Ο λόγος για τη Νάντια Μοουρούζη που από το 2013 ζει μόνιμα στο Παρίσι με το σύζυγό της και μιλώντας σε εβδομαδιαίο περιοδικό μίλησε για τα γεγονότα του Παρισιού και ανέφερε πως η ίδια ήταν πολύ τυχερή.

Μάθε γιατί από τη διήγησή της.

«Παρασκευή 13 Νοεμβρίου, ένα βράδυ ασυνήθιστα ζεστό, στον πιο ζεστό Νοέμβρη που έχει καταγραφεί στην ιστορία του Παρισιού. Εστιατόρια και καφέ γεμάτα μέσα-έξω, οι άνθρωποι ξεφάντωναν σαν να 'θελαν να γιορτάσουν την αναστολή του χειμώνα. Μια-δυο ώρες πριν από το μακελειό, βρίσκομαι 50 μέτρα απέναντι από το Bataclan, στα εγκαίνια μιας έκθεσης ζωγραφικής. Οκτώ και κάτι θα ήταν όταν ξεκίνησα με τα πόδια να γυρίσω στο σπίτι.

Καθ' οδόν, κάθισα στην ταράτσα ενός καφέ που ήταν γεμάτη. Θα ήταν περίπου 11 όταν σηκώθηκα σιγά σιγά και γύρισα σπίτι περνώντας τον ήσυχο Σηκουάνα. Την ώρα που έμπαινα στο σπίτι χτυπούσε μανιασμένα το τηλέφωνο. Ήταν ο μπαμπάς μου από την Αθήνα, ανήσυχος, που πρώτος μου μίλησε για το μακελειό.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω και βάλθηκα να δω τι συμβαίνει. Η φρίκη ήταν πραγματικότητα. Τα αρχικά 12 θύματα έγιναν γρήγορα 28 κι ύστερα 129... Σάββατο πρωί στο κέντρο, δρόμοι ήσυχοι, ηρεμία μουδιασμένη, θλίψη βαθιά για τ' αθώα θύματα.

Κλειστά τα μουσεία, οι λαϊκές, τα μεγάλα καταστήματα, απαγορεύτηκαν οι δημόσιες συγκεντρώσεις. Για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αναιρούνται στη Γαλλία και τα τελευταία προσχήματα προσωπικής ελευθερίας.

Η ελευθερία λόγου, το απόρρητο της συνομιλίας και το άσυλο της κατοικίας καταργούνται. Η ζωή όμως δεν σταματάει. Το μετρό και τα λεωφορεία είναι πάλι γεμάτα, τα μουσεία και τα θεάματα λειτουργούν και πάλι, οι Παριζιάνοι δεν φοβούνται...».