Μια και έτσι κι αλλιώς η νέα ταινία των Σάσα Μπάρον Κοέν και Λάρι Τσαρλς είναι καταδικασμένη να κριθεί σε συνάρτηση με την προ τριετίας συνεργασία τους, η κριτική αυτή δε θα έχει νόημα αν δεν ξεκαθαρίσω εξαρχής πως θεωρώ το «Μπόρατ» αριστούργημα προορισμένο να παραμείνει σημείο αναφοράς για δεκαετίες.


Ο Μπρούνο είναι ο τρίτος και τελευταίος χαρακτήρας από το -εκ των πραγμάτων, πλέον- θρυλικό τηλεοπτικό show του Κοέν «Da Ali G Show» που αποκτά τη δική του ταινία, και ακολουθεί θέλοντας και μη τον τεράστιο αντίκτυπο που είχε ο Μπόρατ στην ποπ κουλτούρα. Λόγω της διασημότητας του Καζακστανού χαρακτήρα και του συνεπακόλουθου στάτους του Κοέν, η ομάδα αυτή τη φορά δυσκολεύεται εμφανέστατα να συγκεντρώσει το απαιτούμενο υλικό. Σα να κάνεις τηλεφωνική φάρσα και ο στόχος σου να έχει αναγνώριση κλήσης: Την επόμενη φορά θα είναι έτοιμος για σένα.


Οι Κοέν και Τσαρλς επιχειρούν μια ανανέωση στη φόρμα της κωμωδίας τους (ενδεχομένως επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή) αλλά είναι μισοδουλεμένη. Υπάρχουν στιγμές που μοιάζουν έτοιμοι να αποδομήσουν πλήρως όλο τον παραλογισμό στη βάση της δυτικής κουλτούρας: Η πολιτική ορθότητα, το κυνήγι της διασημότητας, τα όρια της προσωπικής ανοχής, όλα πάνε να γίνουν λαμπόγυαλο μπροστά στην ορμή του ωμού ταλέντου του άφοβου και (τολμάμε να το πούμε;) ιδιοφυούς κωμικού Σάσα Μπάρον Κοέν.


Εκεί όμως που ο Μπόρατ δεν τράβαγε φρένο ούτε για δευτερόλεπτο ξεγυμνώνοντας όλη την ασχήμια και τεστάροντας τον κάθε ένα από εμάς, ο Μπρούνο χαμηλώνει τη σάτιρα και επιδίδεται σε μαραθώνιους σωματικού και συχνά προφανούς (άρα ασφαλούς, μες στην ακρότητά του) χιούμορ που άλλοτε οδηγούν σε μεγάλα γέλια, χάρη κυρίως στη χαρισματικότητα του Κοέν, και άλλοτε γκρεμοτσακίζονται στο έδαφος, ιδιαίτερα κατά το αισθητά ξεφουσκωμένο τελευταίο μισάωρο.


Το «Μπρούνο» θα ήθελε (ή θα έπρεπε) να μοιάζει επαναστατικό σε σχέση με το «Μπόρατ», αλλά καταλήγει να επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, συχνά με αναλογίες, ένα προς ένα, αστείων. Καταλήγοντας απλά να μοιάζει μια πιο ραφιναρισμένη εκδοχή του προ τριετίας κωμικού έπους, η οποία δεν είναι ιδιαίτερα συμβατή με τον ψευδοντοκιμαντεριστικό χαρακτήρα του, αφήνοντάς το να αιωρείται σε έναν αμήχανο ενδιάμεσο χώρο. Θα γελάσουμε πολύ, αλλά σε ένα χρόνο από τώρα όλοι ακόμα το «Is nice!» θα θυμόμαστε.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ