Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ
Πώς είσαι αυτόν τον καιρό, Μάντυ;
«Αισθάνομαι τυχερή που βρίσκομαι σε ένα τόσο επιτυχημένο σίριαλ, όπως τα "Μυστικά της Εδέμ". Στις εποχές που διανύουμε είναι τύχη και ευλογία να δουλεύεις. Μια συνεργασία για δεύτερη φορά με την Έλενα Ακρίτα και τον Γιώργο Κυρίτση... νιώθω "σαν στο σπίτι μου". Με προσέχουν, νιώθω οικεία, χαλαρά, σίγουρη. Η επιτυχία δεν μου παίρνει τα μυαλά, γιατί δεν είμαι 20 χρόνων πια. Είμαι συνειδητοποιημένη. Όταν τελειώνει η δουλειά μου, αρχίζει η ζωή μου και το αντίστροφο. Η επιτυχία δεν γίνεται το κέντρο του κόσμου και της ημέρας μου».
Τι άνθρωπος είσαι;
«Με βλέπω με καλό μάτι. Με αγαπάω. (Γέλια.) Στη δουλειά και τη ζωή μου δεν αλλάζει κάτι, εμένα "κουβαλάω". Τα πράγματα διαχωρίζονται, γιατί σε κάθε χώρο έχεις ανάλογη συμπεριφορά. Υπάρχουν κανόνες που πρέπει να ακολουθείς και δεν κάνω το ρόλο μου ζωή μου! Δεν ξεμυαλίζομαι, δεν παρασύρομαι από την γκλαμουριά, την πλευρά αυτή της δουλειάς μου που έχει να κάνει με την προβολή. Όλο αυτό είναι εφήμερο και όχι η ουσία. Όσο μεγαλώνω, γίνομαι αφαιρετική στα πράγματα. Σ’ αυτό επενδύω. Είμαι 10 χρόνια στο χώρο και όταν ξεκίνησα, υπήρχε αγωνία, λαχτάρα να με αποδεχθούν, να αποδείξω, να υπάρξω. Μου φάνταζε μεγάλο, αλλά σιγά σιγά ήρθε στις πραγματικές του διαστάσεις. Ξεκίνησα "λευκή σελίδα", με όνειρα και όλα να είναι... στο περίπου».
Κάνεις όνειρα για σένα;
«Έχουν να κάνουν με την προσωπική μου ζωή. Να με "δω" να είμαι καλά. Στη δουλειά δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κάνω όνειρα. Γενικά, δεν κάνω μακροπρόθεσμα όνειρα και σκέψεις. Ζω το τώρα, γιατί αυτό υπάρχει. Ούτε το χθες ούτε το αύριο. Αντιμετωπίζω τα πράγματα τη στιγμή που μου έρχονται. Ζυγίζω, βλέπω κι αν θέλω, αποφασίζω πώς θα κινηθώ. Έχουν έρθει καλά τα πράγματα στη δουλειά μου. Αν ήθελα να είχα δουλέψει το τριπλάσιο, θα το είχα κάνει. Επέλεξα να μην το κάνω, γιατί προείχε για μένα να ζω τη ζωή μου. Θέλω χρόνο να σκέφτομαι και να ζω. Το έχω ανάγκη, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να λειτουργήσω πουθενά. Δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω τη δουλειά να με κάνει υποχείριό της, να δουλεύω τόσες ώρες και να μη ζω, να μη χαίρομαι τους ανθρώπους μου, τον ήλιο, τη θάλασσα. Θέλω να είμαι "καθαρή" με τον εαυτό μου. Δεν μπορεί να αρέσουμε σε όλους».
Με ποιον μοιράζεσαι τις ανησυχίες, τους φόβους, τους προβληματισμούς σου;
«Με δικούς μου ανθρώπους, την οικογένειά μου και λίγους φίλους. Έχω δύο φίλες που είναι καλλιτέχνιδες και ό,τι αφορά τη δουλειά το μοιράζομαι μαζί τους, γιατί χρειάζεται να υπάρχει απέναντί σου ένας άνθρωπος που θα νιώσει, θα καταλάβει, επειδή υπάρχει κοινός κώδικας. Μια φίλη που είναι άσχετη δεν μπορεί να καταλάβει».
Ποιος καταφέρνει να σε επηρεάζει;
«Αν έχω αποφασίσει κάτι, το μοιράζομαι μόνο και μόνο για να το πω. Ακούω γνώμες" γιατί μπορεί να μου δώσουν μια άλλη οπτική που δεν είχα σκεφτεί».
Μέσα από τη δική σου ματιά πώς βλέπεις το lifestyle της εποχής μας;
«Δεν με απασχολεί, απέχω πάρα πολύ. Έχει μπει στη ζωή των ηθοποιών, αλλά τι πάει να πει lifestyle; Είναι ένα πράγμα που πρέπει να το "φορέσεις" και να κινηθείς πάνω σ’ αυτό. Δεν έγινα ηθοποιός για να γίνω fashion icon. Κάνω τη δουλειά μου και επιστρέφω στην καθημερινότητά μου. Αν το εξώφυλλο έχει λόγο, θα το κάνω, όχι αυτοπροβολή χωρίς λόγο. Εκτίθεμαι μόνο μέσα από τη δουλειά μου και όχι από την προσωπική μου ζωή. Αν είχα επιλέξει να το κάνω, θα είχε γίνει, είχα την ευκαιρία».
Τι φοβάσαι;
«Έχω πολλούς φόβους. Ένας μεγάλος, κλισέ φόβος, αλλά αληθινός, είναι αυτός του θανάτου και της αρρώστιας. Με τρομάζει να αρρωστήσω, να πονέσω και να χάσω δικούς μου ανθρώπους. Έχω και πολλές "χαζοφοβίες", κλειστοφοβία, με πιάνει μια αίσθηση ασφυξίας. Όλα αυτά τα ελέγχω, δεν με επηρεάζουν, δεν μου γίνονται εμμονές».
Πότε θα σε δούμε να ανεβαίνεις τα σκαλιά της εκκλησίας νυφούλα;
«Άγνωστο, δεν ξέρω. Υπάρχει στο μυαλό μας με το σύντροφό μου... θα δούμε. Δεν είχα ποτέ το όνειρο να ντυθώ νυφούλα, δεν με συναρπάζει, δεν μου λείπει αυτό το κομμάτι. Γάμος είναι όταν κάνεις ένα παιδί. Σε ενώνει μια ζωή με τον άλλο κι αυτό έχει σημασία. Το υπόλοιπο κομμάτι είναι τυπικό και γραφειοκρατικό».
Από τη «Βέρα στο δεξί μέχρι τα «Μυστικά της Εδέμ» τι έχει αλλάξει σ’ εσένα;
«Είχα περάσει μια "κρίση" με τη δουλειά κάνοντας ένα διάλειμμα μετά τη "Βέρα στο δεξί". Φέτος κάνω τηλεόραση έπειτα από σχεδόν 2 χρόνια. Επιστρέφω πολύ ευχαριστημένη και μάλλον μου έκανε καλό αυτή η "κρίση", γιατί κατάλαβα τι θέλω από αυτή τη δουλειά. Κάποια στιγμή σε παίρνει η μπάλα όταν δουλεύεις και τα κάνεις όλα μηχανικά. Το απρόβλεπτο και την ανατροπή, στα οποία ο Γιώργος (Κυρίτσης) και η Έλενα (Ακρίτα) μας έχουν συνηθίσει, τα περιμένουμε όλοι ανά πάσα στιγμή».
Πού θέλεις να φτάσεις;
«Δεν θέλω να φτάσω κάπου, δεν έχω τελικό στόχο. Θέλω να εξελίσσομαι, γιατί αυτό μου δίνει προσωπική ικανοποίηση. Οι στιγμές που έχω νιώσει καλά μέσα στη δουλειά, ότι έχω δημιουργήσει κάτι ωραίο, είναι λίγες. Έχω το ανικανοποίητο, γι’ αυτό υπάρχουν αγωνία και θέληση να παίξεις και να ξαναπαίξεις. Δεν τελειώνει ποτέ αυτό... Θέλω να καταφέρω να είμαι καλά προσωπικά, γιατί μόνο τότε θα μπορέσω να λειτουργήσω καλά και μέσα στη δουλειά μου. Με ενδιαφέρει να βρίσκομαι με ανθρώπους σε συνθήκες υγιείς. Βέβαια, εκλείπει σιγά σιγά η ομάδα και ο καθένας είναι για την "πάρτη" του. Να προχωρήσει μόνος του μπροστά και να εκμεταλλευτεί καταστάσεις για να πάει παρακάτω, χωρίς να σέβεται. Αυτό με κουράζει, με ενοχλεί, γιατί εγώ είμαι συνεπής και σέβομαι. Έχω χάσει το πάθος μου από όλο αυτό - έχω πολύ καιρό να παθιαστώ με κάτι».
Υπήρξαν σκηνές που σε έφεραν σε δύσκολη θέση;
«Είναι ρόλος. Το αισθητικό αποτέλεσμα μιας σκηνής που μπορεί να είναι ερωτική με καλή συνεννόηση με το συνάδελφο και το σκηνοθέτη λύνεται. Είναι προσωπικό θέμα για το τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις σε μια ερωτική σκηνή, είναι δύσκολο για τους ηθοποιούς. Είναι μεγάλη έκθεση.
Φυσικά, έχεις το δικαίωμα να πεις "όχι" σε κάτι ακραίο, κι εγώ βάζω όρια».
Ο σύντροφός σου τι σου λέει για τις σκηνές αυτές;
«Όλα καλά. Αποφεύγει να βλέπει τις ερωτικές σκηνές. (Γέλια.) Ευτυχώς, δεν έχω πολλές τέτοιες».
