Ο μόνος λόγος που τα παραπάνω αστεράκια είναι 3 και όχι 4, είναι η ανατροπή λίγο πριν το τέλος. Που είναι απρόοπτη, έξυπνη, αλλά και εκβιαστική. Οχι εξαιτίας του τρόπου που αντιδρά η ηρωίδα, αλλά εκείνου του αστυνομικού - συνείδησή της. Η δική του αντίδραση μοιάζει ουρανοκατέβατη. Αστήριχτη. Χωρίς αδιάσειστα κίνητρα και ξεκάθαρες αφετηρίες. Τέτοια, που δεν σε διαπερνά ως το μεδούλι. Κάτι που οφείλει να κάνει κάθε δράση ή αντίδραση σε ένα τέτοιο φιλμ. Που δεν λειτουργεί με τη λογική ή το συναίσθημα, αλλά με το ένστικτο. Τα σπλάχνα...

Σαν τον Τράβις Μπίγκλ του «Ταξιτζή», η Ερικα Μπέιν της Τζόντι Φόστερ αποκρίνεται στη βία σαν αγρίμι: αμύνεται επιτιθέμενη. Η δική του Νέα Υόρκη - αστική ζούγκλα ήταν κλονισμένη από τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Η δική της, κλονισμένη από την 11η Σεπτεμβρίου και τον πόλεμο στο Ιράκ. Σαν δύο αντικριστά σημεία (άντρας - γυναίκα, αμόρφωτος - μορφωμένη, ασυνείδητος - συνειδητοποιημένη) στην πορεία του ίδιου φαύλου κύκλου, αυτοανακηρύσσονται σε τιμωρούς, υπακούοντας μόνο στα αρχέγονα αντανακλαστικά τους. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Οπως τότε ο Σκορσέζε, έτσι και τώρα ο Τζόρνταν ακολουθεί την ηρωίδα του στις ίδιες (όχι όμως απαράλλαχτες) νυχτερινές διαδρομές, χωρίς να την κρίνει. Κάνοντάς μας αμαχητί συμμέτοχους και συνένοχους στους θριάμβους και στα διλήμματα της. Αφήνοντάς μας τελικά, χωρίς λύτρωση, δικαίωση ή κάθαρση. Εγκλωβισμένους σε έναν αέναο φαύλο κύκλο αναπάντητων, επικίνδυνων ερωτήσεων για τη βία. Που μοιάζει όλο και περισσότερο με αναπόσπαστο κομμάτι του DNA μας.

Ιωάννα Παπαγεωργίου