Aπό τη ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΩΣΤΟΡΡΙΖΟΥ
Ο Σταμάτης Κραουνάκης δεν επαναπαύεται ποτέ και με τίποτα. Ανατρεπτικός, διονυσιακός, χειμαρρώδης, μιλάει για τους νέους, τις δολοφονίες, την τηλεόραση και την πολιτική.Δέκα χρόνια Σπείρα-Σπείρα...
«Νομίζεις ότι είναι καλό αυτό; Δουλειά, δουλειά, δουλειά Ανησυχία, ανανέωση, πανικός. Στα όρια πολλές φορές! Στην αφραγκία πάρα πολλές φορές! Εγώ καμαρώνω που έχουμε δώσει στο χώρο άξιους ανθρώπους και τεχνίτες και, κυρίως, το γεγονός ότι δεν έχουμε βαρεθεί ακόμα. Πάντα υπάρχει ένα επόμενο όραμα, το οποίο μας κινητοποιεί. Τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το επόμενο όραμα είναι το επόμενο έργο μας».
Προς το παρόν, όμως, το τρέχον είναι η παράσταση «All that μπαζζζ» στην «Αθηναΐδα». Μιλήστε μας γι’ αυτό.
«Η εποχή, τα γεγονότα, η δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και όχι μόνο η χώρα, ο πλανήτης μας, πήγαν στο θέμα αυτό, του φαντασιωσικού φινάλε του κόσμου. Ήταν ένα θέμα που μας οργάνωσε πολύ δυναμικά και στα αστεία και στα σοβαρά μέρη της παράστασης. Θα μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι ήταν ίσως η πρώτη φορά που έπαιξε πολύ μεγάλη σημασία η άποψη και η πρωτοβουλία του κάθε παίκτη. Κάθε άτομο της παράστασης στην ιστορία αυτή είχε να προσθέσει κάτι προσωπικό. Αυτό δεν μπορώ να πω ότι δεν βοήθησε, αλλά πολλές φορές μας έτρωγε πρόβες».
Πώς θα περνούσαμε, λοιπόν, την τελευταία μας νύχτα στον κόσμο;
«Όπως περίπου θα ήταν ένα τέτοιο βράδυ. Στην αρχή θα κλαίγαμε που δεν θα ξαναδούμε ο ένας τον άλλο. Καθώς θα ξεκινούσε αυτή η νύχτα όμως, που δεν θα είχε ξημέρωμα, σίγουρα θα μπαίναμε σ’ ένα διονυσιασμό, σε μια ερωτική διάθεση. Νομίζω ότι ήμασταν μέσα στην εποχή. Τα γεγονότα στις αρχές Δεκεμβρίου στην ελληνική αλλά και την παγκόσμια πραγματικότητα μας δικαίωσαν».
Και πώς μπορεί να ξεμπαζώσει κανείς;
«Η πίστη από τη μία. Η συνείδηση του πού βρισκόμαστε, τι ψηφίζουμε, τι διαλέγουμε για ζωή μας».
Το πιο παράλογο που ζήσατε τον τελευταίο καιρό;
«Οι δολοφονίες. Αυτό που πραγματικά είναι άθλιο είναι με πόσο εύκολο τρόπο πάμε να σβήσουμε με μια γομολάστιχα τα γεγονότα ή να τα κάνουμε να φανούν λιγότερα απ’ όσο είναι. Το ότι μέσα στην άσφαλτο δολοφονήθηκε ένα παιδί 15 ετών και αυτό το πράγμα ένα μήνα σχεδόν από την ημέρα που έγινε είχε ξεχαστεί ?και όλοι έχουμε βοηθήσει να ξεχαστεί είναι επικίνδυνο».
Τι έχετε να πείτε στους νέους που βγήκαν στους δρόμους;
«Ήταν σίγουρο ότι θα έρθει αυτή η στιγμή, διότι, εδώ που τα λέμε, η γενιά αυτή που βγήκε στους δρόμους δεν μπορεί να πάρει το ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Δεν της λείπει το ψωμί. Στη γενιά αυτή, αν πάρεις άλλο παπούτσι από αυτό που φοράει μάρκα, μπορεί να σ’ το φέρει στο κεφάλι. Τα 15άχρονα αυτά δεν είναι των 700 ευρώ. Γίνονται των 700 ευρώ πολίτες μόλις μπουν στη ζωή. Το θέμα είναι ακριβώς το κενό αυτό. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν να πολεμήσουν για τίποτα. Γεννήθηκαν μέσα σε οικογένειες οι οποίες τους τα πρόσφεραν όλα, εκτός από ένα βασικό: την πίστη για το αύριο».
Δεν παρακολουθείτε τηλεόραση δηλαδή;
«Καθόλου!».
Ούτε δελτία ειδήσεων παρακολουθείτε;
«Βλέπω την Πρώτη γραμμή μόνο κάθε πρωί».
Σίριαλ βλέπετε;
«Όχι, από πεποίθηση. Δεν βλέπω σίριαλ, γιατί δεν έχω χρόνο να δω».
«Το Αλ Τσαντίρι Νιουζ»;
«Όταν προλαβαίνω...».
«Χ-Factor» βλέπατε;
«Όχι».
Τραγούδια στην Κέλλυ, όμως, θα γράψετε.
«Είναι μια κοπέλα που μου έφερε ο Μουρατίδης;».
Συναντηθήκατε;
«Βέβαια, ήρθε στην παράσταση».
Λοιπόν, θα της γράψετε;
«Ναι. Μου αρέσει η φωνή της και είμαστε σε κάποια συνεννόηση, αλλά δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ».
Σας έχει γίνει πρόταση για κριτική επιτροπή σε talent show;
«Ναι και με πολλά χρήματα, αλλά πάντα αρνιόμουν».
Γιατί;
«Πρέπει να σας πω την αλήθεια. Όντας ηγέτης μιας τόσο περιπετειώδους και πιστής στην τέχνη ομάδας, θα ήταν σαν να υπηρετούσα δύο θεούς, αν έβγαινα στην τηλεόραση να κάνω τον κριτή σε ένα αντίστοιχο τηλεοπτικό παιχνίδι. Τι θέλω να πω; Να παίζω εβδομαδιαία σ’ αυτή την κρίση είναι κάπως σαν να βάζεις τον εαυτό σου σε δύο ρόλους που ο ένας χτυπάει τον άλλο. Δεν ήθελα να δώσω αυτή την εντύπωση σε κανέναν και κυρίως στον εαυτό μου».
Ωστόσο, ο κόσμος, αν και διαμαρτύρεται για το επίπεδο διάφορων εκπομπών, δείχνει να ανταποκρίνεται στα μοντέλα της τηλεόρασης.
«Μην ξεχνάτε ότι η τηλεόραση ξαναταΐζει με τα τηλεοπτικά υποπροϊόντα μέσα από τα μεσημεριανά, τα πρωινά, το πώς σαπορτάρει το ένα κανάλι τον εαυτό του. Ξαναταΐζοντας τα πράγματα. Ο Λάκης δεν είναι μόνο η τηλεθέαση που έχει, αλλά ότι επόμενη μέρα όλα τα μεσημεριανά θα παίξουν την εκπομπή. Άρα αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος. Δηλαδή, υπάρχει μια ενδοκυκλωματική υποστήριξη των εκπομπών και των καναλιών. Το καταλαβαίνω ότι αυτό γίνεται για λόγους τηλεοπτικής τροφής και ότι πρέπει να φορτώνουμε και να έχουμε πρόγραμμα. Δεν βλέπω καμία πρωτοτυπία. Μια άλλη γωνία, μια άλλη λογική. Όχι τίποτα».
Όταν νευριάζετε, τα σπάτε ή είστε ήρεμος;
«Τα σπάω. Προτιμώ έναν καβγά από το να πάθω καρκίνο».
Τι λείπει από τη ζωή σας;
«Άμα πω τίποτα, θα είναι ύβρις. Πολλές φορές οι διακοπές».
Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε πέντε χρόνια;
«Πιο γέρο. Ξέρετε, όσο γερνάω, τόσο τρελαίνομαι μην πάθω Αλτσχάιμερ ή εγκεφαλικό πάνω σε νεύρα».
Κάνετε απολογισμούς; Σκέφτεστε τι έχετε καταφέρει μέχρι σήμερα;
Τώρα πια όχι, γιατί το τι έχω κάνει μέχρι σήμερα μου δίνει πια αρκετά χρήματα, ούτως ώστε να κάθομαι και να μη δουλεύω. Άρα, δεν θέλω να το σκέφτομαι. Αφήνω μόνο να μου δίνει τα χρήματα αυτά για να έχω την ελευθερία να σκέφτομαι πράγματα που δεν θα σκεφτόμουν αν ήμουν υποχρεωμένος να ακολουθήσω μια ατμόσφαιρα καριέρας».
Αν κρατούσατε μια πέτρα, τι θα σημαδεύατε;
«Την τηλεόραση».
Γιατί;
«Γιατί είναι ένα πράγμα που το λέει από μόνο του. Είναι μακριά από την πραγματικότητα. Δείχνει την πραγματικότητα που θέλει, αυτήν που επιλέγει ο καναλάρχης, την αισθητική που επιλέγει ο καναλάρχης».
Τι θα ρωτούσατε τον εαυτό σας;
«Τι θες, ρε μαλάκα, και κάθεσαι ακόμα εδώ χάμου;».
Και η απάντηση ποια είναι;
«Όσο η ζωή προχωράει, τόσο θα είμαι όρθιος!».
Γιατί μαζεύτηκαν τόσα μπάζα γύρω μας;
«Γιατί το ανεχτήκαμε, νομίζω. Αυτό είναι πια θέμα της ανοχής των λαών, της ανοχής των ψηφοφόρων, της ψευδαίσθησης, του πλαστικού χρήματος. Το χρήμα έπαψε να έχει την αξία που είχε, δεν έχει αντίκρισμα το χρήμα που κυκλοφορεί με το χρήμα που υπάρχει κ.λπ. Αυτά τα λένε οι επιστήμονες. Κοιτάξτε, κάθε φορά που το κεφάλαιο βρίσκεται σε μεγάλη απόγνωση αφαιρεί πληθυσμούς! Αυτό είναι παλιό κόλπο, όχι τωρινό. Την ώρα που έρχεται σε κρίση το κεφάλαιο... παίρνει κεφάλια!».
Δεν είναι όμως απαραίτητα τα μπάζα; Γιατί ξαναχτίζουμε πάνω σ’ αυτά;
«Αυτό είναι μια δικαιολογία, γιατί όταν ισοπεδώνεις μια πόλη με μια διαταγή, σίγουρα θα χτίσουν την καινούργια. Το θέμα είναι ότι έχουν μείνει πια μόνο τα μπάζα. Είναι παντού μόνο μπάζα. Δεν βλέπουμε την καινούργια πόλη. Ούτε την καινούργια ιδέα ούτε το καινούργιο αίσθημα ούτε τον καινούργιο άνθρωπο... Πατάμε όλοι επάνω σε μπάζα».
Πώς είδατε την επίθεση του Λαζόπουλου στη Μιμή Ντενίση;
«Μέσα σ’ ένα τρέχον γεγονός, όπως είναι η τηλεόραση, το ότι υπάρχουν πράγματα που καμιά φορά κανείς μπορεί να υπερβάλει, να κουράσει ή να το παρακάνει είναι λογικό. Ο Λάκης είναι ένας αυθόρμητος άνθρωπος, δεν κρύβει λόγια. Από την άλλη, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Λάκης έχει μια ζυγαριά εσωτερική, με την οποία μπορεί και καταλαβαίνει και εκφράζει το μέσο όρο. Αυτό του το αναγνωρίζω».
Θα ασχολιόσασταν με την πολιτική;
«Ούτε κατά διάνοια, γιατί είναι υποχρεωτικό από τη στιγμή που θα ασχοληθείς με αυτό το θέμα να έχεις υποβληθεί σε δύο βασικά προβλήματα: στην υποκρισία και στο ψεύδος».
