Χρειάζεται προσπάθεια για να αντιμετωπίσει κανείς την ταινία του Μαρκ Φόρστερ («Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ», «Quantum of Solace») ολότελα αποκομμένη από τον αρνητικό θόρυβο που είχε προηγηθεί μήνες πριν την κυκλοφορία της στις αίθουσες. Φήμες ότι ολόκληρα σημεία της χρειάστηκε να ξαναγραφτούν και να γυριστούν από την αρχή ή ότι ο προβλεπόμενος προϋπολογισμός κατέληξε να εκτιναχθεί στο ύψος των 200 εκατομμυρίων δολαρίων βιάστηκαν να ξεγράψουν το τελικό αποτέλεσμα ως βέβαιη αποτυχία.

Βλέποντας τον «Παγκόσμιο Πόλεμο Ζ» με δικαιολογημένη επιφύλαξη, το ευχάριστο συμπέρασμα είναι πως η ταινία όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στο ολέθριο hype που την συνόδεψε, αλλά και αποτελεί μια από τις πιο συμπαθείς προσθήκες σε μια ήδη κουρασμένη θεματικά, αλλά όχι και εμπορικά, κινηματογραφική μυθολογία: εκείνη της σαρωτικής επέλασης των ζωντανών νεκρών σε έναν πανικόβλητο πλανήτη, ο οποίος βρίσκεται στο κατώφλι του ολοκληρωτικού αφανισμού.

Τίποτα στην ταινία του Φόρστερ δεν είναι πρωτότυπο ή πρωτοφανέρωτο. Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Μαξ Μπρουκς (γιου του σκηνοθέτη, Μελ Μπρουκς), το σενάριο φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό πολυάριθμες άλλες δημιουργίες του είδους, ακολουθεί μια πεπατημένη πλοκή που κρύβει μηδαμινές εκπλήξεις και αφήνει στο διάβα του αρκετά αναπάντητα ερωτήματα, προτιμώντας μια πιο σχηματική (και επιπόλαια) προσέγγιση σε επίπεδο χαρακτήρων και ιστορίας.

Εκεί που το φιλμ επιδεικνύει τις αρετές του, ωστόσο, φαίνεται να βρίσκεται όχι στη σύλληψη αλλά στην εκτέλεση. Δέκα λεπτά από το ξεκίνημά του και ο Μαρκ Φόρστερ προσφέρει μια αξιομνημόνευτη σκηνή μαζικού χάους στους δρόμους της Φιλαδέλφεια, καθώς λυσσαλέες ορδές από ζόμπι επιτίθενται στους περαστικούς και σπέρνουν τον θάνατο και την καταστροφή.

Από το στιγμιότυπο αυτό, και μέχρι τα πάντα να ολοκληρωθούν βιαστικά σε ένα ομολογουμένως αδύναμο φινάλε, ο «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» απλώνεται στην οθόνη νευρικός, αγωνιώδης και με μερικές άκρως εντυπωσιακές σεκάνς δράσης (όπως η επίθεση στην Ιερουσαλήμ και η αναμέτρηση των επιβατών ενός αεροπλάνου με μια στρατιά από ζωντανούς νεκρούς), αξιοποιώντας τα τρομώδη στοιχεία του, χωρίς να καταφεύγει στις εγγυημένες λύσεις του σπλάτερ, και ρίχνοντας το βάρος του στον παράγοντα της περιπέτειας.

Μπορεί η αίσθηση του οικείου και του πολυΐδωμένου να είναι μια παγίδα από την οποία η ταινία δεν καταφέρνει να ξεφύγει, στην καρδιά ενός μετριότατου καλοκαιριού σε επίπεδο χολιγουντιανών υπερπαραγωγών, εντούτοις, το δημιούργημα του Φόρστερ προσφέρει ηλεκτρισμένη ψυχαγωγία και σύντομες στιγμές δέους, από αυτές που σπάνια συναντά πλέον κανείς στα ανέμπνευστα CGI θεάματα τα οποία κατακλύζουν τις οθόνες των πολυκινηματογράφων.