Ο λόγος για τον Χρήστο Ζαμπούνη που στην ερώτηση για το αν μετάνιωσε που στο βιβλίο του «Ιστορίες ενός Παιδήλικα» προέβη σε πολύ προσωπικές αποκαλύψεις ανέφερε: «Ήταν μια διαδικασία ενδοσκόπησης και ψυχοθεραπείας. Όταν μας συμβαίνει ένα κακό -σ” εμένα έτυχαν πολλά μαζεμένα- υπάρχουν πολλοί τρόποι αντιμετώπισης: κατάθλιψη, εξάρτηση από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, αυτοκτονία. Επειδή έχω προϋπηρεσία στις δυσκολίες, μπόρεσα να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη γράφοντας. Αντίθετα, την προηγούμενη φορά, όταν είχα ένα δύσκολο χωρισμό με τη μητέρα της κόρης μου στη Γαλλία, κι εκείνη εξαφανίστηκε με το παιδί την Αμερική, έπεσα στα ναρκωτικά. Τα έκοψα όταν ξαναβρέθηκε το παιδί. Ήταν μεγάλο μάθημα.»
Η εξάρτηση του αυτή κράτησε δυο χρόνια, μέχρι να βρεθεί το παιδί…

Διευκρινίζει μάλιστα αναφορικά με το βιβλίο του πως «Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα κάνουν τον έξυπνο αποκαλύπτοντας τα μυστικά άλλων. Είναι πολλά κεφάλαια που δεν συμπεριέλαβα, επειδή η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη να τα αποδεχτεί. Δίστασα να γράψω για τα ναρκωτικά, θα μπορούσα να μην το κάνω, καθώς ζούσα στη Γαλλία και δεν γνώριζε κανείς ότι έκανα χρήση κοκαϊνης, πλην των οικείων μου. Το έβαλα, τελικά, γιατί έστω κι ένας από τους χιλιάδες αναγνώστες να έλεγε «πώς τα σταμάτησε αυτός, ας το κάνω κι εγώ».