«Το υπέροχο μου διαζύγιο» είναι ο τίτλος του θεατρικού έργου που ανεβάζεις τον Ιούλιο. Γιατί είναι «υπέροχο» το διαζύγιο της Άντζελας;
Μόνο υπέροχο δεν είναι αυτό το διαζύγιο όπως άλλωστε τα περισσότερα διαζύγια. Ακόμα και στα πιο φιλικά διαζύγια και στα πιο συναινετικά όταν χωρίζεις από έναν άνθρωπο δεν μπορείς να μην επηρεαστείς ψυχολογικά. Η Άντζελα είναι μια παντρεμένη γυναίκα 50 ετών με μια έφηβη κόρη. Κάπου εκεί ανάμεσα στην καθημερινότητα ο άντρας της, της ανακοινώνει ,ότι την εγκαταλείπει γιατί έχει ερωτευτεί μια 25χρονη και θέλει να ζήσει μαζί της καθώς είναι ο έρωτας της ζωής του.
Παρακολουθούμε λοιπόν την πορεία αυτής τη γυναίκας, η οποία δεν έχει δουλέψει στη ζωή της ποτέ, δεν έχει φίλους γιατί ότι παρέες είχε ήταν κοινές με τον σύζυγό της. Βλέπουμε όλη αυτή την μετάβαση μιας γυναίκας που από το «μαζί» – το οποίο προφανώς ήταν προβληματικό καθώς εθελοτυφλούσε και δεν το έβλεπε- βρίσκεται μόνη της με τις διάφορες μεταπτώσεις που βιώνει η ηρωίδα, τις διάφορες φάσεις που περνάει, τα νέα της ραντεβού, τη μοναξιά που νιώθει, τα συναισθήματα που ασχέτως διαζυγίου ή μη όλοι τα βιώνουμε στις σχέσεις. Είναι ένα γλυκόπικρο έργο κυρίως γυναικείο που έχει πολύ χιούμορ αλλά είναι και πολύ συγκινητικό ώρες-ώρες.
Όταν μια γυναίκα μεγαλώνει υπάρχει ο φόβος μέσα της ότι μπορεί ο σύντροφός της να την αφήσει για κάποια νεότερη;
Υπάρχουν γυναίκες που έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση και δεν σκέφτονται τέτοια πράγματα και καλά κάνουν αν θες τη γνώμη μου. Υπάρχουν γυναίκες πολύ ανασφαλείς που δεν το προσπαθούν κιόλας, αφήνονται πολύ εύκολα στη ρουτίνα δηλαδή αφήνουν έναν γάμο να γίνει πολύ βαρετός και τελικά βρίσκονται σε αυτή τη δυσάρεστη θέση να είναι μόνες τους στα 50. Είναι πολύ σκληρό βέβαια αλλά αν δεν έχεις φροντίσει τη σχέση σου δυστυχώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα το κάνει η ίδια η σχέση και πολλές φορές δεν θα έχει καλή κατάληξη.
Πιστεύεις ότι αυτή είναι η φυσική πορεία του πράγματος;
Κάθε σχέση είναι ιδιαίτερη και δεν υπάρχει μια φυσική πορεία για όλες τις σχέσεις. Ας πούμε η φυσική σχέση για τους γονείς μου ήταν να είναι 50 χρόνια μαζί. Τώρα για εμένα η μέχρι τώρα πορεία μου με οδήγησε στο να πάρω δύο διαζύγια. Οπότε δεν μπορώ να πω ποια είναι η φυσική πορεία του πράγματος γιατί ο καθένας φτιάχνει τη δική του ζωή και τις δικές του σχέσεις.
Περνάει κρίση μια γυναίκα στα 50 της;
Έχω την αίσθηση ότι στα 50 είμαστε πιο κατασταλαγμένες.
Μάλλον την περνάμε στα 40…
Ακριβώς, νομίζω την περνάμε νωρίτερα… Από προσωπικής πλευράς δεν νιώθω ότι αισθάνομαι να βάλλομαι από μια κρίση ηλικίας. Κοιτάζοντας πίσω και βλέποντας μια φωτογραφία που ανάρτησα με την μαμά μου πριν τριάντα χρόνια, αισθάνομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει έχω γίνει καλύτερη. Ξέρω πολύ καλά πλέον τι θέλω και τι δεν θέλω και πώς να το διεκδικήσω. Ξέρω τα όριά μου. Είναι περισσότερη η γνώση που σου δίνουν τα χρόνια βεβαίως και εγώ αισθάνομαι πολύ δημιουργική σε αυτή την ηλικία. Δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει θέμα ηλικίας. Η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός.
Σου έχει τύχει να σε προδώσει ο σύντροφός σου για κάποια νεότερη γυναίκα;
Αυτό δεν μου έχει τύχει. Δεν ξέρω ακριβώς πώς είναι αλλά φαντάζομαι ότι είναι πολύ επώδυνο για όποιον και να το περάσει σε μια σχέση είτε είναι άντρας ή γυναίκα. Το να σε εγκαταλείψει ο σύντροφός σου και μάλιστα σε μια ηλικία που εσύ δεν έχεις δημιουργήσει τη δική σου ζωή, όπως τουλάχιστον συμβαίνει με τη δική μου πρωταγωνίστρια στο έργο γιατί ήθελε τη γυναίκα να είναι σπίτι για να είναι κοντά στην οικογένεια, είναι πολύ επώδυνο. Σκέψου ότι αυτή η γυναίκα βρίσκεται στα 50 της εντελώς ξεκρέμαστη.
Για αυτό και παλιά δεν χώριζαν εύκολα οι γυναίκες γιατί εξαρτώνταν απόλυτα από τους άντρες… Η Εdith Piaf είχε πει κάποτε «Να αφήνεις τον άνδρα πριν ακόμη σκεφτεί να σε αφήσει». Ποια είναι η δική σου γνώμη;
Μπορεί στην Edith Piaf αυτό να λειτούργουσε αλλά εγώ δεν λειτουργώ με τσιτάτα στη ζωή μου και με τέτοια μότο. Αν είναι να αφήσεις κάποιον απλά τον αφήνεις να φύγει αλλά όχι για να μην σε αφήσει αυτός πρώτος. Όχι για να μην την πάθεις εσύ δηλαδή.
Στην εποχή μας, πόσο εύκολο είναι να γεννηθεί μια ειλικρινής αγάπη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους;
Έχω την αίσθηση ότι είναι αρκετά δύσκολο να γεννηθεί η αληθινή αγάπη. Βομβαρδιζόμαστε από τόσα πολλά πράγματα που δεν είναι εύκολο να εστιάσουμε σε έναν μόνο άνθρωπο, να τον γνωρίσουμε καλύτερα, να βιώσουμε κοινά πράγματα, να νιώσουμε… Είναι η εποχή μας πολύ της τεχνολογίας. Τα social media και αυτά έχουν μπει πάρα πολύ μέσα στη ζωή μας και έχουν φέρει τα πάνω-κάτω. Όλα γίνονται πάρα πολύ γρήγορα και οι σχέσεις θέλουν χρόνο.
Μεγαλώνοντας γινόμαστε, πιστεύεις, πιο «ψυχροί εκτελεστές συναισθημάτων»;
Σίγουρα δεν ερωτευόμαστε με τη φόρα και το πάθος που ερωτευόμαστε στα 20 μας χρόνια. Άλλωστε θα ήταν και λάθος στα 50 να ερωτευόμασταν έτσι. Μεγαλώνοντας έχουμε μια πιο κατασταλαγμένη σκέψη δεν είναι αυτό το παρορμητικό του νιάτου που αλοίμονο αν περιμένεις στα 50 να σου βγει! (γέλια)
Φαίνεσαι από τις γυναίκες που είναι δυνατές. Υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σου που να λύγισες;
Υπάρχουν πάρα πολλές φορές που λυγίζω και καθημερινά μου συμβαίνει μπορώ να σου πω. Κανείς δεν είναι ατρόμητος, όλοι μας δεχόμαστε πιέσεις στην καθημερινότητά μας, βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας. Εγώ είμαι ευαίσθητος άνθρωπος δεν μπορώ να εθελοτυφλώ όταν βλέπω καταστάσεις που μου βγάζουν το μάτι ,όταν οι γύρω μου δεν είναι καλά. Θα ήθελα πραγματικά όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο να είναι καλά. Μπορεί να ακούγεται λίγο χίπικο αυτό αλλά δεν μου αρέσει η ανισότητα. Είναι πολύ σημαντικό επίσης ότι έχω πολύ καλούς φίλους δίπλα μου. Για εμένα οι φίλοι μου είναι οικογένεια, μια διευρυμένη οικογένεια.
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο;
Την αγένεια! Η αγένεια είναι κάτι που με τσακίζει. Αυτό που ανά πάσα στιγμή μπορεί κάποιος να σε αντιμετωπίσει υποτιμητικά δεν το δέχομαι.
Tι είναι αυτό που κάνει τη καρδιά σου χαρούμενη;
Την καρδιά μου την κάνει χαρούμενη η κάθε μέρα που έρχεται όσο κοινότυπο και αν ακούγεται αυτό. Το ότι ξημερώνει και η επόμενη μέρα με βρίσκει καλά, εμένα, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, το γατί μου, τα πλάσματα που αγαπάω. Αυτά με κάνουν χαρούμενη. Απλά πράγματα αλλά πολύ σημαντικά ταυτόχρονα.
Ξέρω ότι όλοι οι δημοσιογράφοι ρωτάμε αυτή την ερώτηση αλλά νομίζω ότι αξίζει καθώς ήταν κάτι το πρωτόγνωρο αυτό που ζήσαμε. Πώς βίωσες λοιπόν αυτή την περίοδο της καραντίνας;
Το μόνο που είχε σταματήσει στην καθημερινότητά μου ήταν η δουλειά μου. Κατά τ’ άλλα δεν έκανα κάτι διαφορετικό απ’ότι κάνω. Το ότι έμεινα με τον εαυτό μου είναι κάτι που το κάνω πολύ συχνά, άλλωστε, το επιζητώ. Είδα πολλές ταινίες, ήρθα πολύ κοντά με το γατί μου, που το πήρα μωρό και μέσα στην καραντίνα αυτός μεγάλωσε. Και πραγματικά το ευγνωμονώ αυτό το πλάσμα που ήρθε στη ζωή μου.
Πριν από λίγο καιρό έχασες τον πατέρα σου που ξέρω ότι ήσασταν πολύ δεμένοι. Τι δεν θα ξεχάσεις ποτέ από εκείνον;
Εκείνον δεν θα ξεχάσω ποτέ γιατί ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και έχω πάρει τις ευαισθησίες του – έτσι νομίζω τουλάχιστον. Ήταν ο άνθρωπος που με έπαιρνε από το χεράκι και με πήγαινε σινεμά και στη Λυρική Σκηνή. Η μαμά μου με πήγαινε στο θέατρο. Ο μπαμπάς μου με μύησε στη μουσική και στο μπαλέτο. Και οι δύο μου οι γονείς με μύησαν στην τέχνη. Τον θυμάμαι να ακούει όπερα στο σαλόνι μας, ψάχνοντας πάντα να βρει πιο σπάνιες ερμηνείες και ηχογραφήσεις. Δεν αισθάνομαι ότι έχει φύγει ο μπαμπάς μου. Αισθάνομαι πάντως για κάποιο λόγο ότι είναι καλά εκεί που είναι.
Info:
Από την Τετάρτη 8 Ιουλίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00 θα παρουσιάζεται στον κήπο του Θεάτρου «Χυτήριο» η κωμωδία «Το υπέροχό μου διαζύγιο» της Τζεραλντίν Άρον σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, με την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου.
*Ο χώρος του θεάτρου είναι ανοιχτός και τηρούνται με απόλυτη ασφάλεια και πλήρη τήρηση όλοι οι υγειονομικοί κανονισμοί.
