Yπάρχουν κάποιες ιστορίες που δεν μπορούν να μείνουν κρυφές, αντιθέτως πρέπει να λέγονται στον κόσμο επειδή κρατώντας η μία το χέρι της άλλης βοηθάμε στην εκπαίδευση του. Βοηθάμε άτομα υγιή να καταλάβουν γιατί είναι τόσο σημαντικό να φροντίζουν τον εαυτό τους και να έχουν την πρόληψη ως πρώτο μέλημά τους. Βοηθάμε άτομα που έχουν προσβληθεί από καρκίνο του μαστού να ελπίζουν ότι η δυσκολία τους μπορεί να ξεπεραστεί. Το όραμα είναι να κάνουμε τη διαφορά: μία γυναίκα, μία επιζήσασα τη φορά.
Η Βιβή Μωραΐτη γεννήθηκε με θέμα ακοής και το 2011 ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού. Ωστόσο αντιμετώπισε το θέμα με μεγάλη δύναμη και αισιοδοξία και όπως λέει «Τώρα, που διαβάζω οτι υπάρχουν νέες θεραπείες συνέχεια, υπάρχει και ένα εμβόλιο για τον καρκίνο του μαστού υπό μελέτη, αισιοδοξώ και ναι, νιώθω περισσότερο ασφαλής».
Σήμερα, μιλάει για την περιπέτειά της στο WomenOnly.gr και τη Νικολέτα Μακρή και θέλουμε να πούμε για άλλη μια φορά ότι η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση είναι το όπλο μας για να νικήσουμε τον καρκίνο του μαστού.
Eίσαι μια γυναίκα που διαγνώστηκες με καρκίνο του μαστού. Σε τι ηλικία ήσουν και πώς το αντιμετώπισες όταν σου το ανακοίνωσαν;
Διαγνώστηκα πρώτη φορά τον Μάϊο του 2011. Το ψηλάφισα μόνη μου, και πήγα μετά απο μία βδομάδα στον γιατρό. Ήμουν 28 χρονών και πάρα πολύ μικρή σύμφωνα με τις στατιστικές. Έκτοτε όμως, έχω γνωρίσει και άλλα κορίτσια στην ηλικία μου, που πάλεψαν και εκείνα. Δυστυχώς αυτό το ποσοστό, αυξάνεται. Τι φταίει; Κανείς δεν ξέρει.
Εκείνη την πρώτη φορά, όταν βγήκε το αποτέλεσμα της βιοψίας, περπατούσα στην Τσιμισκή για κάτι ψώνια που έπρεπε να κάνω. Θυμάμαι που άρχισα να περπατάω όλο και πιο γρήγορα μήπως και του ξεφύγω.
Έκτοτε, έκανα μαστεκτομή με άμεση αποκατάσταση, χημειοθεραπείες και ορμονοθεραπείες (τελείωσα τον Φλεβάρη του 2017 τις ορμονοθεραπείες), και δεν αμελούσα τον τακτικό μου έλεγχο.
Δυστυχώς, ανήκω στο ποσοστό των γυναικών που θα νοσήσουν ξανά από καρκίνο του μαστού. Λίγες εβδομάδες αφότου άρχισε η καραντίνα λογώ κορονοϊού, έκανα όπως έπρεπε τον ετήσιο τακτικό μου έλεγχο. Ήμουν εφησυχασμένη, πίστευα πως όλα θα ήταν μια χαρά μέχρι που πήρα τα αποτελέσματα στα χέρια μου. Είχαν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που νόσησα. Δέκα χρόνια εξετάσεων, εθελοντισμού, αγώνων Greece Race for the Cure, κτλ.. Ξεκίνησα να διαβάζω τα αποτελέσματα της αξονικής… Πάγωσα. Πολλαπλές μεταστάσεις… στα αυτιά μου θυμάμαι να ήχεί ενα κλαξόν συναγερμού.
Ειδοποίησα την οικογένεια μου και τις φίλες μου. Έτρεξαν όλοι με τον τρόπο τους. Πήγα σε εναν ιδιώτη ογκολόγο, τον κύριο Παπαζήση. Βιοψία, συμπληρωματικές εξετάσεις κ.τ.λ. Ξαναμπήκα σε σχήμα θεραπείας με ανταγωνιστές CDK4/6 και ορμονοθεραπεία. Τρία χρονια μετά, είμαι καθαρή εδώ και 9 μήνες αλλά συνεχίζω προληπτικά τη θεραπεία.
Έχεις εκ γενετής και ένα θέμα ακοής. Πώς αισθάνθηκες όταν έμαθες ότι έχεις να αντιμετωπίσεις και ένα θέμα καρκίνου;
Ένιωσα αγωνία, πέρασαν από το μυαλό μου σκέψεις περί θανάτου, αγωνίες για τη δυνατότητα συνεννοήσεως, ειδικά στην καραντίνα με τη μασκοφορία. Ήταν ένας αγώνας για να βρεθούν λύσεις. Ευτυχώς, ο ογκολόγος μου και όλη του η ομάδα ήταν απόλυτα εξυπηρετικοί και μέσα στη τεχνολογία. Έτσι, πιάσαμε τα e-mail, πήρα ένα ταμπλετ και με το μολύβι του έδινα στο γιατρό να γράφει, σε ταμεία, όπου χρειαζόταν. Απέκτησα περισσότερο τσαμπουκά θα έλεγα. Δεν γινόταν αλλιώς.
Ποιοι σε στήριξαν; Γνώρισες άλλες κοπέλες μέσα από την περιπέτειά σου που να γίνατε φίλες;
Πρώτα απο όλα είχα πάντα τη στήριξη των γονιών μου, όπως και του αδελφού μου και της γυναίκας του. Πλέον, έχω και έναν ανιψιό σχεδόν τριών ετών, που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.
Ακόμη, όταν πήγα στο Άλμα Ζωής, γνώρισα φίλες ζωής, που μοιραζόμαστε τις αγωνίες μας, τις χαρές μας, τις λύπες μας. Κάποιες «έφυγαν» αλλά είναι πάντα στο μυαλό και την καρδιά μου. Νιώθω πολύ τυχερή για αυτό.
Σε αυτή την περιπέτεια μου κάποιες παλιές φίλες μου ανέβηκαν ακόμα πιο ψηλά στα μάτια μου γιατί με στήριξαν και κάποιες νέες φίλες όχι.
Η στήριξη που λαμβάνεις από το κράτος είναι επαρκής;
Λαμβάνω μια σύνταξη αναπηρική, έχω και το 80% από την επιτροπή που μου επιτρέπει να μην έχω συμμετοχή σε εξετάσεις κτλ. Παρ’όλα αυτά, θυμώνω με το πλαφόν που βάζουν στις εξετάσεις του ΕΟΠΥΥ . Θεωρώ ότι για τους καρκινοπαθείς, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει αυτό το πλαφόν.
Πώς είναι να έχεις επιβιώσει από καρκίνο;
Σου αλλάζει τη κοσμοθεωρία. Επαναξιολογείς πολλά πράγματα. Προσπαθείς να αποβάλεις το άγχος απο τη ζωή σου, αν και πάντα θα φοβάσαι. Ένα λίγο πιο δυνατό «ωχ», σε κάνει να σκέφτεσαι, γύρισε (σ.σ. ο καρκίνος); Αντί να σκέφτεσαι για παράδειγμα ότι απλά είναι ένα πιάσιμο και το «παράκανα με τις δουλειές».
Στην περίπτωση σου διαψεύστηκε αυτό που ξέρουμε όλοι για τα πέντε χρόνια που πρέπει να περάσουν για κάποιον που έχει νοσήσει, προκειμένου να αισθανθεί περισσότερο ασφαλής. Πόσο ασφαλής νιώθεις σήμερα;
Την πρώτη φορά, δεν αισθανόμουν ασφαλής. Είχα τον φόβο από πίσω μου για καιρό. Τώρα, που διαβάζω οτι υπάρχουν νέες θεραπείες συνέχεια, υπάρχει και ένα εμβόλιο για τον καρκίνο του μαστού υπό μελέτη, αισιοδοξώ και ναι, νιώθω περισσότερο ασφαλής.
Φυσικά, δούλεψα και με τον εαυτό μου και με ειδικό, για να φτάσω σήμερα εδώ.
Τι θέλουν να ακούσουν οι επιζώντες από καρκίνο;
Η ελπίδα είναι εδώ. Πρέπει να παλέψουμε και όσες φορές και αν πέσουμε, να σηκωθούμε. Να έχουμε ενα χέρι ουσιαστικό όμως, να κρατιόμαστε. Ακόμα και μεταξύ μας!
Τι έμαθες μέσα από αυτή την περιπέτεια;
Να εκτιμώ περισσότερο τη ζωή, να μην δίνω πλέον σημασία στη γκρίνια, να μην έχω όσο γίνεται άγχος. Είναι ωραίο να υπάρχει καλή παρέα, να πηγαίνεις για κανένα ουζάκι και να αγαπάς τη ζωή.
Ποιο είναι το μήνυμα σου στις αναγνώστριες του WomenOnly;
Κορίτσια, να μην αμελείτε τον προληπτικό σας έλεγχο! Η πρόληψη ειναι η μεγαλύτερη δύναμη που έχουμε. Και ακόμα αν δεν υπάρχουν οικονομικές δυνατότητες, οι κατά τόπους αντικαρκινικοί σύλλογοι (Άλμα Ζωής , ΕΛΛΟΚ, κτλ ) διοργανώνουν προληπτικό έλεγχο, σεμινάρια, στήριξη από ψυχολόγους.
