά.
Μελλοντικά σχέδια
Διακοπές! Ύστερα θα παιχτεί «Ο Κυκλισμός του τετραγώνου» του Δ. Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Δ. Καραντζά στο φεστιβάλ της Λισαβόνας. Συζητάω ακόμα για τον ερχόμενο χειμώνα και γενικότερα εύχομαι να ακολουθήσουν και άλλες ωραίες συνεργασίες - συναντήσεις - εκπλήξεις με ανθρώπους όπως η φετινή με τον σκηνοθέτη της παράστασης, τον Γιώργο Οικονόμου.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
