Με μια καριέρα πολλών χρόνων πια, από τους πρώτους στις σατυρικές παραστάσεις και εκπομπές ο Γιάννης Ζουγανέλης μιλάει πάντα μέσα από την ψυχή του. Πρόσφατα βίωσε μια υλική απώλεια που το στοίχισε πολύ. Το σπίτι του στον Βαρνάβα καταστράφηκε ολοσχερώς από τη μεγάλη φωτιά της Αττικής και ο ίδιος μιλάει και για αυτό στο, Ανδρέα Θεοδώρου στο Λοιπόν που κυκλοφορεί.

«Έπαθα μια ολοσχερή καταστροφή σε μια πολύ ωραία περιοχή που βρισκόμουν κοντά δάσος, αλλά δεν ήταν δασική. Καταστράφηκε το σπίτι μου, έχασα σημαντικά αντικείμενα, ένα βεστιάριο με θεατρικά κοστούμια, παρτιτούρες 50 χρόνων και ανέκδοτα έργα και έναν πίνακα του Κόντογλου που τον αγαπούσα πολύ. Δεν θέλω να κάνω τον καλό αυτό με αυτό που θα πω όμως είναι η αλήθεια.

Εγώ, δεν είμαι άνθρωπος της αποταμίευσης, όμως λόγω της κόρης μου αποφάσισα να φτιάξω αυτό το σπίτι από το περίσσευμά μου. Υπήρχαν άνθρωποι που έφτιαξαν το σπίτι τους από το υστέρημά τους και το είχαν σαν μόνιμη κατοικία και τώρα αυτό καταστράφηκε.

Για να λειτουργήσει λοιπόν η πολιτεία στο περιβάλλον πρέπει να προλαμβάνει. Εδώ επαναλαμβανόμαστε πάρα πολλά χρόνια και ταλαιπωρείται πάρα πολύ ο κόσμος. Τη χαρά τη ζωής και την προσφορά της φύσης την έχουμε κάνει πρόβλημα.

Φταίμε κι εμείς, γιατί ανεχτήκαμε τους πολιτικούς και δεν απαιτήσαμε ποτέ τίποτα. Αυτοί που κυβερνούν είναι σοβαροφανείς και θωρακίζονται μέσα στα αμάξια τους. Γιατί να μην είναι ταπεινοί και να μην πιστεύουν στον λαό αυτόν;» διηγείται για την καταστροφή του σπιτού του.

-Όταν συνειδητοποιήσατε τι συνέβη στο εξοχικό σας, ποια συναισθήματα σας κυρίευσαν; Θλίψη, φόβος, οργή;

«Καταρχάς δεν ήμουν εκεί όταν ξέσπασαν οι φωτιές. Ήταν εκεί ο συνεργάτης μου που επέβλεπε το σπίτι τα τελευταία χρόνια. Με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι φεύγει, γιατί πλησίαζε η φωτιά. Όταν το άκουσα λοιπόν αυτό, κατάλαβα ότι το σπίτι μου θα καεί. Ήλπιζα βέβαια ότι μπορεί και να την γλιτώσω, όπως την γλίτωσε ο συνάδελφός μου Παύλος Κοντογιαννίδης που το σπίτι του είναι απέναντι από το δικό μου.

Δυο μέρες λοιπόν μετά που μας επετράπη να πάμε εκεί, ο συνεργάτης μου μου είπε τα μαντάτα. Στεναχωρήθηκα που κάηκε το σπίτι μου, αλλά έχω την άποψη ότι τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας. Γι’ αυτό πρέπει να απαιτήσουμε να μην ξανασυμβούν αυτά.

Πρέπει σιγά σιγά να φεύγουν τα πεύκα τα οποία τα έφεραν οι Ρωμαίοι στην Ελλάδα που είχε μέχρι τότε μόνο κυπαρίσσια, έλατα, πουρνάρια και πλατάνια τα οποία δεν καίγονται. Αν χαθεί το περιβάλλον που είμαστε μέρος του, δεν θα έχουμε τίποτα πια. Είναι ντροπή»

-Το σπίτι θα ξαναφτιαχτεί…

«Εμένα το σπίτι μου καταστράφηκε ολοσχερώς. Χρειάζονται χρήματα ακόμη και για να το μαζέψεις όλο αυτό το πράγμα. Υπάρχει ένας χώρος που τον χρησιμοποιούσα σαν ξενώνα και σκέφτομαι μήπως φτιαχτεί αυτός, για να έχω μια αναφορά να πηγαίνω. Δεν μπορείς ν’ αφήσεις ένα κτήμα 11 στρεμμάτων…»

-Με τη σύζυγό σας Ισιδώρα Σιδέρη, πώς έχετε καταφέρει και είστε ενωμένοι σαν μια γροθιά όλα αυτά τα χρόνια; Ποιο είναι το μυστικό σας;

«Ο σεβασμός, η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, η συνύπαρξη, το παιδί, το βίωμα… Ο κοινός αγώνας που δώσαμε για να φτάσουμε κάπου, η αγάπη και ο έρωτας. Όλα αυτά μαζί. Αντιμετωπίσαμε δυσκολίες, τσακωμούς, διαφωνίες, όχι όμως εντάσεις. Η ένταση δημιουργεί μια κατάσταση εμπάθειας».

-Θα δούμε γάμο με την κόρη σας, Ελεωνόρα και τον Νίκο Συρίγο;

«Δεν ξέρω. Θέλω να είναι ευτυχισμένη και να περνάει καλά! Είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα, αγαπάει το αντικείμενό της, προσπαθεί και το καλυτερεύει. Έχω γνωρίσει μεγάλους δημοφιλείς καλλιτέχνες, έχω μιλήσει σαν παιδάκι επί ίσοις όροις στη Μύκονο με τη Μαρία Κάλλας και παρά το μέγεθος τους ήταν ταπεινοί».

-Το πέρασμα του χρόνου σας αγχώνει;

«Δεν μπορώ να πω ότι δεν το σκέφτομαι, αλλά δεν με απασχολεί τόσο που να με αναιρεί. Έχω κλείσει 67 είμαι στα 68 και επειδή ήμουν χρόνια δάσκαλος, πάντοτε λέω πως η νεανικότητα είναι η σχέση που έχει το πρόσωπο με την εγρήγορση τη δημιουργική. Το γήρας είναι μια κατάσταση που μπορεί να μην σε πιάσει αν είσαι δημιουργός. Εντάξει η φθορά υπάρχει, αλλά πάλι με την εγρήγορση προσπαθείς να την ξεπερνάς».