Γύρω τους το αστικό τοπίο σπαράζεται από γενικευμένη εμφύλια διαμάχη την ώρα που γίνεται το σκηνικό μέσα στο οποίο οι δύο νέοι ερωτεύονται σταδιακά, βιώνοντας σιωπηλά τα τραγικά ημιτόνια της αγάπης. Το τραγικό ζευγάρι μόλις που προλαβαίνει να ερωτευτεί και οδηγείται στην αυτοκτονία. Η μόνη τους ελπίδα βρίσκεται στον άλλο κόσμο….
Η Κατερίνα Λούρα και ο Δημήτρης Κουρούμπαλης σε συνεργασία με τη Φρόσω Κορρού, μετά την επιτυχία της παράστασης R.I.P. στο BIOS και στο Ελληνικό Φεστιβάλ, την επαναπροσεγγίζουν προσαρμόζοντάς την στο Δώμα του θεάτρου του Νέου Κόσμου. Εμείς μιλήσαμε με τον Δημήτρη Κουρούμπαλη για την παράσταση αυτή και τα … μυστικά της.
Πού συναντούμε στο έργο αυτό τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα;
Παντού. Τα δύο παιδιά που βλέπουμε στη σκηνή είναι απεικάσματα του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας στο σήμερα, πολύ νέοι, πολύ όμορφοι, πολύ δυνατοί και εντέλει αποφασισμένοι να σκοτωθούν για να πετύχουν αυτό που επιθυμούν. Είναι ικανοί, όπως μόνο η νεότητα μπορεί να είναι, να νικήσουν την ασχήμια με τον έρωτά τους.
Τι σας γοήτευσε στο συγκεκριμένο έργο και θελήσατε να ασχοληθείτε μαζί του;
Ο λόγος του Σαίξπηρ είναι συγκλονιστικός, είναι ο μόνος συγγραφέας που τιθασεύει σε μια πρόταση ολόκληρη τη φύση χωρίς να ακούγεται εξωφρενικός. Ο τρόπος που διαχειρίζεται τον κόσμο φαίνεται τόσο απλός και κατανοητός ενώ εμπεριέχει όλη του την πολυπλοκότητα. Πέρα όμως από τα ωραία λόγια, ο Σαίξπηρ είναι μέγας τεχνίτης της πλοκής, του απροσδόκητου, οι υποθέσεις των έργων του είναι γεμάτες ανατροπές, τα γεγονότα, η αλληλουχία χώρων και προσώπων σφύζουν ενέργειας και κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα ζουν τον έρωτά τους, ενώ πίσω τους η ζωή μαίνεται με αφάνταστη ποικιλία. Από τον ζωντανό καμβά του έργου άντλησα τα στοιχεία που με αφορούσαν και που πιθανότατα να μην είναι εμφανή σε πρώτη ανάγνωση.
Ποια η σχέση του έργου με το Σεξπιρικό κείμενο;
Στο R.I.P υπάρχουν αναφορές στο πρωτότυπο κείμενο, όπως για παράδειγμα η απαρίθμηση των προσώπων που παίρνουν μέρος, καθώς και όλων των κύριων ονομάτων που αναφέρονται. Επίσης υπάρχουν επιλεγμένες λέξεις και φράσεις, χαρακτηριστικές του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας που καταφθάνουν αποκομμένες από το αρχικό τους περιβάλλον στο στόμα των ηρώων μου.
Που εστιάσατε σκηνοθετικά;
Σκηνοθετικά ακολουθήσαμε μια εμφανή σωματική φόρμα, η οποία μεταβιβάστηκε εν μέρει και στο λόγο με σκοπό να την λύσουμε όταν παρουσιαστεί η κατάλληλη στιγμή. Ο σκηνικός χώρος διαμορφώθηκε έτσι ώστε να τονίσει τη δράση των δυο ρόλων, χωρίς να τους ξεπεράσει, ενώ φωτιστικά και μουσικά έγιναν μόνο οι απαραίτητες επεμβάσεις με μεγάλη ευαισθησία από τη Στέλλα Κάλτσου στα φώτα και τους Lost Bodies στη μουσική.
Πού αγγίζει η παράσταση το σήμερα;
Οι δύο νέοι του R.I.P ζουν σήμερα, κινούνται σε μια πόλη όπου η εργασία είναι πολύ πιο σημαντική από τον έρωτα, όπου οι υπόλοιποι νέοι σκέφτονται πότε θα πάρουν σύνταξη, σε ένα αστικό τοπίο όπου το πάθος εκφράζεται μόνο ως οργή. Οι ίδιοι δεν επιθυμούν να ανήκουν σε ένα παρόμοιο σύνολο. Δυσκολεύονται να βρουν τη διέξοδο, αλλά μόλις τους παρουσιάζεται δεν διστάζουν ούτε στιγμή να την ακολουθήσουν. Οι νέοι του R.I.,P, όπως πιστεύω ότι γίνεται με όλους όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους νέους, μπορούν να κάνουν ό,τι τους έρθει χωρίς να μετανιώσουν για τίποτα. Αυτή η δύναμη είναι που σήμερα έχει κρυφτεί κάτω από τόνους σκουπιδιών που λέγονται και προσάπτονται στους νέους.
Μπορούμε τελικά να ζήσουμε χωρίς πάθος, χωρίς έρωτα;
Μια χαρά μπορούμε να ζήσουμε έτσι, αλλά δεν έχει πλάκα. Σημασία έχει κάθε τόσο να τεντωνόμαστε για να θυμόμαστε πόσο μεγάλη έκταση μπορούμε να καταλάβουμε με το κορμί και την ψυχή μας. Όχι έκταση κυριαρχίας, αλλά εμβαδό ζωής.
Γιατί η μόνη ελπίδα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας είναι στον άλλο… κόσμο;
Πιστεύω πως όταν δυο εραστές καταφέρουν ν’ αγαπηθούν τόσο πολύ, μετά το θάνατό τους μεταμορφώνονται σε αστρική σκόνη και γυρνούν το σύμπαν στον αιώνα τον άπαντα. Είναι μια εικόνα, μια ελπίδα και ένα καταφύγιο.
Γεωργία Οικονόμου
