"Φέτος αισθάνομαι πολύ τυχερή, γιατί και στην παράσταση της Κατερίνας και στον Ματωμένο Γάμο είχα πολύ μεγάλη ελευθερία, δημιουργικότητα και εμπιστοσύνη. Αυτό που έδωσε την ευκαιρία να μπω και μέσα μου και να ψάξω τα πράγματα λίγο πιο προσωπικά. Σ΄αυτό συνέβαλε καθοριστικά η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα που «έψαξε» το έργο πιο εσωτερικά και κατάφερε κάτι μοναδικό: ενώ στο μυαλό μας ο Λόρκα είναι ταυτισμένος με όλο αυτό το λυρικό και την ποίησή του, η ποίηση δηλαδή προέχει της σκληρότητας της ιστορίας στη συνείδησή μας, μας προκαλεί να ανακαλύψουμε ξανά το έργο και να μπούμε στον σκληρό πυρήνα της ιστορίας.
Η ιστορία... μπορεί να φαίνεται αρκετά μπανάλ, καθώς μία γυναίκα θέλει δύο άντρες. Ζούμε βλέπεις σε μια εποχή που τα καψουροτράγουδα και οι σαπουνόπερες τα έχουν ευτελίσει όλα. Για μένα, όμως, το παν είναι το πώς κάποιος μιλάει γι΄αυτά τα πράγματα. Και το έργο αυτό μιλάει για την ουσία της ύπαρξης, την ουσία του άλυτου ερωτικού πάθους και το πόσο αυτό ταλανίζει τις ψυχές των ανθρώπων. Μιλάει για το duende τους , για το πώς οι ψυχές των ανθρώπων κατακυριεύονται από αυτό. Σ΄αυτό το έργο βλέπουμε «κυριευμένα» πρόσωπα και με τη δουλειά που κάναμε καταφέραμε να αποκαλύψουμε το βάθος και τη σκληρότητα αυτής της ιστορίας.
Πηγές έμπνευσης... για την πρόβα ήταν από το Melancholia του Τρίερ μέχρι ισπανικό θέατρο και ότι μπορεί να φέρει στο μυαλό την ανάγκη των ανθρώπων να κοιταχτούν στα μάτια και να δοθούν στον άλλον.
Για κάποιο λόγο, οι άνθρωποι είναι αδύναμοι να αφεθούν στην επιθυμία και στο ένστικτό τους. Για μένα γι΄αυτό ακριβώς μιλάει το έργο. Για την οδυνηρή επιθυμία να μην αφήνεσαι στο ένστικτό σου. Αν δεν το κάνεις αυτό επέρχονται οδυνηρές συνέπειες. Και στο έργο βλέπουμε πως η νύφη και ο Λεονάρντο θα μπορούσαν να έχουν φύγει πολύ πριν το γάμο. Να μην έχει παντρευτεί κανείς τους. Όμως οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες τους πιέζουν τόσο πολύ που τους αναγκάζουν να καταπιέσουν την προσωπική τους επιθυμία και να μπουν σ’ ένα πρέπει κοινωνικό. Και αυτό δεν αντέχεται. Γιατί όταν οι ψυχές βασανίζονται και το πάθος είναι τόσο βαθύ, δεν γίνεται να καταπιεστεί.
Επίλογος... Καλύτερα να πεθάνεις και να χύσεις όλο το αίμα σου, παρά να πεθάνεις και να το ‘χεις σάπιο μέσα στις φλέβες σου». Αυτό τα λέει όλα."
Γεωργία Οικονόμου
([email protected])
