Νομίζεις πως το μαύρο δάκρυ που έχει ρίξει η Τζένιφερ Λόπεζ στο "Αmerican Idol" είναι τυχαίο; Κάτι ξέρει η Jlo που κλαίει και οι ψυχολόγοι την υπερασπίζονται αφού τα δάκρυα μπορούν να κάνουν πραγματικό καλό στην υγεία και ψυχοσύνθεσή σου.
Οι ιστορικοί των δακρύων, τονίζουν πως οι άνθρωποι, οι άντρες κυρίως σταμάτησαν να κλαίνε στη διάρκεια και μετά το πέρας των 2 παγκόσμιων πολέμων που μεσολάβησαν. Η φρίκη του πολέμου πέρασε στο DNA τους και τους έκανε να μην χύνουν πλέον ούτε δάκρυ παρά μόνο εκεί που με ασφάλεια μπορούν να το κάνουν: στην απώλεια ενός γονιού, όταν γίνονται πατεράδες ή στο γήπεδο που έχασε η ομαδάρα τους.
Για εμάς τις γυναίκες ο δρόμος ήταν ευκολότερος αφού όλοι περίμεναν πως θα κλάψουμε σε γάμους, γιορτές, ρομαντικές κομεντί, στα κατορθώματα των παιδιών μας. Κάπως έτσι ξεκίνησε η παραφιλολογία που συνέδεε τα δάκρυα με την αδυναμία. Ειδικά, από τότε που οι γυναίκες κατέκτησαν το χώρο εργασίας δυναμικά, απέφευγαν να κλαίνε γιατί πίστευαν πως έτσι δήλωναν αδύναμες.
Είναι όμως τα δάκρυα σημάδια αδυναμίας;
Η Τζένιφερ Λόπεζ ως κριτής στο American Idol ξέσπασε σε κλάμματα όταν αποκλείστηκε ένας από τους αγαπημένους της συμμετέχοντες. Θα φανταζόμασταν λοιπόν πως τα δάκρυα αποτελούν μια φυσική λειτουργία που βγαίνει από μέσα μας πανεύκολα. Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Έχουμε πλέον ενοχοποιήσει το κλάμα δημοσίως λες και ντροπιάζουμε τους γύρω μας. Όταν μάλιστα τα δάκρυα μας ξεφεύγουν δημοσίως, τόσο πιο δύσκολη η διαδικασία επειδή πιστεύουμε πως δείχνουμε την αδυναμία μας έτσι.
Ειδικά για τα άτομα εκείνα που δεν το συνηθίζουν, το να κλάψουν δημοσίως έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και από το να μοιραστούν τα μεγαλύτερα μυστικά τους σε κοινή θέα. Κι αυτό γιατί το κλάμα έρχεται ξαφνικά, σαν έκπληξη και μπορεί να σε ανακουφίζει αλλά ταυτόχρονα ξεκλειδώνει κάτι που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως μας επηρεάζει τόσο.
Μέσω των δακρύων δεν εξωτερικεύουμε μόνο το αίσθημα της θλίψης αλλά ένα μείγμα συναισθημάτων όπως η μετάνοια, η λύπη, οι ενοχές. Για παράδειγμα, όταν κάποιος πεθαίνει, δεν κλαίμε απλά επειδή λυπόμαστε. Ταυτόχρονα, νιώθουμε φόβο μπροστά στο γεγονός του θανάτου ενώ εξωτερικεύουμε με τα δάκρυα και το θυμό που έχουμε.
Όταν πάλι κλαις σε ένα γάμο ή σε μια ρομαντική κομεντί για την αληθινή αγάπη που θριαμβεύει, δεν το κάνεις μόνο από χαρά αλλά και και για τις δικές μας συναισθηματικές πληγές του παρελθόντος ή του παρόντος ή για αυτό που προσδοκάμε να συμβεί και σε μας: την αγάπη!
Όταν κλαις για τα σπουδαία κατορθώματα του παιδιού σου, είναι δάκρυα ανακούφισης για την καλή εξέλιξη των πραγμάτων και συνάμα θαυμασμός αλλά και θλίψη για το παιδί σου που συνειδητοποιείς πως μεγαλώνει ενώ ταυτόχρονα, θυμάσαι και τις δικές σου επιτυχίες ως παιδί.
Κλάψε κλάψε:
Τελικά, το κλάμα είναι ένα συνονθύλευμα όλων αυτών των δυναμικών συναισθημάτων που ξεπλένονται μέσα από τα δάκρυα και μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα που εκφράσαμε τόσο ανοιχτά το τι συμβαίνει εσωτερικά. Φυσικά, κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μέτρο στην έκφραση των συναισθημάτων του και φτάνει μέχρι εκείνο το σημείο που αντέχει.
Πάντως, ακόμα και οι ψυχοθεραπευτές, παροτρύνουν τους ασθενείς τους να εξωτερικεύσουν τα αισθήματά τους μέσα από το κλάμα. Μέσα από τα δάκρυα, φεύγουν τα ταμπού και τα εμπόδια που βάζουμε στον εαυτό μας.
Μέσα από τα δάκρυα αναγεννιόμαστε και κάνουμε ανακωχή με τα αισθήματά μας. Όσο πιο πολύ αποφεύγεις το κλάμα, τόσο περισσότερο σου προκαλεί μπελάδες και σε στοιχειώνει. Αν απενοχοποιήσεις τα αρνητικά συναισθήματα και τους δώσεις χώρο να ξεσπάσουν μέσα από τα δάκρυα, θα μειώσεις και την έντασή τους. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, θα δώσεις την ανάλογη αξία και στα θετικά συναισθήματα, που τείνουμε να μειώνουμε, επειδή απλά κουκουλώνουμε και τα αρνητικά. Άλλωστε, για να αξιολογήσεις το καλό πρέπει να έχεις επίγνωση και του κακού.
Κατερίνα Π.
