Τι χάνεται μέσα από μια σχέση με τα χρόνια; Είναι ρομαντικός; Τον έχει αλλάξει η πατρότητα; Πόσο εύκολα θα έφευγε από την Ελλάδα; Γιατί έγινε ηθοποιός; Ποια είναι τα σχέδιά του; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα απαντά για το Womenonly ένας από τους πιο γοητευτικούς ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου.

Κύριε Τότσικα, πιστεύετε περνάνε κρίση οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα;

Φυσικά, περνάνε κρίση. Και λόγω της οικονομικής κρίσης και λόγω της τεχνολογίας που έχει βαλθεί να μας μπερδέψει τελείως. Ζούμε σε μια ζοφερή εποχή λόγω των social media αλλά και όλων αυτών που συμβαίνουν στον κόσμο. Έχει χαθεί η επικοινωνία, έχουν αλλάξει οι αξίες, δεν υπάρχουν αντιστάσεις, «φεύγουν» πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και δεν αντικαθίστανται από άλλους. Γενικά είναι μια πολύ σκοτεινή εποχή.

Θα θέλατε δηλαδή να ζείτε σε κάποια άλλη εποχή; Είσαστε από τους ρομαντικούς;

Όλοι έχουμε υπάρξει ρομαντικοί και ενδεχομένως να κρατάμε ακόμα αυτόν τον ρομαντισμό. Απλά λόγω του φόρτου εργασίας δεν προλαβαίνουμε να είμαστε ρομαντικοί στην καθημερινότητά μας.

Πόσο εύκολη είναι η απόφαση ενός ζευγαριού να κάνει παιδί στις μέρες μας;

Το δύσκολο είναι η σκέψη: σε ποιον κόσμο θα φέρεις το παιδί σου. Από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει τα δικά του πλάνα. Εγώ για παράδειγμα πάντα ήθελα να κάνω παιδιά και δεν με ενδιέφεραν υπό ποιες συνθήκες θα έρθουν. Αναμφίβολα, ως πατέρας, έχω ανησυχία ως προς το πώς θα διαχειριστούν τα παιδιά μου τα πράγματα στη ζωή τους. Εγώ από την πλευρά μου θα κάνω το καλύτερο αλλά οι επιλογές θα είναι δικές τους στο τέλος.

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να διαθέτει ένα ζευγάρι για να παραμείνει μετά από χρόνια μαζί και αγαπημένο;

Αυτό είναι τελείως υποκειμενικό. Είναι μια ερώτηση που είναι δύσκολο να απαντηθεί. Θέλω να πω ότι ζευγάρι από ζευγάρι διαφέρει. Έχει να κάνει με το πού σε οδηγούν οι καταστάσεις και πώς εσύ μπορείς να τις ανατρέψεις. Πρέπει να υπάρχει ηθική. Για να μην παρεξηγηθώ - δεν μιλάω για στρατιωτική πειθαρχία. Κάποια πράγματα στην πορεία μιας σχέσης χάνονται. Και είναι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας που μας επηρεάζουν.

Την ημέρα που σας είδα στο θέατρο, στο τέλος του έργου η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου έκλαιγε με λυγμούς. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που την συγκίνησε στο έργο σας;

Σίγουρα δεν ξέρω τι περνάει ο κάθε θεατής και με τι ακριβώς ταυτίζεται όταν παρακολουθεί την παράσταση. Οι «Πνεύμονες» είναι ένα έργο που θεωρώ ότι το κείμενο το έχουμε κατακτήσει σε μεγάλο βαθμό και μπορούμε να το αποδώσουμε πολύ ρεαλιστικά. Είναι ένα πολύ δυνατό κείμενο και παίζει ρόλο ότι έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία. Ουσιαστικά είναι μια αλήθεια που βγάζουμε με τη Βάσω (Καβαλιεράτου) και που πιάνει όλο το φάσμα, όλες τις ηλικίες, όλους τους ανθρώπους. Αλλά αυτή δεν είναι και η επιτυχία; Να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε ένα έργο.

Θεωρείτε τον εαυτό σας κάποιον που ζει και αναπνέει για την υποκριτική;

Με την υποκριτική ασχολήθηκα γιατί την είχα ανάγκη. Αυτό δηλαδή ήθελα να κάνω πάντα στη ζωή μου. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν αν δεν είχα την υποκριτική. Άλλωστε μεγάλωσα μέσα στα θέατρα και στις πρόβες λόγω της οικογένειάς μου.

Ναι, είναι άλλωστε γνωστό ότι προέρχεστε από καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας σας ήταν ηθοποιός, ο αδελφός σας σκηνοθέτης... Πιστεύετε τελικά ότι είναι θέμα γονιδίων;

Δεν ξέρω να σας πω την αλήθεια γιατί δεν ακολουθούν το επάγγελμα πολλά παιδιά ηθοποιών. Αλλά μπορεί και να είναι θέμα γονιδίων. Ίσως με επηρέασε ο τρόπος που ο πατέρας μου έβλεπε την υποκριτική. Την πονούσε πάρα πολύ και μου άρεσε αυτό.

Είσαστε ζευγάρι με τη φωτογράφο Ρούλα Ρέβη και ανήκετε και οι δυο στον ευρύτερο χώρο του θεάματος. Ακούτε τις συμβουλές της;

Βέβαια, πάντα. Πιστεύω ότι όσο περνάνε τα χρόνια πρέπει να αλλάζεις και να γίνεσαι καλύτερος. Να μην μένεις στάσιμος. Και στην ζωή σου και στην τέχνη γιατί ειδικά στην τέχνη αν παγιώσεις κάποια πράγματα τελείωσες. Γενικά είμαι άνθρωπος που ακούει τους άλλους. Τόσο εγώ όσο και η Ρούλα έχουμε καλές βάσεις. Το δύσκολο σε αυτή την εποχή είναι να βρεις έναν άνθρωπο που να είναι αληθινός απέναντί σου και η Ρούλα είναι ακριβώς αυτό. Δεν υπάρχει καμία καλλιέπεια στα πράγματα. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι, αληθινά. Είμαστε ρεαλιστές άνθρωποι δεν προσποιούμαστε.

Πόσο σας έχει αλλάξει η πατρότητα;

Γενικά όχι πάρα πολύ. Αλλά απέναντι στα παιδιά μου προσπαθώ να είμαι εκεί. Τα παιδιά είναι μια δεύτερη ευκαιρία. Ζεις δηλαδή πάλι από την αρχή τη ζωή, ξαναβλέπεις κάποια πράγματα πιο καθαρά, τα οποία μπορεί να τα είχες κάνει λάθος, προσπαθείς να τα διορθώσεις. Είναι ένας συνεχής αγώνας για να κάνεις καλύτερους ανθρώπους, με συνείδηση, ευαισθησία. Και αυτό είναι που έχει χαθεί στον κόσμο και δυστυχώς δεν γίνεται κάτι για να αλλάξει.

Θα αφήνατε την Ελλάδα για μια ενδιαφέρουσα πρόταση από το εξωτερικό;

Εννοείται, το έχω δηλώσει χρόνια τώρα, απλά δεν το λέω πολύ συχνά γιατί την πρώτη φορά που με ρώτησαν αν θα ήθελα να κάνω καριέρα στο Xόλιγουντ πέσανε όλοι πάνω μου. Πάντως, φυσικά και θα πήγαινα στο εξωτερικό για τη δουλειά μου και όχι μόνο στην Αμερική αλλά και σε άλλες χώρες όπως στη Γαλλία και στην Ισπανία. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι συνεργασίες και στο παρελθόν είχα δουλέψει με αξιόλογους καλλιτέχνες όπως ο Bob Wilson, ο Peter Stain. Eίχαμε έρθει πολύ κοντά και με τους δύο. Ξέρετε, αυτό είναι η δουλειά μας, εμπειρίες, συνεργασίες, ανταλλαγή απόψεων, τεχνικές.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;

Αυτή τη στιγμή γυρίζω μια κωμωδία που θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ φρέσκια, και δεν μοιάζει με άλλες δουλειές που έχουν γίνει στο παρελθόν. Είναι μια τηλεοπτική σειρά πιο σύγχρονης απόδοσης που τα αστεία της βγαίνουν αβίαστα - δεν είναι δηλαδή χοντροκομμένα. Η σειρά έχει τίτλο «Για πάντα παιδιά» και θα προβάλλεται στο Open TV (πρώην Έψιλον). Είμαι χαρούμενος που συνεργάζομαι με πολύ αξιόλογους συναδέλφους μεταξύ αυτών είναι ο Νίκος Πουρσανίδης, ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης, η Τζένη Θεωνά και η Έλενα Ασημακοπούλου. Το κλίμα είναι πολύ ευχάριστο και είμαι γενικά πολύ περήφανος για το αποτέλεσμα.

Info: Ο Αποστόλης Τότσικας πρωταγωνιστεί στην θεατρική παράσταση «Πνεύμονες» του Duncan Macmillan μαζί με την Βάσω Καβαλιεράτου στο Tempus Verum - Έν Αθήναις (Iάκχου 19, Γκάζι), σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου.

Παραστάσεις : Πέμ. 9 μ.μ., Σάβ., Κυρ. 7 μ.μ., Τετ. 9 μ.μ.